Της αλυπίας η χώρα

  ΞΑΝΑ Κατέβασα τον Καβάφη την Αλεξάνδρεια του 1905            της Πηνελόπης του Ίωνα το Σινά του Καζαντζάκη τον Θεοτοκά        την έρημο του Χιλλ τον Δαυίδ  κι ύστερα με άλλη ευλάβεια  τον Ανώνυμο της Αιγύπτου -τον Εκείνον την Εκείνη- και το Άσμα του Σολομώντα  - τον Νυμφίο τη Νύφη- και ένα χειρόγραφο σε περγαμηνή να ψιθυρίζει το ίδιο άσμα σε μελάνη μαύρη και άνθη αλικα πορφυρά και πράσινο των βλαστών  κάλεσα τους ποιητές - ενωμένους στη λωρίδα της Γάζας - κάλεσα τους ποιητές τους Θεούς τους έφερα κοντά μακριά από τα τείχη των δακρύων μόνο με την παλάμη της καρδιάς  τους άφησα να μιλήσουν - ετοιμάστηκα για το ταξίδι /χειρόγραφο του Άσματος από τον  π. Νικηφόρο Μαναδη σε περγαμηνή χειροποίητη στεγνωμενη κάτω από το Σινιατσικο,  Άσκιο όρος, Εορδαίας γης /

εδώ. να στεγνώνει ο Επιτάφιος. να φλέγεται η Ανάσταση.

  ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ Όπως όλοι ταξιδεύουμε, όμως πουθενά  δεν επιστρέφουμε. Σα να 'ταν το ταξίδι δρόμος των νεφελων. /..../ Μια πατρίδα έχουμε από λέξεις. Μίλα, μίλα,  το δρόμο μου με πέτρα πάνω στην πέτρα να στρώσω, Μια πατρίδα έχουμε από λέξεις. Μίλα, μίλα,  το τέλος τούτου του ταξιδιού να αντικρίσουμε. ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΪΣ περιοδικό "Κουκούτσι",  τχ.2, άνοιξη - καλοκαίρι 2010 Αφιέρωμα στην Παλαιστινιακή ποίηση μτφρ. Στάθης Κομνηνός 

  εξεκινησε να 'βρει τη θάλασσα. έκτοτε αγνοείται. μπορεί να φτάνει να έφτασε. μπορεί και να ταξιδεύει. /Αώος, Ιούλιος 2022/

  Είναι πρωί. ήλιος ξεμύτισε μετά από νυχτερινή βροχή. απλόχερος. κάτι σήμερα θα ζεσταθεί. αναζητώ στη βιβλιοθήκη "το φιλιατρό του πηγαδιού" του Ζεάμι. δεν το βρίσκω. κάπου ξεχωρίζει η "Αλεξάνδρεια" του Σαρτόριους.  την κατεβάζω προτού επισκεφθώ την πραγματική Αλεξάνδρεια. μετάφραση των ποιημάτων του Γερμανού ποιητή η Νίκη Μαραγκού. στο τέλος μιλά για τις συμπτώσεις που συνόδεψαν την ίδια μέσα σε αυτό το βιβλίο. σκέφτομαι τη δική μου, από χτες κρατώ στα χέρια μου -μαγεμένη- τον "τόπο" της κόρης της. κι από την άλλη, είναι και ο εγκιβωτισμένος Καβάφης στα ποιήματα του Σαρτόριους. ο Καβάφης, που είναι πιο παρών στην "Αλεξάνδρεια" και από τον ίδιο ίσως τον Σαρτόριους.  αυτά τα λέω γιατί χτες ήταν ημέρα γενέθλιος του Αλεξανδρινού.  και οι συμπτώσεις είναι πιο βαθιές απ' ό,τι μπορεί να υποθέσει κανείς. να σημειώσω, τέλος, την Anna Boghiguian, ζωγράφο, που γεννήθηκε στο Κάιρο και τη συνάντησε η Μαραγκού, όπως πήγαινε να συναντήσει τον κροκόδειλο  τ

Λίγο μετά το πρώτο Αναστα,  πήραμε το δρόμο του ελαφιού και πάλι. ο Φωταγωγός είχε κύμα  -τους έφερνε η θάλασσα της Ελεωνόρας-  παφλαζε ψιχαλιζε ανταριαζοταν. τα πρόσωπα -αφανη κι αγέλαστα- συναχτηκαν. σε πλαίσια κυρίως, όρια διακριτά, ο Κάτω μόνο  -ξύλινα σεντούκια του άυλου. τάματα και εικονίσματα  και πρόσφορα ασφράγιστα από σφραγίδες  που βυθίστηκαν μέσα στην προσμονή τους. εικονοστάσια όλα, ξωκλήσια της αναμονής  -κι εκείνοι δε φανηκαν. ακουγόταν από μακριά η θάλασσα,  έτσι όπως τους έφερνε,  όχι εντελώς αναστάσιμους,  αλλά προς αυτή την κατεύθυνση. μέσα σ όλα φάνηκε και κείνη.  μια η αγαπημένη, τα μάτια της σ εγρήγορση, εκείνος ίσως να είχε ήδη βασιλέψει, προοριζόταν για το άγνωρο κι εκείνη δεν το ήξερε.  περίμενε, εναγκαλιζοντας ενυπνια ή και εγερμενη το "ακόμα". ένας Άγιος σάλπαρε καλοταξιδος, σκορπαγε την ελπίδα.  εκείνη πιάστηκε στο νήμα το κόκκινο της απαντοχης, μετραγε τις μέρες τις ώρες τις στιγμές.  κι ήταν πολλές οι στιγμές και την αφησαν διάτρητη  - πώς να χ

  για σήμερα. για κάθε σφαγή. ("φύλλο σκουριάς", εκδόσεις αγιαρι, Χίος 2021) επιμέλεια ανάρτησης "Κέντρο λεξικολογίας"

  Κάπου στην Ελλάδα οι ψυχές επιστρέφουν. Τους περιμένουν τη Μεγάλη Τετάρτη το βράδυ. Ανάβουν ένα κεράκι και τις καλούν. Ή τους λένε, να, εδώ είμαστε,  δε σας λησμονήσαμε. Ανάβουν ένα κεράκι.  Αφήνουν ένα πιρούνι,  μια πετσένα να σκουπιστούν, ένα ποτήρι νερό. Κι ύστερα φεύγουν. Κι εκείνες έρχονται. Και κάπως παρηγοριέται το απαρηγόρητο,  αυτή η μνήμη που πρέπει να ακουμπήσει κάπου. Την ακουμπάς σε αυτή τη χοϊκή εντελώς τελετουργία πένθους.  Νιώθεις ότι μιλάς ακόμα μαζί τους,  αφού τους περιμένεις να φανούν. Το κεράκι λιώνει. Το ξημέρωμα φέρνει την επόμενη μέρα. Η επόμενη μέρα έχει το “χωρίς”. Όμως χτες, αυτό το “χωρίς” κάπου το γαλήνεψες. (αυτό όλο συμβαίνει σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη βράδυ, στο Μοναστηράκι Αιτωλοακαρνανίας, από όπου μου έστειλε και φέτος τη φωτογραφία η φίλη μου Ζωή Πανταζή)

προοιμιακος Ανάστασης                          /φωτογραφία: Μηλιές Πηλίου 2021/