Της αλυπίας η χώρα

είναι τα νήματα ξανά που μας καλούν. είναι οι δρόμοι που μας δείχνουν,  οι παράλληλες διαδρομές,  η συνύφανση των αντιθέτων,  μα κυρίως η στιγμή  όταν υπογραμμίζουν με φωνή ψιθυριστή  πως εδώ δεν υπάρχουνε κόμποι,  πως εδώ -στον κάμπο του υφαντού- εδώ τουλάχιστον  όλα ενώνονται  ανεπαίσθητα, αγόγγυστα, αγαπητικά. σα να' ναι φωνή, προσευχή ή τραγούδι.

 

  ΣΙΝΑ ΙΙ 4 Μαΐου 2023 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Ξημέρωνε το τάλαντο την αυγή. Κι η έγερση προτού το τάλαντο. Και ένα δέος προτού το δέος να διαβείς την Πύλη, να εισχωρήσεις όσο πιο γρήγορα μέσα. Λες και το μέσα έκρυβε ένα μυστικό. Μυστικό ήτανε, αιώνων. Οι ελιές -ανθισμένες σε μια βραδιά- συνοδεία ως την είσοδο της Ακολουθίας. Μια γάτα κατέβηκε τρέχοντας, άλλος κανείς, προϋπαντεί ώρα ορθρινή. Τρέχω να προλάβω το αβάδιστο των ανθρώπων. Εισέρχομαι στο πορτάκι της Μονής, σκύβω να περάσω, προαιώνιοι λίθοι συνοδεύουν το πέρασμά μου. Μια εικόνα Της μου χαμογελά. Καλημερίζω, αχάραγα ακόμα, τον Βεδουίνο που στέκεται φύλακας εκεί. Χριστός Ανέστη, λέμε ακόμα. Αληθώς, απαντά και χαμογελά. Σου έρχεται να σκύψεις επιπλέον μπροστά σε αυτά τα πρόσωπα που εισβάλλουν μέσα από αιώνες ανοίκειους και φυλές μυθικές. Μα κυρίως να χαμηλώσεις το βλέμμα μπροστά σε μια έμφυτη παιδικότητα, σχεδόν συστολή. Θεόρατοι, γρανιτένιοι τοίχοι, δημιουργούν έναν λαβύρινθο. Διασχίζω τα τοιχώματά του, ορθώνεται μπροστά μου το καμπαναριό τ