Της αλυπίας η χώρα

Κάποιοι άνθρωποι είναι δέντρα. Και κάποιοι άλλοι δέντρα νηπενθή. Ένα τέτοιο δέντρο ανταμώνεις κάποτε. Και το αποχαιρετάς καθ' οδόν. Το νηπενθές της Μαρίας ίσως σήμερα βοηθήσει και άλλους. “ Της αλυπίας η χώρα 428 δωμάτιο” για τη Μαρία Αλβανού-Βλαχοδήμου πρεσβυτέρα και αγαπημένη Μες στους ένθεους τώρα κι εσύ. Τους σαλούς και τα παιδιά, αγαπημένη Μαρία. “ Να γράψεις τη βιογραφία μου” μου' λεγες και γελούσαμε. Και τα' χαμε λύσει όλα τα μεταθανάτια σε στιγμές χαράς και κρασιού, όταν δεν μας άγγιζε ο θάνατος. Μας άγγιξε όμως. Κι έφυγες εσύ, η πιο ζωντανή, η πιο πλήρης από ζωή. Το΄λεγες από καιρό τώρα “Είμαι γεμάτη από τα πάντα. Και τώρα, τώρα, φεύγω. Δεν έχω κακία για κανένα”. Και έτσι ήταν. Συγχωρούσες γρήγορα και ολοκληρωτικά. Πώς να φωλιάσει η κακία σε σένα. Πώς να φωλιάσει η μιζέρια, η στεναχώρια. Φύσαγες και τα' διωχνες. Σα να' ταν σκόνη τα σκόρπαγες στον αέρα. “ Όταν φτάνω σε αδιέξοδο δεν τρελαίνομαι, απλά το απολαμβάν

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ ΦΥΛΛΑ Όλα καινούρια, τόσο, που θα' ρθει κάτι κι άλλο πιο καινούριο κι απ' αυτά. Τα φύλλα, φρεσκοπράσινα, μιλάγανε πιο νοητά από ανθρώπους διαβασμένους. Προσπέρασα ένα γέρο. Κατέβαζε σκουπίδια σε υπόγειο. Δε φύσηξαν γι' αυτόνε. Κατέβαινε βαριά μεσ' στο σκοτάδι. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΤΟΡΡΟΣ, Στου γλυτωμού το χάζι (επιμέλεια Μαρία Αθανασοπούλου),  εκδ.Γαβριηλίδης, 2005  Μέσα στη λήθη που αφορά σε όλους -και πολύ περισσότερο στους κομήτες ή τις πυγολαμπίδες- ο Θεόδωρος Ντόρρος, υπερρεαλιστής πριν, προτού δηλαδή τις ηγετικές φυσιογνωμίες, μαζί και με τον Γιαννακό Αλύτη-Βόμβα. Ο πρώτος να κινείται μέσα στα παγκόσμια ύδατα και να χάνεται εκεί, ο δεύτερος να ταξιδεύει παντού δίχως στάλα να αποχωρεί από τον ομφάλιο τόπο της Λέσβου. Ποιητές που βρίσκονται στα περιθώρια και όχι στα κατάστιχα των Ιστοριών Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.  

Σε δύσκολους καιρούς να κουβαλάς κάτι όμορφο στην καρδιά σου BLAISE PASCAL