Της αλυπίας η χώρα

  στην εκπνοή τούτου του χρόνου αφήνω την αίσθηση ενός κήπου. θα πω τελετουργία, διάβαση, θα πω μύηση. ένας κήπος. ο κήπος μιας γυναίκας, βασίλισσας των φοινίκων  - ο μόνος αδιαπραγματευτος τίτλος της. που θέλησε τη στέρηση να τη μεταμορφώσει  σε άνθος σπάνιο, την απώλεια σε δένδρο  αειθαλές, την οδύνη σε κορμό. Amalia melancholia, γνωστή και ως Αμαλία.  Βασίλισσα Αμαλία.  η άτεκνη, η που δοκίμασε πάνω της και  δοκιμάστηκε με άπειρες επώδυνες τεχνικές  προκειμένου να καρπισει. δεν καρπισε. έκανε όμως τη στέρηση καρπό αιωνόβιο. έκανε το σώμα της κήπο, έγινε φυλλωσιά,  θάμνος, χώμα, νερό.  υπάρχει, όταν τίποτα δεν θυμίζει το πέρασμά της. αυτή τη μνήμη διασώζει η σκηνοθέτις  Ζωή Χατζηαντωνίου,  και αυτό κάνει την παράσταση από μόνη της κάτι το εκλεκτό. αποσύρεται κανείς εκ του κήπου  και για ώρα νιώθει πως ίπταται  πως κάτι έχει μεταρσιωθει,  πως έγινε και αυτός φύλλο, κλαδί, μία κίνηση απλώς -όχι εκ του κόσμου τούτου. Η Έμιλυ Κολιανδρη και η Ρίτα Λυτου ενσαρκώνουν τα βήματα σε αυτόν τον

  είναι που η φάτνη επανέρχεται για να θυμίζει ότι υπήρξε  απλή σιωπηλή  ενσαρκωμένη όπως η αγάπη  ✨ /Η Γέννηση, Αντρέι Ρουμπλιόφ/