Της αλυπίας η χώρα

  "και τώρα οι δυο μας πάλι, γιέ μου" 1819 Δυτικά της Μακεδονίας

  φτερουγίζει ο ύπνος της  /1819, Άγιος Γεώργιος Βλάστης,  Δυτική Μακεδονία /

  Αν ο αφηγητής ήταν ένα δάκρυ στον κανθό του ματιού σου, δεν θα σε άφηνε ποτέ να κλάψεις. Γιατί φοβάται τον γκρεμό. Φοβάμαι το θάνατο . ΤΑΣΟΣ ΧΑΤΖΗΤΑΤΣΗΣ Μονόξυλο στο ποτάμι, εκδόσεις Πόλις, 2006 ΚΛΑΔΙΑ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Απ' έξω η φωτογραφία “κλαδιά” (1965-1969) του Γιάννη Στυλιανού, του αυτοδίδακτου φωτογράφου της Θεσσαλονίκης, που δώρισε το αρχείο του στο Μουσείο Φωτογραφίας λίγο πριν πεθάνει. Και μέσα κλαδιά γυμνά, οι φωτογραφίες που δεν τραβήχτηκαν, από στιγμές που δεν υπήρξαν. Εδώ, ο Τάσος Χατζητάτσης έχει τον λόγο. Και ο λόγος που επιστρέφω δεύτερη φορά προσπαθώντας να ολοκληρώσω την κατάβαση στο “ποτάμι” με το “μονόξυλό” του, είναι γιατί νιώθω τη λήθη σα σκόνη πηχτή πάνω του, όταν θυμάμαι ακόμα, μια φορά το 2006 που τον είδα στο “Εντευκτήριο”, το σχεδόν ακίνητο πρόσωπό του, το σχεδόν αδύνατο να σπάσει για κάποιον λόγο, το απόκρυφα τρυφερό. Σήμερα που ανακαλώ αυτό το αχνό είδωλο, βλέπω τις ρυτίδες, αυτές “τις ιστορίες στο μέτωπο”, “τις παράλληλες χαρακιές” που τον

  καλουδια στην εξώπορτα όταν η κυρά λείπει. ρόδα και νταλιες απ' τους κήπους καθ οδόν τσουκνιδοπιτα και σαλιαρια στ αλουμινόχαρτο. Δυτική Μακεδονία. του Σωτήρος. και του χρόνου τέτοια μέρα.