Της αλυπίας η χώρα

  ΣΙΝΑ Ι 3 Μαϊου 2023 «Ακολουθούσαμε τον απάνθρωπο δρόμο που είχαν πάρει, τώρα πάνω από 3000 χρόνια, οι Οβραίοι φεύγοντας από την Αίγυπτο. Η έρημος τούτη που περνούσαμε στάθηκε το φοβερό αργαστήρι όπου πείνασε, δίψασε, αγρίεψε και ψήθηκε η ράτσα του Ισραήλ. Με άπληστο μάτι κοίταζα τους βράχους έναν ένα, παρακολουθούσα το στρουφτιχτό δρόμο μέσα στο φαράγγι, τύπωνα μέσα στο νου μου όλες τις φλεγόμενες οροσειρές. […] Περνώ τη θεοπλάστρα τούτη αραβίτικη έρημο, κι όλη η σημερινή αγωνία του ανθρώπου σφίγγει τα μελίγγια μου. […] Θαμαστά ξετυλίγονται δεξά ζερβά μας τα βουνά, τραχύτατα, από πράσινο και κόκκινο γρανίτη. Κάποτε ένα χαριτωμένο πουλάκι πετούσε, μαύρο, με στρογγυλό κάτασπρο κεφάλι». ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ Όσο κατεβαίνει ο ήλιος, τόσο εμείς πλησιάζουμε το Σινά. Τα άγρια όρη επιτίθενται, λεπίδες που στίλβοντας μαλακώνουν από το βασίλεμά του. Ακολουθώ τις λέξεις. Τις λέξεις που τα έχουν χάσει μπρος σε εικόνες ανοίκειες και ξαφνιασμένες ψάχνουν να συναρμολογηθούν, να εξοικειωθούν

Διαβάζουν ποιήματα, ποιήματα.  Και το θυμάμαι κάθε χρόνο από τότε.  Ιωάννου του Ρώσου και Αλυπιου των Αγίων. Η μικρή Τερέζα θα μεγάλωσε  κι εμείς μεγαλώσαμε κι η Γιώτα δεν είναι πια κι από τότε τη Χλόη δεν την ξαναειδα  ούτε τον Σπύρο και τη Μάγδα -κι ας μιλάμε τώρα στα μεσαντζερ και στα τηλέφωνα- ούτε τον Μαρκόπουλο ούτε τον Δημητρίου. Ουτε κι αυτόν τον εμπειρικειο τον Γιατρομανωλάκη. Ο Γεωργουσης ανέβηκε κι αυτός στους ουρανούς, σύσσωμος με τα χαϊκού του, στων άστρων τις τροχιές, φωνάζοντας συνθήματα, τους στίχους του επιτέλους όλους. Κι η Φωτεινουλα με τα παραμύθια της που γίνανε γαλαξίες αναμφίβολα, κι από εκεί στέλνουνε μαρμαρυγες, κορίτσια λαμπηδονες κι αγγέλους που κρυφτηκανε μέσα σε κοχύλια. Η Αγνή μ' απόμεινε, να λέει παραμύθια, την κόρη του βουνού που είναι της θάλασσας κατ' ουσιαν, την κόρη των δασών και των άλλων ριζών. Τους θυμάμαι όλους, έναν έναν.  Και μετριομαστε τώρα μες στην ηχώ αυτής της μέρας που ήτανε όμορφη, πολύ όμορφη και χαρούμενη πολύ  κι ήμασταν μια α

είμαι το κόκκινο της κόρης μου Μαρίας. είμαι το δικό της χρώμα. παίρνω κλαδάκι και γράφω τα λόγια της, με χνάρια λουλουδιών και φύλλα - φτερά ζωγραφίζω την αγάπη της. άλλο χρώμα -πλην τούτου- δεν έχω. /προεκλογικη και μετεκλογική αφήγηση. το ανθρώπινο ή η πολιτική αχρωματοψία. αυτό να θέλω, ήθελα, είχα ανάγκη να πω. να πω για τη γαλήνη./

  ΚΑΪΡΟ προς ΣΙΝΑ 4 Μαϊου 2023   ΦΕΓΓΑΡΙ Έσβηνε και έπεφτε.  Άχνιζε, ώσπου χάθηκε πίσω από τα σπίτια που στέκονταν στις όχθες του Νείλου. Βαθύ -σχεδόν πορτοκαλί, σχεδόν κόκκινο, γέμιζε.  Χάθηκε δίχως έναν αντικατοπτρισμό,  με βεβαιότητα ότι κανείς,  σχεδόν κανείς, δεν ήταν να μιλήσει για την ομορφιά της δύσης του. ΑΠΟΦΩΝΗΣΗ  Αφήνοντας πίσω το Κάιρο της Αιγύπτου, αφήνουμε τα χρώματα και τα ενδύματα ανθρώπων και λαών και φυλών και εθνών που δεν απώλεσαν την ταυτότητά τους.  Κοιτώ με δέος Αιθίοπες, Αιγύπτιους, Ινδούς, Αφρικανούς, φυλές απ’ όλες τις φυλές της Ανατολής,  που μεταξύ τους ξεχωρίζονται και φωνάζουν την καταγωγή τους με ένα είδος ενδύματος,  με το χρώμα της κελεμπίας ή με τον τρόπο που τυλίγουν το μαντήλι στο κεφάλι τους  -άντρες και γυναίκες. Κοιτώ τη δική μας ενδυμασία που δεν ξεχωρίζει, δεν φωνάζει καμία προέλευση και καμία καταγωγή.  Οπωσδήποτε θλίβομαι, γιατί σπεύσαμε άρον άρον να οικειοποιηθούμε  -ενοχοποιημένοι για την ιδιαιτερότητα του κάθε τόπου, ιδιώματος,