Της αλυπίας η χώρα

"Ακούστε την ιστορία του γερο-πλάτανου των Πύργων του γηραιότερου δέντρου της Εορδαίας που πάλεψε με ανεμοστρόβιλους και καταιγίδες που τον χτύπησαν αστραπές και κεραυνοί που οι ρίζες του είναι βαθιά απλωμένες στην αγάπη και τα κλαδιά του απλωμένα μέχρι τον ουρανό μιλούν με τα σύννεφα και τις ψυχές των ηρώων"                                                                   τα παιδιά Μόνο η ψυχή τους γίνεται η φωνή και η ψυχή του. Μονάχα αυτή αξιώνεται να τον ακούσει. Να αποκρυπτογραφήσει τη γλώσσα του και για εμάς.

“ Στα Πλατανόπαιδα με αγάπη”. 1 Ένα ευχαριστώ. “ Κάποιοι νομίζουν πως είμαι ολομόναχη, αλλά όταν τέτοια δέντρα έρχονται δίπλα σου στην ανημπόρια, είναι σαν να σε επισκέπτεται ο Θεός” ΦΩΤΕΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ 2 Πριν μερικές μέρες ξεφυλλίζοντας τα διαδικτυακά νέα της περιοχής, σκοντάφτω πάνω σε μια είδηση από αυτές που είναι από μόνες τους κάτι το εξαιρετικό και σπάνιο. Και που λειτουργούν απολύτως παρηγορητικά . με την έννοια της παραμυθίας, όπως το έκαναν τα παραμύθια στα παλιά τα χρόνια. Ένα σχολείο, το 8ο Δημοτικό Πτολεμαϊδας, μια τάξη και η δασκάλα της, κυρία Ελένη Χατζηστεφάνου, υιοθέτησαν έναν πλάτανο, 850 ετών , σ τους Πύργους Εορδαίας. Έναν πλάτανο που έζησε μες στο Βυζάντιο, σε ένα χωριό που υπήρξε και βίγλα βυζαντινή λόγω της καίριας θέσης του μέσα στον κάμπο. Πύργοι. Δυο γεφύρια επιπλέον, το γεφύρι του Κάστρου και το γεφύρι του Σάνδρυμου, να ενώνουν τα περάσματα μέσα από κερασιές τώρα, λεύκες και άλλα πλατάνια. Τα περάσματα να υπάρχουν, χαμένα μέ