η μοναξιά των αγαλμάτων
ήταν ζωή. προτού άγαλμα γίνουν, ήταν όνομα, προσκέφαλο, ήτανε βήματα. κι ύστερα κάποιος τους έστησε και αγναντεύουν κρυφά αφουγκράζονται αν κάποιος περάσει, αν σταθεί, αν διαβάσει αν διασχίσει το μάρμαρο να φτάσει στο εσωκάρδι -αυτό το εγκόλπιο να δει μέσα ίσως να δει μέσα να δει ως εκεί να τα ξυπνήσει να τους ξυπνήσει τον Λορέντζο, τον Μιχάλη, τον Χρίστο Μακρή κι ύστερα μπορεί και τ' άλλα να ξυπνήσουν η Φροσύνη του Λάμπρου το ζευγάρι του Παπαγιάννη κι ίσως τότε ακουστεί ως τον πυθμένα της Παμβώτιδας αυτό το δάκρυ που θα εκχυθεί ως τον λυγμό και θα σηκώσει ένα ρίγος μόνο ως την άλλη όχθη μια σιωπηλή κραυγή απλή ως την ανυπαρξία της ύπαρξης σα να πέρασε ένας άνεμος ή ακούστηκε ένας ψίθυρος “υπήρξαμε” "Έχοντας υπόψη μου το χώρο δουλειάς (ο παραλιακός χώρος), την ιστορία της πόλης, τα βιώματά μου στα Γιάννενα, αποφάσισα να δώσω ένα συμβολικό έργο για την ιστορία της περιοχής. Ένα δάκρυ λοιπόν είναι το θέμα που επέλεξα να φτιάξω, έν
