Της αλυπίας η χώρα

  Το κοριτσάκι με την πόρτα Μας άρχισαν με τα παραμύθια στα γόνατα των γιαγιάδων μας άρχισαν με τον πιο ακατάλληλο πρόλογο, με την πιο επικίνδυνη εισαγωγή ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ Και σα να εξατμίστηκε το σινιάκι. Και τότε φάνηκε. Άχνισε η κορυφογραμμή. Προμήνυμα χειμώνος. Αφού εκρήγνυσαν τα χρώματα και τώρα σκοτείνιασαν. Κίτρινα πρωτεύοντα και όλα τα ενδιάμεσά τους ως το αιμάτινο κρεμεζί. Χρυσαφένια, κεχριμπάρι, πορτοκαλί. Πορφυρά, άλικα, κοκκινοφόρα. Λαμπάδιασαν τα βουνά και τώρα επέστρεψαν, πήραν τα δέντρα το χρώμα της γης,  μουλιάζουν τα φύλλα στο μεταξύ, χώμα και χώμα. Τέφρα φετινή. Χιόνι. Είπα κρεμεζί. Αιμάτινο κρεμεζί.  Οι Σπαρτιάτες έβαφαν τους χιτώνες τους κρεμεζί,  να μη φαίνεται το αίμα, όταν λαβώνονταν στη μάχη. Θα μας χρειαστεί το κρεμεζί. Πώς αλλιώς να κρύψεις τόσο αίμα. Γύρω αίμα όπως χώμα, πολύ το χώμα, πολύ το αίμα. Θα χρειαστεί το κρεμεζί. Πώς αλλιώς να σκεπάσεις, να το σκεπάσεις, το άδικο αίμα, πώς αλλιώς να το καλύψε

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ αυτός και κοντοστάθηκε είναι ο δρόμος της λίμνης είπε με τη σιγουριά και τη βεβαιότητα του αναπότρεπτου έδειξε μακριά κι ακίνητος ήδη τον περπατούσε ήδη πως τον περπάτησε από παλιά πως χάθηκε μέσα σ' αυτόν άφησε να φανεί ⧫ σωπαίνουν τα δέντρα και αφουγκράζονται την αντάρα ακούν  προτού να ξεσπάσει ⧫ ΔΕΝΤΡΟ έστεκε κι αγνάντευε τη λίμνη πέρα μισό ξερό μισό χλωρό και ο κορμός στην όχθη ⧫ ΧΕΙΜΑΔΙΤΙΔΑ φωνές πουλιών επαπειλούμενων σε λίμνη μυστική που καταφύγαν γύρω βουνά σαν τείχη τη φυλάγουν κόρη χτισμένη σε καστρόπυργο ⧫ ΚΑΡΟ σαν κάρο φορτωμένο την παγωμένη λίμνη θα σταθεί θα την περάσει με τον φόβο της ρωγμής που θα τον αψηφήσει παρά το άχθος των αιώνων        παρά της θλίψης ⧫ ήρθαν τα δέντρα στον ύπνο μου με σκέπασαν                         οξιές και βελανιδιές και έλατα ⧫ ΕΛΑΦΙ ήτον οπωσδήποτε ελάφι. έτρεχεν εις τον κάμπον διέσχιζεν  τους δρυμούς ελάνθανε παραχθίως εις τας λίμνας. ήτον αλαφιασμένο. ουδείς ήξευρεν το διατί. ετούτο εννόει ότι ανεζήτει το φως. κρυ

  Νήματα. Σε νήματα η ομορφιά. Νήματα οι στιγμές της ομορφιάς. Αυτός ο ελάχιστος πορφυρός στήμονας. Στη μεταμόρφωσή του να γίνεται ήλιος. Χρυσάνθεμος. Μες στη φωλιά των πετάλων. Αυτού του πανάρχαιου μωβ. Ανεκτίμητο νήμα η ομορφιά. Σκύβεις και συλλέγεις. Οι καρποί σε θέλουν σκυφτό. Ενώνεσαι -μέσα σε μια κίνηση- με όλο εκείνο το ποτάμι μιας αρχαίας συγκομιδής. Δίχως να το πολυκαταλάβεις έχεις ξεκολλήσει από μια τοιχογραφία της Θήρας. Έρχεσαι από την εποχή του Χαλκού. Πέρασες το Αιγαίο. Έχεις αρχαία καταγωγή. Μέσα σου ανασαίνουν το πριν και το μετά. Γίνεσαι χρόνος. Θυμάσαι, στο θέατρο Νο μια κίνηση είναι ένα ολόκληρο ταξίδι. Χέρια. Ο χρόνος ενώνει τα χέρια.  Τα πέταλα τόσων χρόνων -μιας ζωής- ενώνουν τα χέρια.  Ζωγραφίζονται τα χέρια, τα ρούχα, από αυτόν τον μόχθο. Ο κύριος Βασίλης, η κυρία Ελένη. Εκατοντάδες άλλοι. Κάθε χρόνο. Αιώνες τώρα. Χαράματα ή και σούρουπα. Όταν το λουλούδι σε καλεί -στην καλύτερή του ώρα. Τους καλεί. Οικογένειες, φίλοι, νυ