Της αλυπίας η χώρα

    Ήταν ένας Εσταυρωμένος μόνος. Στολισμένος με λουλούδια και κεριά σβηστά. Κανείς δεν έμεινε να τον μοιρολογήσει, κανείς δεν έκλαψε τα Πάθη Του σαν να' ναι τα δικά του. Κανείς δεν κάθισε σε μια γωνιά απλά να του παρασταθεί. Σιωπηλά κλείσαν οι εκκλησιές. Ο κόσμος φύγαν. Το όλο φέρνει χωρίς να το θες μπροστά το σήμερά μας. Όλους αυτούς που έφυγαν μονάχοι. Όλους αυτούς που κάπου ακόμα παλεύουν. Όλους αυτούς που καίγονται.  Ο Σταυρός έχει πάρει μορφές. Και τις βλέπουμε όλες. Όλους αυτούς που είναι έξω και περιμένουν τον άνθρωπό τους να φύγει ή να μείνει, χωρίς να μπορούν να του δώσουν και να του κρατήσουν το χέρι. Το χέρι. ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΛΗΣΤΗ [πάνω σ' ένα έργο του Νίκου Γιαλούρη] Φωνάζει από μακριά την εγκατάλειψη τη στιγμή εκείνη του σπασμού κλαδί που έσπασε και δεν το άκουσε κανείς ούτε και κατάλαβε την αποχώρησή του -ποιος ακούει τον θάνατο όταν έρχεται Μεγάλη Πέμπτη 2020 Κάπου στην Ελλάδα οι ψυχές επιστρέφουν. Τους περιμένουν τη Μεγάλη Τετ

  Μεγάλη Πέμπτη 2020 Κι έμεινες μόνος όπως μόνος ήσουν και πριν.  Ό ταν κατακλύζαμε τους τόπους σου και σε περιτριγυρίζαμε αρπάζοντας κάτι από την ευωδία που σκόρπαγες στο πέρασμά σου κατάμονος μέσα σε Ακολουθία που γινόταν φλυαρία και οχλοβοή όπως και κείνο το βράδυ του Σταυρού και τώρα μόνος κατάμονος όπως τα σώματα τόσα σώματα χιλιάδες σώματα μόνοι  ακατάσχετα μόνοι άνθρωποι σε αυτήν την πτώση που έγινε πτήση και απογείωση. Σώματα μες στην πλαστική παντοδυναμία που τώρα κραυγάζει την αλαζονεία μας σώματα σηκώνονται μονάχα τους να παρασταθούν στα ίδια  μες σε αυτή την παντομίμα της εξόδου κρατάς το χέρι του μελλοθάνατου και  διαπιστώνεις σε μια στιγμή τρόμου  ότι είναι το δικό σου. Λίγο μετά Ένα πουλί πάνω στο Σταυρό καλεί με έναν τριγμό δεν απαντά κανείς μέσα σ' αυτή την άνοιξη ο μόνος που ακούγεται είναι η ηχώ της Μεγάλη Πέμπτη 2021 Ένα παιδί τραγουδά την Άγια Νύχτα.  Είναι Μεγάλη Τετάρτη απόγευμα. Σε λίγο θα χτυπήσουν οι καμπάνες των Παθών.  Το

  ᾿Εγὼ ποὺ εἰκονίζω βλέπω. Αὐτὸ  ποὺ εἰκονίζεται κοιτᾶ. Ποιὸ ἀπ' τὰ δυὸ εἶναι κάπου;  Τὶ ἀπ' τὰ δυὸ εἶναι παντοῦ; Νίκος A. Παναγιωτόπουλος, Τὸ σπάργανο, ᾿Εκ ηβόλος, τχ.8-9, τχ.8-9, Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 1981 φωτογραφία: Νότιο Πήλιο 2021

  Διηγεῖσαι ἤ σχολιάζεις; Σχολιάζω. ῎Αραγε θὰ διηγηθεῖς ποτὲ; Θὰ διηγηθῶ .  ἄν ζήσω . Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος, Το σπάργανο , Εκηβόλος, τχ.8-9, Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 1981 φωτογραφία: Μηλιες Πηλίου 2021

Στον "Εκηβόλο" του 1981 [καλοκαίρι-φθινόπωρο] ο Λορεντζάτος μιλά για τον ποιητή David Gascoyne. Με τον τίτλο "Καταγραφές" σημειώνει τις σκέψεις του πάνω στο "Ημερολόγιο 1937-1939" του και με αφορμή αυτό τις σκέψεις του για τις μέρες εκείνες και τον ίδιον τον ποιητή. Η συμπύκνωση και των δύο είναι ίσως η σημείωση δύο επιπέδων του Gascoyne στις 22 Αυγούστου '39: Για τον κόσμο άρχισε μια βδομάδα φοβερά κρίσιμη. Για μένα η μέσα κρίση συνεχίζεται Ο Gascoyne για πολύ ιδιαίτερους λόγους βρισκόταν τότε "καθηλωμένος και μερικά σωπασμένος". Γύρω του ο κόσμος έτρεχε με ταχύτητα που θύμιζε την κατάβαση προς τα κάτω ή τον στίχο του Σολωμού από τους Στοχασμούς των "Ελεύθερων Πολιορκημένων": σε βυθό πέφτει από βυθό -ώσπου δεν ήταν άλλος Όταν ο Gascoyne μιλούσε για την ποίηση με τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για μια υπόθεση "βαθιάς εσωτερικής αλλαγής",  a deep inner change, όπου πρέπει να μάθομε να σκεφτόμαστε με τις καρδιές μας και να αισθ