Της αλυπίας η χώρα

  ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΙΝΑΙ ΝΩΠΑ ΑΚΟΜΗ για “ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ” του Νίκου Χούλη εκδοσείς αγιάρι, Οκτώβρης 2022 Το κοιτάς από το ύφασμα. Τα σκόρπια χειρόγραφα. Και τ' άλλα, τα σκισμένα, τα πεταμένα χειρόγραφα. Το κοιτώ από τις λέξεις, τις άραφες ραφές, όταν αρχίζουν ύστερα και πέφτουν τα γαζιά, από εκεί που ξεθώριασε κι εκεί που ο λεκές πονάει ακόμη. Ακόμη. Πάνω σε αυτό το ακόμη βυθίστηκε το χαρτί, σε αυτό το ακόμη έριξε το τύμπανο του πιεστηρίου τα ποιήματα, το ακόμη -αυτό το πηχτό σώμα μελάνης. Το κοιτώ, είπα να του μιλήσω τώρα κι εγώ. Τώρα που ήρθε η ώρα . και σκέπασε ο ποιητής με λέξεις τη χρόνια απουσία, τις ρίζες που δεν αναδεύονται εύκολα, αυτά τα ξεσκλίδια μνήμης που μένουν αιχμηρά και τρυπούν το ενδοκάρδιο. Ήρθε η ώρα να ρίξει πάνω τους αυτό το σακάκι. Να μην κρυώνουν πια. Να χαλαρώσει και για τον ίδιο αυτός ο κόμπος, να μιληθεί το αμίλητο νερό, να φανερωθούν -ως ανακάλεμα- τα πρόσωπα, να απαγκιάσουν. τίποτα δὲν θὰ φοβηθῶ . πὼς ἔφτασε -μοῦ φάνηκε- τοῦ κόμπου πού

ένα κείμενο παλιό, αυτό της "Ανάμνησης", δημοσιεύτηκε πρώτη φορά 12 χρόνια πριν,  το απέσυρα, το ανεβάζω ξανά σήμερα -Σάββατο των ψυχών στη Δυτική Μακεδονία- που διαβάζουμε ίσως λιγότερο, τρέχουμε περισσότερο,  δεν αναπνέουμε με τις αναγκαίες παύσεις Ανάμνηση της Κεφαλής προτού φύγει ο Οκτώβρης σκέψεις πάνω στο βιβλίο του Νίκου Μπακόλα, Η Κεφαλή, εκδόσεις Κέδρος, 1994 [μακέτα εξωφύλλου Δημήτρης Καλοκύρης,  βασισμένο πάνω σε λεπτομέρεια του έργου "Παύλος Μελάς" του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ] ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ Σ’ εποχές στείρες Οι θάνατοι Μάταιοι φαντάζουν των συντρόφων, Εντούτοις Ερμηνεύουν τη ζωή μας. ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ, Κείμενα μικράς πνοής Χρόνια τώρα στο ράφι με τα διαβασμένα, μπλεγμένα μαζί τους και η αδιάβαστη « Κεφαλή » του Νίκου Μπακόλα. Κάθε Οκτώβρη την ανέσυρες, στην ίδια σελίδα τη σταματούσες. Δεν προχωρούσε. Έξι τόσα χρόνια και δεν προχωρούσε. Φέτος την πήρες και πάλι στα χέρια σου.  Η «Κεφαλή» δεν είναι παρά η τραγική φιγούρα της αποκομμένης κεφαλή