Της αλυπίας η χώρα

  ΒΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ Δεν είμαι μόνος. Δεν περιμένω κανέναν πάρεξ ηχώ του Οσμαντάκα κόντρα στο ρεύμα του Καλαμά. Ν' αχάει στην Πογδόριανη να βγαίνει στα Τσαραπλανά. Να μου χαϊδεύει τα μαλλιά παρέα με τους Μπατζήδες καθώς να πίνουμε μπρούσκο κρασί από σταφύλι Βλάχικο. Κι απέ να φύγει με τ' αγέρι να πάρει της Νεμέρτσκας τα ριζά να βγει ψηλά του Γράμμου λάγιο κριάρι να κρυφτεί βαθειά της λίμνης.  ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΤΣΙΑΚΟΣ [Το ποίημα δημοσίευσε ο ίδιος στο fb. Στη φωτογραφία η Χειμαδίτιδα-Δυτική Μακεδονία. Φθινόπωρο του 2020] ΤΟ ΧΑΙΡΕ Στο μικρό νησί απέναντι Οι πέτρες μυτερές χαράζουν τις πατούσες Οι βράχοι μοιάζουν ήσυχοι, μα καίνε... Ανάγκη να βρει μια φλούδα ευκάλυπτου να χαράξει το στίχο να την κάνει κύλινδρο να μπαίνει ίσα στο μπουκάλι. "Τα φώτα σιγαλέα κινώνται των αστέρων λελυπημένα" Ώρα δειλινού το φως ανεβαίνει απ' τα χώματα ·  όλα σιωπούν. Κατηφορίζω στον κολπίσκο, σπρωγμένη από μια θέληση έξω από μένα. Φτάνω κάτω, στο άγγιγμα της θάλασσας · στην άμμο σφηνωμένο ένα μπ

  Του Αγίου Αλυπίου.  Ιωάννου του Ρώσου. Στο μουσείο Κίτσου Μακρή. Στον Άναυρο. Λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Στην άκρη της πόλης.  Το σπίτι που δώρισε ο Μακρής στο Πανεπιστήμιο Βόλου και ανήκει στη Βιβλιοθήκη του καλεί από μακριά. Κλειστά παράθυρα τώρα, μια πόρτα ανοιχτή, ένα κουδούνι, ένας άνθρωπος που περιμένει. Η κυρία Βάλια Καραθανάση ανοίγει. Η φωνή της πάλλεται από την αρχή και όσο μιλά και ως το τέλος της συνάντησής μας. Μιλά για την αγωνία του ανθρώπου, τη λαχτάρα του, την αγάπη του, τους καρπούς της αγάπης αυτής, την εμμανή και με κάθε θυσία διάσωση και φύλαξη όλων αυτών των πολύτιμων. Την ένθεη. Ο Κίτσος Μακρής διέσωσε το ελληνικό. Και αυτό είναι ήδη αρκετό. Το Ελληνικό. Όπως το' βλεπε ο Πικιώνης, ο Κόντογλου, ο Κοψίδης, ο Φιλιππίδης, ο Ζάχος, η Χατζημιχάλη. Όπως το' χαν πάνω τους λαϊκοί ζωγράφοι, ξυλογλύπτες, μαρμαρογλύπτες, λιθοξόοι και σεριάνιζε την ψυχή τους. Σιωπηλά συντροφεύουν τα βήματά μας ο Θεόφιλος, ο καραβομαραγκός Χριστόπουλος, ο Χριστόπουλο

Σιωπή μέχρι εδώ μα όλα πρέπει να σημειώνονται για τη μέρα που οι πέτρες θα μιλήσουν. Daniel de Bruycker, Πυριτόλιθος, εκδόσεις Λαγουδέρα, 2000 (μτφρ. Σουζάνα Καπελώνη) Μια ανάγνωση ανασύρθηκε σήμερα από παλιά. Ίσως να έχει να κάνει με το τι συνεχίζεται στην επιούσια, όταν κάπου εφημερεύει η καταστροφή, ο εφιάλτης, η φρίκη -η χαρά. Ίσως για να τη μοιραστεί κανείς εκ νέου. Ίσως "όχι μόνο η ανάγκη να μιλήσεις γι' αυτό αλλά και ένα χρέος να μιλήσεις επιπλέον για κάτι σπάνιο". Τριγύρω μαζεύονται τα χώματα οι στρώσεις η μια πάνω στην άλλη: πάντα υπάρχει και πιο μακριά να φτάσεις. Όλα συμβαίνουν τόσο αργά. Το πιο παράξενο είναι ακόμα ότι πρέπει να περιμένεις μέχρι αύριο για να μάθεις πόσο. Συνεχίζει να ακούγεται το Song of time του Korzeniowski. Το ίχνος μιας πατημασιάς μες στην ξεραμένη λάσπη. Ναι: κάθε βήμα γίνεται για πάντα. Όχι: δεν ξαναγυρίζουμε ποτέ. https://www.fractalart.gr/pyritolithos/

  Συναντήθηκα με την παρακάτω μαρτυρία στις 14.10.1992. Ο κύριος Θεόδωρος Κωνσταντινίδης ήταν τότε 73 ετών και η συνέντευξη δόθηκε στο ραφείο του [Ιασωνίδου 23, Σούρμενα Αττικής] -έραβε παραδοσιακές στολές του Πόντου.  Είχαμε πάει ένα απόγευμα με τον πατέρα μου.  Στα πλαίσια του μαθήματος “Ποντιακός Ελληνισμός” με καθηγητή τον Κωνσταντίνο Φωτιάδη στο Α.Π.Θ., ήταν να συλλέξουμε μαρτυρίες -να διασωθεί ό,τι ακόμα μπορούσε από την πρώτη γενιά. Μέσα στα λόγια του κυρίου Θεόδωρου υπήρχε το παρακάτω γεγονός, το οποίο συνέβη στη Δράμα. Μετά την καταγραφή και αφού κατέθεσα τη μαρτυρία, τον επισκέφτηκε ο Κωνσταντίνος Φωτιάδης. Τον άκουσε πάλι να το αφηγείται. Έκτοτε ο κύριος Φωτιάδης το αναφέρει σε ομιλίες του -σχεδόν πάντα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ερχόντουσαν και του το επιβεβαίωναν διαφορετικές πηγές μετά το τέλος των ομιλιών -άνθρωποι που το' χαν ζήσει μικρά παιδιά στη Δράμα. Η υπογράμμιση της διασταύρωσης γίνεται γιατί η μαρτυρία έχει αναπαραχθεί πολλές φορές στο διαδίκτυο -και μέ

  ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ "Δες μιαν όμορφη τριανταφυλλιά" είπε η γυναίκα μπαίνοντας στο κοιμητήριο και στάθηκαν οι δυο τους θαυμάζοντας την τριανταφυλλιά. Άρχισα -καθώς μετά από λίγο συνέχισαν- διακριτικά να τις παρακολουθώ. Μεγάλο Σάββατο μόλις είχα αφήσει πίσω μου τον τάφο του ποιητή Φώτη Αγγουλέ κι έβγαινα με όλα τα λουλούδια από κείνη την τριανταφυλλιά -νοερά- στα χέρια. ΝΙΚΟΣ Γ. ΧΟΥΛΗΣ 1 Μάη '21

  άνθη του Επιταφίου άνθη της Ανάστασης θα γίνουν