Της αλυπίας η χώρα

  Ήταν στο ραδιόφωνο. Β' Πρόγραμμα. Το 2006. Ή και το 2007. Μια εκπομπή για την Αγνή Στρουμπούλη. Μιλούσε για τα παραμύθια. Έλεγε παραμύθια. Όπως βαδίζεις πάνω στο χώμα που πατάς και το νιώθεις. Και σε νιώθει κι αυτό. Ένιωσα απ' την αρχή ότι το χώμα τους το γνώριζε καλά. Και το άγγιζε, ψηλαφώντας το. Κι έπειτα άρχισε να λέει πως πριν από κάθε αφήγηση, παίρνει τον δρόμο της θάλασσας. Πλάι της τα λέει και τα ξαναλέει. Κι η θάλασσα τ' ακούει και τ' ακούει. Ύστερα παίρνει τον δρόμο των ανθρώπων. Αυτό που άκουγα ήταν ένα ακόμη παραμύθι. Την επόμενη στιγμή την αναζήτησα. Πέρασαν χρόνια από τότε κι ανταμώσαμε σε πόλεις πολλές και πολλές στιγμές. Κι όσο την άκουγα -είτε στο ραδιόφωνο είτε σε παράσταση είτε και δίπλα σε ένα ποτήρι κρασί- ένιωθα και κάθε φορά την κλωστή, αυτό το νήμα, όχι να το ξετυλίγει η ίδια αλλά ανέμη να είναι η ίδια κι αυτό να τυλίγεται και να τυλίγεται κι αυτή να στροβιλίζεται κι εκστατικά να αποθέτει τον λόγο του στα χέρια μας. Ένιωσα

     αγιάρι, το  1. το σωστό ρύθμισμα της παλιάς ζυγαριάς και του κανταριού. η λέξη είναι αραβοτουρκική ayar = βαθμός καθαρότητας πολύτιμων μετάλλων, ακρίβεια βάρους νομίσματος ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΑΛΑΓΚΙΑ-ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ, ΓΛΩΣΣΑΡΙΟΝ ΤΗΣ ΛΑΓΚΑΔΟΥΣΙΚΗΣ ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΑΣ 2. (στη γλώσσα της αργκό) χαρακτηρισμός ατόμου που εμπνέει σιγουριά, εμπιστοσύνη ΚΑΤΟΥ, ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ 3. είδος περιστεριού που όσο κι αν απομακρυνθεί, επιστρέφει πάλι... ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ Το πρώτο βιβλίο των εκδόσεων αγιάρι είναι η ποιητική συλλογή του  Νίκου Χούλη, Ο χρυσοκότσυφας , Σεπτέμβριος του 2020 [εκτός εμπορίου]. 

Η Επίσκεψη Η Φλούδω ήταν μια γυναίκα της εξοχής. Όλη τη ζωή της την πέρασε στα χωράφια με τα φυτά. Πότιζε, φύτευε, έσκαβε τη γη. Μιλούσε με τα φρέσκα φύλλα, εμπιστευόταν το σπόρο στο χώμα. Έκοβε τους καρπούς και έλεγε στα δέντρα: “Ευχαριστώ, ευχαριστώ”. Ήταν χαρούμενη. Ζούσε τα θαυμαστά της φύσης: δέντρα γερά, άκαμπτα, δέντρα ευλύγιστα στον άνεμο. Μυρωδιές, γεύσεις πολλές από μυριστικά και βότανα. Και ανάμεσα στα φυτά, ζώα, μικρά και μεγάλα. Έντομα, παράσιτα, ερπετά. Με όλα συμφιλιώθηκε, σε όλα επέτρεψε να μπουν στη ζωή της με νόημα και αξία. Τα χρόνια τής έδωσαν χαρές παράξενες. Ακριβά μυστικά. Πολύτιμες σημασίες. Και αυτή τις μάζευε, πολύχρωμες καραμέλες, τις έκλεινε σε βαζάκια γυάλινα στα ράφια της κουζίνας της και έπαιρνε από αυτά νοστιμιές και γλύκαινε τα χρόνια της, με αλήθειες και γαλήνη. Μεγάλωσε σιγά σιγά. Γέρασε γλυκά, όμορφα. Ανήμπορη πια, όπως είναι φυσικό, έμεινε στο κρεβάτι. Και τότε, ένα πρωί, άνοιξε η πόρτα του σπιτιού της και ήρθαν και στάθηκαν δίπλα της δυο δέ

μικρόκοσμος Αρχές Ιανουαρίου 2021 μ.Χ. Θάνατος στην ελληνική επαρχία. Νεκρώσιμος Ακολουθία στον Ιερό Ναό. 10 άνθρωποι μέσα. 20 απέξω. Ακροβολισμένοι. Να αποχαιρετήσουν αυτόν που φεύγει νέος -και όχι εκ του ιού. Γύρω του η οικογένειά του, τα αδέλφια. ΄Εξω φίλοι, συγγενείς. 30 άτομα. Μέσα έξω. Εισβάλλει η Ελληνική Αστυνομία. Άγνωστο τι έψαχνε. Τι καταγγελία είχε υπόψιν της και από ποιον. Ελέγχουν, ακροβολίζουν τους ήδη ακροβολισμένους, συνοδεύουν -τρία περιπολικά και μια κλούβα- ως τα κοιμητήρια. Αφού έχουν ήδη διαπιστώσει ότι δεν συντρέχει λόγος κανένας παρουσίας τους. Παραμένουν όμως ως το τέλος. Προκαλώντας την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό που επιβάλλει το πένθος αλλά και αυτή η στιγμή, η πιο ανθρώπινη και η “πιο” ύστατη γι' αυτόν που έχει ήδη φύγει. Μια στιγμή που συνιστά Ακολουθία. Μυστήριο εντελώς. Κι αυτοί εκεί. Στο άνευ λόγου. Αν ήταν όμως ο δικός τους άνθρωπος -ΑΝ ΗΤΑΝ- τι είδους νόμο άραγε θα επικαλούνταν για να παραμείνουν ως το τέλος; Κανείς δεν έσκυψε το κεφάλι; Κα

Έχοντας την αίσθηση ότι ανεβήκαμε ένα βουνό και επιβιώσαμε. Ευγνώμονες γι' αυτό. Και δίπλα μια υδρία χοηφόρος για όλους αυτούς που αναλήφθηκαν στα μισά. Εισέρχεται ως χαιρετισμός στο καινό ο “ θρήνος του Μένωνος για τη Διοτίμα ”.  Άγνωστο πώς κατορθώνει ο Holdernin να μεταστοιχειώσει την ελεγεία σε δοξολογία. Να κρατηθεί σε αυτή τη Χάρη  έως ότου καταλυθεί το εδώ πένθος και ανταμώσει στο μετά θάνατον την Αγαπημένη.  " Όποιος έτσι αγάπησε, βαδίζει, δεν μπορεί αλλιώς " Και η Χάρη βαδίζει μαζί του. Τον βγάζει -όσο υπάρχει μέσα σε αυτή την " ευλαβή δέηση ", μέσα σε αυτές τις " εμπνεύσεις του ενθουσιασμού "- από την ασήκωτη ομίχλη.  Καταλύεται το πένθος μέσα από την προσμονή της φανέρωσης. Όταν έρθει αυτή, τότε η ψυχή θα περιβληθεί με ένδυμα καινό. Αυτό θα είναι γι' αυτήν το νέο έτος. Η μετά τον Χρόνο αντάμωση. Έως τότε αξιώνεται την καθαρτήρια φωνή:  " Θέλω λοιπόν να ζήσω " Θέλω λοιπόν, ω ουράνιοι, να σας ευχαριστήσω, και επιτέλους