Της αλυπίας η χώρα

Από τότε που έφυγε η Φωτεινή από κοντά μας στην ίδια ορχήστρα την ακούω και τη βλέπω. συντροφιά με τον φίλο της Νάσο και με όλους τους αγαπημένους,  δίπλα στο χωραφάκι στον Μόλυβο, πάνω από την Εφταλού, με το μισό πιθάρι κι απέναντι το άλλο μισό, με τις λέξεις της, θραύσματα, κατακαλόκαιρο, σε ήλιο καυτό. μαρτυρικό. κι είναι σήμερα ο ουρανός για χάρη της ελληνικός, πιο ελληνικός από ποτέ, 6 χρόνια από τότε. και έναστρος, και παραθαλάσσιος. κι ας μη βλέπω σπιθαμή της θάλασσας. και συνεχίζει να μυρίζει, πιο έντονα από ποτέ, μοναξιά και γλυκάνισο. το άρωμά της. τ' ολόδικό της. Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ Στο σταθμό των επαρχιακών λεωφορείων, ο ήλιος αυγουστιάτικος έκαιγε τα πάντα. Στο βάθος η ζέστη χνώτιζε τους δρόμους. Άνθρωποι ιδρωμένοι ανέβαιναν βιαστικοί στα λεωφορεία, ανυπόμονοι να φτάσουν στα σπίτια τους, να πετάξουν τα παπούτσια, να πιουν δροσερό νερό. Κάτω από τη φτελιά, μελαχρινός, σαν έπιπλο παλιό, και ιδρωμένος ο Τριαντάφυλλος καθόταν καταγής, ακουμπισμένος στον κορμό του δέντρου. Στα γόνατ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ή ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ «Σκεπής» Τελειώνοντας τη «Σκεπή» του Πέτρου Κουτσιαμπασάκου τρεις μήνες σχεδόν πριν. Και να μην έχει ακόμα γαληνέψει στα ράφια των αναγνωσμάτων που έχουν μέσα μου αναπαυτεί. Κάθε λίγο και λιγάκι να επιστρέφει στη σκέψη. Σαν ένα κομμάτι που εκκρεμεί ατακτοποίητο. Ανοικονόμητη, προσδοκώσα, με μια επίμονη αναμονή να μιληθεί. Και τότε αρχίζει ο δικός μου δρόμος προς την επιστροφή σε αυτήν. «Η Σκεπή» είναι μία δέσμη διηγημάτων. Το καθένα υπάρχει ως λυρικός -γήινος πολύ γήινος- αναβαθμός, ένα σκαλί   που ανεβάζει, οδυνηρά κάποτε -λυτρωτικά- στο επόμενο. Σταματάς για ώρα, μπορεί και μέρες, στο κάθε ένα από αυτά. Ως να στραγγίξει η αιφνίδια αίσθηση, ως να κατακάτσει η πάλλουσα, ανόθευτη, ανάγνωση. Μια σπάνια ανάγνωση, μετρημένη, χαμηλών νεφώσεων διάγνωση. Συχνά το ακούς, δεν το διαβάζεις απλώς, το ακούς να σου το διαβάζει ο ίδιος. Γίνεσαι ο Απέναντι στο ομώνυμο διήγημα, να ακούς, και γύρω να λυσσομανά ο πόλεμος ο επιστήθιος της κάθε μέρας: «Η φωνή της μ

  ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Όταν δε θα υπάρχω εγώ θα υπάρχει το πέρασμά μου από εκεί που κάποτε υπήρξα Θα υπάρχει η αμυδρή μνήμη της φευγαλέας παρουσίας Θα υπάρχει η μνήμη της απουσίας. Ο.Ν., Της αλυπίας είναι η χώρα, εκδόσεις Ιδαλγός, 2009 [φωτογραφία, Ο.Ν. Χίος 2020] 

  αυτό το ποίημα είναι ένα μακρινό ταξίδι. αυτό το μακρινό ταξίδι είναι ένα μισό πιθάρι. το μισό πιθάρι είναι μακρινό ταξίδι. κι αυτό το λένε πατρίδα.   ΜΑΡΟΥΛΑ   17 Νοεμβρίου 2020 Η νοητική αναπηρία είναι μονάχα δυο λέξεις. Το θαύμα της μοναδικότητας -ένα υπεράριθμο χρωμόσωμα απλώς-   είναι απερίφραστο. Ένα παιδί μιλάει. Δεν μιλάει πάντα. Όταν, όμως, μιλά, ο κόσμος γίνεται ένα ποίημα. Από αυτά τα άγραφα ποιήματα. Που υπαγόρευαν την καταγραφή τους. Αυτό το παιδί τα τραβά με το χεράκι του στη γη  και έτσι -μέσα από τα δικά του μάτια- σαρκώνονται. Αυτή είναι η προϊστορία αυτού του "σώματος" που κρατήθηκε σε τετράδια σκόρπια αυτά τα χρόνια. Τώρα μοιράζεται Για να δει κανείς αλλιώς . πως η έρημος μπορεί να φαίνεται θάλασσα ή πως ο άμμος μπορεί να μοιάζει με χιόνι. Ή απλά πως όμορφος γίνεται κανείς άμα αγαπά.   Είσαι ωραία; Τι σημαίνει ωραία;   Να αγαπάς . Η Μαρία Βλαχοδήμου γ εννήθηκε το 2003 και πολύ γρήγορα διαγνώστηκε με μια ε

  Το δυσπώλητο της ποίησης ή ο σπινθήρας ενός ποιητή στην Πυραμά στη Βόρεια Χίο   Βρέχει και πάλι βρέχει. Ο Φλεβάρης γιορτάζει τη σπάνια μέρα του. Και πάει για έξοδο. Στα χέρια μου σαλεύει ένας ποιητής. Διαβάζω. Και είμαι εκεί. Μέσα στα δικά του ποιήματα που δεν θα φτάσουν στα βιβλιοπωλεία της χώρας. Που ελάχιστα αντίτυπα θα περάσουν τη θάλασσα. Ένας τρόπος να υπάρχεις σε έναν τόπο με τον τρόπο του. Ο Δημήτρης Κολόβης αφήνει σε δυο-τρία βιβλιοπωλεία στη Χίο τη δεύτερη συλλογή του. «Από μικρός μου άρεσε το διάβασμα» γράφει. «Άρχισα να διαβάζω και να γράφω… δεν ξέρω αν τα κατάφερα να γράψω ποτέ σωστά… αλλά γράφω… γράφω για να ισορροπώ μέσα μου…». Η πρώτη, «Λήθη και νοσταλγία», πάλι από τις εκδόσεις Άλφα-Πι εκδόθηκε το 2016 στη Χίο. Δημήτρης Κολοβης, Πυραμα 2023 (φωτογραφία, Νίκος Χούλης) Όσο κι αν «κιτρινίζουν οι σπάρτοι» κι ακούω το κάλεσμα, την ίδια ώρα νιώθω τη δίψα του ριζωμένη σε κάθε σχεδόν ποίημα.     «…Έλα να με βρεις Μαζί να γράψουμε δοξολογίες»   Έχει τον