Της αλυπίας η χώρα

  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ όμως αυτός θα έρθει μια μέρα νωρίτερα του Μάρτη προετοιμάζοντας την άνοιξη τα τραγούδια τις εαρινές φωλιές αδιαφορώντας για την αμετροέπεια λόγων και πράξεων των ανθρώπων μη συντελώντας στην ασχήμια συμμαχώντας με την όντως ζωή Ο.Ν

  Προσκέφαλα σε φύλλα λεμονιάς Πηγαίνοντας ο Αλέξανδρος στον Πύργο έμαθε - αναπνέοντας ασφαλώς την ανάσα του Γιαννούλη ότι “ τον νεκρό τον σκεπάζουν ακόμα και σήμερα με άνθη ή φύλλα λεμονιάς, τον τυλίγουν μ' ένα λευκό σεντόνι και για προσκέφαλο του βάζουν ένα μαξιλάρι χωρίς κόμπους, γεμισμένο με λεμονόφυλλα!” κι αποφάσισε αφού σα μεθυσμένος στροβιλίστηκε γύρω από τα τρίστρατα τα σκαλάκια και τα στενά  -αντί τριακοσίων ευρώ- να αγοράσει ένα ακίνητο -ας ήταν και τάφος στο εκεί νεκροταφείο, φτάνει που θα' ταν “στο λευκότερο σημείο του Αιγαίου” Σε αυτή τη “δεύτερη πατρίδα”  του την Τήνο δεν ξέρω αν θα εγκατασταθεί ο Γιάννης- Αλέξανδρος Ίσαρης, ωστόσο πέρασε “πολλά απογεύματα του καλοκαιριού τριγυρνώντας” εκεί “στο νεκροταφείο του Πύργου” περιεργαζόμενος ίσως την αναμονή και ακούγοντας τη φυγή κάπως πιο νωρίς από όταν συνέβη. “Προς το βράδυ οι σκιές σφίγγονται γύρω από τα δέντρα που θροϊζουν τρυφερά και η ατμόσφαιρα

ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ Ίσαλος γραμμή, τα μέρη των πλευρών του σκάφους που συναντούν τη θάλασσα όταν επικρατεί απόλυτη ηρεμία. Κι όταν όχι, πού πάει η ίσαλος γραμμή; Την αναζητάς στον κυματισμό ή χάνεται στα βαθιά όπως η γραμμή του ορίζοντα; Γραμμή από το γράφω και γράμμα από το γράφω. Γράφω γράμμα, στέλνω γράμμα, περιμένω γράμμα. Λέξεις, ίχνη στο χαρτί. Ίχνη στον άνεμο, τα λόγια πάνε κι έρχονται. Ένα νήμα όπου ακουμπούν οι λέξεις την κυριολεξία, τη μεταφορά, την αμφισημία τους. Μια κλωστή να κάτσει η ζωή ν' ακροβατήσει, να ταξιδέψει ο προορισμός, τα όνειρα να κελαηδήσουν. Νήμα, το νήμα της ζωής, το νήμα της στάθμης, η στάθμη του ύδατος. Σταθμός οι γνωριμίες, οι συναντήσεις των ανθρώπων. Και το λιμάνι σταθμός. Λιμήν πλοίου μεν, αλυπία δ' όρμος βίου. Πορεία πλοίου, πορεία ζωής. Η ζωή ρέπει στον θάνατο. Κι ο έρωτας αντίρροπο του θανάτου. Έρωτας, γλυκιά ανατολή. Φως ανέσπερο, η μετουσίωσή του στης αγάπης το μάλαμα. Αν έχεις τύχη, βρήκες το λιμάνι σου. Ο τυχερός ναυτικός, έμπλεος νό

  ΦΥΛΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΗ  κι ύστερα  σε σένα  πάλι ξαναγυρνώ ω, ποίηση ΛΕΥΚΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ Όταν πεθαίνει ένας ποιητής μια σιγή νιώθω το σύμπαν και εμένα να τυλίγει κι ύστερα νερά πολλά νερά φύλλα οι στίχοι του που πέσαν μες στα νερά και ταξιδεύουν χωρίς αυτόν αφού πρώτα τον απόθεσαν μαλακά στην άλλη όχθη της μνήμης εκεί θα τον ανταμώσουν -στα σίγουρα- όλοι εκείνοι που διακόνησε τον λόγο τους σα να' τανε δικός του πρώτα-πρώτα ο Ανδρέας εκ της “ωραίας και μόνης” πατρίδας κι έπειτα ο Μιχαηλίδης ο Λιπέρτης ο Κωστάκης Μόντης για να πούμε μόνο την αρχή η πορεία θα' ναι μεγάλη κυματόβρεχτη τόσο κοντά το Αιγαίο με τη θαλασσοφίλητο τόσο Αιγαίο αυτή η θαλασσοφίλητη πατρίδα τότε είναι που  θα' ρθουν  οι δικοί του θα ξαναβρούνε την αφή -άγνωστο πώς θα αναγνωριστούνε μετά τα τόσα χρόνια όμως το αίμα φωνάζει από μακριά και η Νεφέλη και χωρίς χοές θα βρει τον δρόμο προς τον γιο της τέλος θα' ρθουν οι μαθητέ

  “ Ανεμοδείκτες στην Επτάλοφο” και άλλες ιστορίες Σταματά κανείς στους “ Ανεμοδείκτες στην Επτάλοφο ” 1 του Γιάννη Πατσώνη για πολλούς λόγους.  Η κάθε ιστορία έχει και τον δικό της λόγο.  Άρα έχει κανείς τουλάχιστον δέκα λόγους, για να σταματήσει. Οι “Ανεμοδείκτες” για το απνευστί βύθισμα στην Κωνσταντινούπολη,  κατά, μετά και πριν τα Σεπτεμβριανά του 1955.  6 Σεπτεμβρίου και ό,τι απέμεινε από το '22 έπαιρνε ξανά τον δρόμο στην προσφυγιά.  Η απέλαση χρωματίζεται με μυρωδιές, λαλιές, ανθρώπινες στιγμές μέσα σε χαλασμό,  τη μνήμη -ποτάμι αχαλίνωτο- μαζί και η νοσταλγία -αφόρητη όταν ανεπιστρεπτί.  Όλα συμβαίνουν, εξιστορούνται, ασκαρδαμυκτί. “ Με την ψυχή μας μόνο φύγαμε, την ψυχή μας φέραμε” Έλληνες που σε μια νύχτα - “του μαρτυρίου νύχτα”- αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν  τον τόπο-πατρίδα και να γνωρίσουν την ελλαδική ενδοχώρα,  μια πατρίδα που την είχαν περίπου ως ιδέα και ιδεατό -όχι όμως χωρίς την “πατρίδα”.  Τη γνώρισαν μια και καλή, όχι το καλύτερό της πρόσωπο, ποιος μπο

Ο δικός μας -εκ Σιατίστης- Νικόλαος Κασομούλης.  Τρία αδέρφια κατέβηκαν και πολέμησαν στο Μεσολόγγι.  Πρωτεργάτες της Εξόδου. Περιζήτητοι, λέγαν, γαμπροί, τ άφησαν όλα πισω Ο ένας έπεσε εκεί, αν θυμάμαι καλά, ο άλλος στην πολιορκία των Αθηνών. Ο Νικόλαος έζησε κι έγραψε. Έζησε όσο μπόρεσε. "ανεπαισθήτως" χωρισθείς από τη ζωή την αγάπη που δεν μπορούσε να ζήσει. Ποιος είπε ότι ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη προς την πατρίδα θυσία. από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο: Ο νεαρός Νικόλαος Κασομούλης στις αρχές του 1822 βρίσκεται στη Νάξο.  Εκεί θα ερωτευτεί την "κοκκώνα δουδού Μαρκοπολίτισσα" : "   Με εξηγήθη ότι με αγάπησεν, ότι θέλει με ενθυμείται έως το ν θάνατόν της...  Της υπεσχέθην ότι θέλει είμαι αιώνιος φίλος της,  και ταλάνισα την τύχην οπού δεν εδυνήθην να πληρώσω την επιθυμίαν της με την απαιτούμενην  χρονοτριβήν μου εις την οικίαν της, ήτις παρομοίαζεν παράδεισον...  Αποχαιρετισθέντες με καμένην καρδιάν και οι δύο,  αναχώρησα την νύκτα,  ώστε μήτε εμένα βοηθο

  Ε nduendado λέει ο Λόρκα, για τον ένθεο βίο ενός ποιητή. Εν και Θεός και Ουσία. Ενθουσιασμένος, εκστατικός, από τη θεία μανία -δερβίσικα- κατεχόμενος. Όπως ο Πλάτωνας στον “Φαίδρο”, όποιος χωρίς τη μανία των Μουσών φτάνει στις θύρες τις ποιητικές, πεπεισμένος ότι χάρη στην τεχνική του θα γίνει ικανός ποιητής, ατελής θα παραμείνει, και αυτός και η ποίησή του. Κάπως έτσι. Και αυτή η σκέψη ήρθε μετά την αναχώρηση του Γιώργου Μπρουνιά -τέσσερις μέρες τώρα. Υπάρχει τρόπος να' χεις το duende έτσι -αθόρυβα, διακριτικά, χαμηλόφωνα. Να παραμένεις βολβός, να συνομιλείς με τα χώματα, άνθη σου να' ναι αυτές οι μικρές εκρήξεις μεταφορικού λόγου, αιφνίδια φευγαλέα περάσματα, “πεταρίσματα” πάνω στην ομορφιά, συνοπτικά βλέμματα, που τρέχεις ακάλυπτος, με όλες σου τις αισθήσεις ορθάνοιχτες, με λέξεις μοναχά -κι αφού την ενδυθείς- να την ποιήσεις. Ο Μπρουνιάς χρειάστηκε τον μεταφορικό λόγο να μιλήσει, ισορροπώντας, θα' λεγα, σε μια τραμπάλα παιδική. Πότε από εδώ πότε από εκεί. Μ