σήμερα
Οι πλατείες σήμερα γέμισαν. Και οι δρόμοι. Παιδιά κι άλλα παιδιά και παιδιά που δεν είναι πια. Μικροί Μεγάλοι Αχρωματιστοι. Άνθρωποι Απλώς. Που θρηνούμε ακόμα. Και δε θέλουμε να ξεχάσουμε ακόμα. (Κι είμαστε θλιμμένοι σχεδόν οργισμένοι και με τον όποιον θρέφει και τρέφεται από τον μικρόκοσμο του - τις βλέψεις τις επιδόσεις τις διακρίσεις του- σα να λικνιζεται στα ύδατα του Νάρκισσου και να μην τον αφορά τόσο ατόφιο πένθος) Θρηνούμε. Κάτι επτασφράγιστο θέλει να ξεχυθεί στους δρόμους σήμερα, τόσες μέρες τώρα, απνοοι τόσες μέρες τώρα -τα δάκρυα μας, εγκλωβισμένα στο ασύλληπτο. Δεν ξέρουμε γιατί είμαστε σήμερα σε αυτή την πλατεία. Δεν ξέρουμε γιατί χρειάστηκε σήμερα να είμαστε σ αυτήν την πλατεία. Δεν ξέρουμε αν θα χρειαστεί και αύριο να σταθούμε πάλι σε μια πλατεία και να αναρωτηθούμε για το παιδί -αν ζει, αν δεν ζει, αν απέμεινε κάποιο χοικο του ίχνος, αν έφτασε, αν θα φτάσει, αν θα το δούμε ξανά. Θρηνούμε τα παιδιά τόσα παιδιά και σήμερα. Θρηνούμε και γονυκλινουμε σε αυτό το παραθύρι