Της αλυπίας η χώρα

  ΣΙΩΠΗΛΕΣ φωνές που χάθηκαν ονόματα αδειανά ζωές-αινίγματα και σκόρπιοι θρύλοι αυτές που μένουν σιωπηλές τα όσα έγραψαν τα έθαψε ο χρόνος τα πολεμήσανε εχθροί που μπρος τους σάστισαν ή  των ανδρών η καταφρόνια η μια μαθήτρια της Σαπφώς αγαπημένη φίλη την έλεγαν Δαμόφυλα  [...] ούτε το πότε ούτε το πού τι άραγε είχε γράψει; [...] όσα στιχάκια έγραψαν και μοιραστήκαν σβήσαν [...] και η Θεανώ; απλώς αυτό - με θλίβει η σιωπή της μήπως και άλλες πιο πολλές γυναίκες και κορίτσια υπήρξαν και τραγούδησαν και ζήσαν και αγαπήσαν ή μήπως ζουν μα σιωπηλές κοιμούνται στα βιβλία; [...] ΘΑΝΟΣ ΤΣΑΚΝΑΚΗΣ σκέφτομαι σήμερα τις σιωπηλές του Θάνου Τσακνάκη.  μετά από μια απνευστί καταβύθιση στις ποιήτριες του αρχαίου κόσμου που αυτός σκόρπισε για χάρη τους τη στάχτη που τις σκέπασε. όταν η Ζωή Γοζαδίνου ξεχώρισε τις μορφές τους μέσα από τις στάχτες του ξύλου ελιάς  -αυτούς τους κόκκους μιας ανεπιστρεπτί παρουσίας.  διαβάζω και είναι -και τα ονόματα μόνο- μια ανθοφορία αγνώστων ανθέων. Ανύτη, Ήριννα, Νοσσί

  Τί μένει Ποίηση που αξίζει είναι αυτή που λέει ότι εδώ ζήσαν άνθρωποι, την τάδε Πέμπτη, που ανάπνεαν, πονούσαν, γελούσαν, μιλούσαν και δεν γινόντουσαν βαρετοί. ΜΙΜΗΣ ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ, Περί ποιητικής, Ερμής, 1999 [φωτογραφία, Αγία Κυριακή Τρίκερι, άνοιξη 2021, Ο.Ν.]

ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ Ανάμεσα από σωρούς σκουπιδιών, ερειπίων, θανάτων και ποταμούς δακρύων, λάμπουνε καταχωνιασμένα, ελάχιστα, τα υλικά της χαράς.                                                       Ψάχνε με υπομονή και πίστη απέραντη καθώς τα πετεινά τ' ουρανού σε χιονισμένον  έρημο κάμπο και μάζευέ τα πετραδάκι πετραδάκι. ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, Το διάλειμμα, Θεσσαλονίκη 1976 [φωτογραφίες: Δυτική Μακεδονία, Μάρτιος 2022, Ο.Ν.]

  ΤΟ ΦΩΣ Και στα πιο σκοτεινά λαγούμια τα πιο βαθιά τα πιο λησμονημένα έρχεται κάποτε ωσάν σε διάλειμμα κι όταν κανείς πια τίποτε δεν περιμένει θαυματουργό παρήγορο το φως. ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, Το διάλειμμα , Θεσσαλονίκη 1976 [φωτογραφία: Δυτική Μακεδονία, Μάρτιος 2022, Ο.Ν.]

  Με πυροφάνι  ανέβαζε τις λέξεις στο άσπρο χαρτί ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΗΣ, Εν ολίγοις , Χίος 2003 Ταπεινωμένο  να σε βρει το ποίημα σαν ευλογία ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΗΣ, Ο ανθοκόμος , εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011 [φωτογραφία: Παγασητικός, άνοιξη 2021, Ο.Ν.]

  ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ This: were we led all that way for Birth or Death T.S. ELIOT, Journey of the Magi Jour de Penitence Ή  Τετάρτη των Τεφρών Ή  Δευτέρα Καθαρή Δεν έχει σημασία Τι Απ' όλα αυτά. Σημασία έχει Που Όλα  Οδηγούν Σε ένα τέρμα Και σε μια αρχή. Σημασία έχει Που ξεσκεπάζουν Αυτό  Που πάντα Αποφεύγεις Ν' αντικρίσεις. Σημασία έχει Που  Το φως Αστράφτει Εν τέλει Και  Έκτοτε Βαδίζεις Μες στην επίγεια Αλήθειά σου. Ώσπου  Να τη χάσεις Πάλι Και να συνεχίσεις  Άοκνα Στην ανεύρεσή της. Σημασία έχει Που ο θάνατος Θα φέρει Μια γέννηση Και που η γέννηση τούτη Η καινούρια Θα σηματοδοτεί κάθε φορά Και ένα  Καινούριο Θάνατο. Όλγα Ντέλλα, Άκος ψυχής. Άκος;, Το Ροδακιό, 2007

  είναι χιόνι και όμως είναι άνοιξη είναι άνοιξη και όμως είναι χειμώνας. είναι χειμώνας επειδή ο θάνατος πλανιέται στα πρόσωπα. και “το πνεύμα του θανάτου βγαίνει από το στόμα”. και “ν' ανασάνεις δεν μπορείς από τη βρόμα του θανάτου που σκορπιέται γύρω”. από τα χίλια πρόσωπα του θανάτου που επέλεξαν τόπο και χρόνο να επιστρέψουν. και γινόμαστε μάρτυρες και ομολογητές του κακού. δίχως να είμαστε μάρτυρες. εκ του μακρόθεν πενθούμε τον θάνατο που ξανάρθε στον κόσμο. κάθε τέτοιος θάνατος, άδικος είναι. σε όποιο αλώνι και αν τύχει να βρεθείς. κορμιά σπαρμένα για τη ζωή και την αγάπη. και όμως ανυποψίαστα αφύλαχτα εντελώς προχώρησαν στον θάνατό τους. από τη μια στιγμή στην άλλη βρεθήκαν μελλοθάνατοι. σήμερα -μετά από τέτοια πείρα θανατικού. σήμερα -όχι χτες. όχι πριν από έναν αιώνα εβδομήντα χρόνια διακόσια χρόνια. σήμερα μόνο. ανεπιστρεπτί. και όμως. “εντός του ανθρώπου κατοικεί η Αγάπη” και κάτω από το χιόνι κα

  Η μικρού μήκους “Άνθος του γιαλού” από το ΕΠΑΛ Βροντάδου ως περίπτωση hors texte του ομώνυμου διηγήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Η μεταγραφή του “Άνθους του γιαλού” στην “άλλη” γλώσσα των shots συνιστά από μόνη της μελέτη περίπτωσης. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η “ανάγνωση” συμβαίνει μέσα σε ένα σχολείο. Όταν, επιπλέον, ο τρόπος που έχει επιλεγεί γι' αυτό είναι η λιτότητα μιας μικρού μήκους, μόλις 9 '. Η δράση περιορίζεται σε αυτή την αδρή γραμμή που συνάδει με το ανεπιτήδευτο του λαϊκού παραμυθιού. Και που επιτρέπει στη χαμηλόφωνη αφήγηση να έχει την υποβλητικότητα μιας slow motion . Το πέρασμα από τον ρεαλισμό στο παραμυθιακό συμπορεύεται υποδειγματικά με το συγγραφικό ύφος. Το παραμύθι παραμένει προστατευμένο μέσα στη φωνή του. Η φωνή λειτουργεί με τα στοιχειώδη. Ένα κορίτσι του τώρα παραδίδει το νήμα στον αφηγητή του τότε, το alter ego του ίδιου του συγγραφέα. Οι άλλοι ακούν. Τα πρόσωπα του εγκιβωτισμένου παραμυθιού παραμένουν σιωπηλά -όχι όμως και ανε