Της αλυπίας η χώρα

  Η μια κουβέντα έφερνε την άλλη. ...θυμοντανε το 'να, θυμοντανε τ' άλλο, σαν να θέλανε να καταγράψουνε τα όσα  γινηκανε στα περασμένα χρόνια,  απόψε που τελείωνε ο χρόνος. ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ,  Πρωτοχρονιά στην Αγια- Παρασκευή 

"γηγενεῖς,  ἀπόθεσθε τὰ λυπηρά, θεώμενοι τὴν χαρὰν" ΡΩΜΑΝΟΣ  Τη Επαύριον Της Χριστού Γεννήσεως

  το όργωμα της άνοιξης μέσα σε χειμώνα.

Στις πολλές λέξεις που θ ακουστούν  και θα πούμε σήμερα,  ας βάλουμε αντίβαρο μία μονάχα -την αγάπη άνθος δύσβατο σπάνιο άνθος που παίρνει χρόνο αποκαλύπτεται αργά δε φωνάζει ψιθυρίζει μόνο αναγνωρίζεται από μακριά ζυγίζει αλάνθαστα είναι η μόνη που μας πρέπει /δέντρο στη Χειμαδίτιδα ακροβατεί ακόμα Νοέμβρης '22/

Είναι Νοέμβρης και πάλι. Οι λίμνες ριγούν, πυρκαγιά τα βουνά γύρω, κόκκινο της σκουριάς, πορφύρωσαν, πέσαν μέσα τους το σούρουπο. Αγκαλιαστήκαν.  Τρεις μέρες πριν, στα ψηλά, έπεσε το πρώτο χιόνι. Σούσλικ το 'πες, έρχεται η λέξη, δεν έρχεσαι εσύ. Έρχονται στίχοι, πουλιά που δεν αποδημήσαν. Τα ποιήματα, όχι, δεν αποδημήσαν. Κάπου σε κάποια όχθη ενδημούν. Επιστρέφεις εσύ τον Νοέμβρη ανελλιπώς. Κάπου σε κάποια όχθη καπνίζεις, δε μιλάς, μας λες τα επόμενα. Το βλέμμα σου ησύχασε μα εμείς ορφανεύουμε πάλι. Σούσλικ λέω και ξαναλέω μέσα μου τούτες τις μέρες τη λέξη. Λες κι είναι ξόρκι και θα σε φέρει κανονικά πίσω. Σούσλικ, και σκέφτομαι τον νέο, τη νέα, το στρώμα από χιόνι, το βαλκάνιο τραγούδι, το Asylum που μου πέρασες μια μέρα στο χέρι, τη μετάφραση της Μεκάση.  Σούσλικ λέω κι ας είναι η λίμνη μπροστά κι όχι το χιόνι. Κι ας είναι το γούβιασμα, ο δικός της βυθός. Κι ας λιώνει, έλιωσε το χιόνι, τα χρόνια λιώσαν, κι όμως κάτι σαν πυρκαγιά, η μνήμη σου, μας καίει ακόμη. Σούσλικ λέω κι είναι

  "τα άδυτα των αδυτων" Ορυχείο Μαυροπηγής. Οροπέδιο Εορδαίας. λήψη του Χαράλαμπου Βλαχοδήμου 2 Ιουνίου 2022 1ο βραβείο στην κατηγορία "βιομηχανικό τοπίο" του διαγωνισμού ΕΚΟΜΕ [Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας] https://www.ekome.media/el/film-offices/diagonismos-fotografias-ekome-i-ellada-ena-kinimatografiko-stountio/ Ο Χαράλαμπος Βλαχοδήμος γεννήθηκε το 1999 στην Πτολεμαΐδα. Φοιτά στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών μέσων του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Director σε video clips για το συγκρότημα “Κοινοί θνητοί”. Και σε άλλα promo videos. Συμμετέχει με φωτογραφίες σε διαγωνισμούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συμμετείχε -αποτυπώνοντας φωτογραφικά την αίσθηση- στο project “The totemic other” του Κωνσταντίνου Μπερδεκλή (The Blender Gallery, 2021). Μέλος της ομάδας “ The Rantam trip society”. Πρώτη του δημοσίευση στο περιοδικό Χάρτης, τον Ιούνιο του 2021 .  (Πτολεμαΐδα 1999) Φοιτά στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών μέσων του Παν

όταν το άνθος έρχεται και πάλι γονυκλινεις να το αναδεχτεις ύστερα τον συμμαζευεις να ξεκουραστεί μια νύχτα ως ν απλωθεί αλικος κύκλος στο κοντινό στερέωμα  - Κρόκος 2022 -

  ο Νοέμβρης είναι μωβ. χρυσαφένιο μωβ. των λόφων και των κάμπων πάνω από τον Αλιάκμονα.                                                                                                                                             [τέλος Οκτώβρη '22, χωριό Κρόκος]

  ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΙΝΑΙ ΝΩΠΑ ΑΚΟΜΗ για “ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ” του Νίκου Χούλη εκδοσείς αγιάρι, Οκτώβρης 2022 Το κοιτάς από το ύφασμα. Τα σκόρπια χειρόγραφα. Και τ' άλλα, τα σκισμένα, τα πεταμένα χειρόγραφα. Το κοιτώ από τις λέξεις, τις άραφες ραφές, όταν αρχίζουν ύστερα και πέφτουν τα γαζιά, από εκεί που ξεθώριασε κι εκεί που ο λεκές πονάει ακόμη. Ακόμη. Πάνω σε αυτό το ακόμη βυθίστηκε το χαρτί, σε αυτό το ακόμη έριξε το τύμπανο του πιεστηρίου τα ποιήματα, το ακόμη -αυτό το πηχτό σώμα μελάνης. Το κοιτώ, είπα να του μιλήσω τώρα κι εγώ. Τώρα που ήρθε η ώρα . και σκέπασε ο ποιητής με λέξεις τη χρόνια απουσία, τις ρίζες που δεν αναδεύονται εύκολα, αυτά τα ξεσκλίδια μνήμης που μένουν αιχμηρά και τρυπούν το ενδοκάρδιο. Ήρθε η ώρα να ρίξει πάνω τους αυτό το σακάκι. Να μην κρυώνουν πια. Να χαλαρώσει και για τον ίδιο αυτός ο κόμπος, να μιληθεί το αμίλητο νερό, να φανερωθούν -ως ανακάλεμα- τα πρόσωπα, να απαγκιάσουν. τίποτα δὲν θὰ φοβηθῶ . πὼς ἔφτασε -μοῦ φάνηκε- τοῦ κόμπου πού

ένα κείμενο παλιό, αυτό της "Ανάμνησης", δημοσιεύτηκε πρώτη φορά 12 χρόνια πριν,  το απέσυρα, το ανεβάζω ξανά σήμερα -Σάββατο των ψυχών στη Δυτική Μακεδονία- που διαβάζουμε ίσως λιγότερο, τρέχουμε περισσότερο,  δεν αναπνέουμε με τις αναγκαίες παύσεις Ανάμνηση της Κεφαλής προτού φύγει ο Οκτώβρης σκέψεις πάνω στο βιβλίο του Νίκου Μπακόλα, Η Κεφαλή, εκδόσεις Κέδρος, 1994 [μακέτα εξωφύλλου Δημήτρης Καλοκύρης,  βασισμένο πάνω σε λεπτομέρεια του έργου "Παύλος Μελάς" του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ] ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ Σ’ εποχές στείρες Οι θάνατοι Μάταιοι φαντάζουν των συντρόφων, Εντούτοις Ερμηνεύουν τη ζωή μας. ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ, Κείμενα μικράς πνοής Χρόνια τώρα στο ράφι με τα διαβασμένα, μπλεγμένα μαζί τους και η αδιάβαστη « Κεφαλή » του Νίκου Μπακόλα. Κάθε Οκτώβρη την ανέσυρες, στην ίδια σελίδα τη σταματούσες. Δεν προχωρούσε. Έξι τόσα χρόνια και δεν προχωρούσε. Φέτος την πήρες και πάλι στα χέρια σου.  Η «Κεφαλή» δεν είναι παρά η τραγική φιγούρα της αποκομμένης κεφαλή