τα μεθεόρτια

 

ΣΙΩΠΗΛΕΣ

φωνές που χάθηκαν

ονόματα αδειανά

ζωές-αινίγματα

και σκόρπιοι θρύλοι

αυτές που μένουν σιωπηλές

τα όσα έγραψαν τα έθαψε ο χρόνος

τα πολεμήσανε εχθροί που μπρος τους σάστισαν

ή 

των ανδρών η καταφρόνια

η μια μαθήτρια της Σαπφώς

αγαπημένη φίλη

την έλεγαν Δαμόφυλα 

[...]

ούτε το πότε

ούτε το πού

τι άραγε είχε γράψει;

[...]

όσα στιχάκια έγραψαν και μοιραστήκαν

σβήσαν

[...]

και η Θεανώ;

απλώς αυτό -

με θλίβει η σιωπή της

μήπως και άλλες

πιο πολλές

γυναίκες και κορίτσια

υπήρξαν και τραγούδησαν και ζήσαν και αγαπήσαν

ή μήπως ζουν

μα σιωπηλές

κοιμούνται στα βιβλία;

[...]

ΘΑΝΟΣ ΤΣΑΚΝΑΚΗΣ

σκέφτομαι σήμερα τις σιωπηλές του Θάνου Τσακνάκη. 

μετά από μια απνευστί καταβύθιση στις ποιήτριες του αρχαίου κόσμου

που αυτός σκόρπισε για χάρη τους τη στάχτη που τις σκέπασε.

όταν η Ζωή Γοζαδίνου ξεχώρισε τις μορφές τους μέσα από τις στάχτες του ξύλου ελιάς 

-αυτούς τους κόκκους μιας ανεπιστρεπτί παρουσίας. 

διαβάζω και είναι -και τα ονόματα μόνο- μια ανθοφορία αγνώστων ανθέων.

Ανύτη, Ήριννα, Νοσσίς, Κόριννα, Τελέσιλλα,

Μοιρώ, Ηδύλη, Πραξίλλα, Σαπφώ, Φιλίννη, Κλαυδία Δαμώ, Καικιλία Τρεβούλλα

Διονυσία, Ιουλία Σατουρνίνα, Ιουλία Βαλβίλλα, Κλαυδία Τροφίμη.

ένα υστερόγραφο από τον Γιώργο Πικράκη 

έξοδος σε συγκίνηση που προηγήθηκε

κι αυτό ακόμα να είναι ένα άλλο ποίημα.

κι αυτό να είναι μια επιπλέον συγκίνηση.

τι μένει από την ομορφιά, θυμάμαι τον Ζυλ Ορτλίμπ.

όσο ελάχιστα τα όσα άφησαν 

τόσο πιο τραγική η αφάνειά τους.

και η μνεία τους να' ναι απ' αυτά τα ακαριαία ποιήματα 

τα σχεδόν επιτύμβια. 

σταχυολογώ τις πιο αφανείς από τις αφανείς 

-όπως τις μνημονεύει ο Πικράκης 

σ' αυτό το παράλληλο επιτύμβιο:

Θεανώ από τους Επιζεφύριους Λοκρούς. Δεν σώζεται τίποτα.

Φιλίννη από τη Θεσσαλία. Κατά τα λοιπά, είναι παντελώς άγνωστη.

Δελφίς από την Κω. Δεν σώζεται ούτε συλλαβή της.

Ο Τσακνάκης "διάβασε" τον βίο της κάθε μιας 

ως να' ταν συναξάρι 

απ' αυτά των αφανών και άσημων

των παντελώς αγνώστων

που λάμπουν ίσως τις νύχτες ως λαμπιδούσσες

κι οι στίχοι τους ως πυγολαμπίδες

σπαράγματα κραυγών επίσης που κυματίζουν ωστόσο φως.

Κρατώ τη λυρική πρόζα του για τη Διοφίλη, ποιήτριας μάλλον από την Αλεξάνδρεια, 

του 4ου αιώνα π.Χ.

προσωπογραφία με αδρές γραμμές και αποχρώσεις που γέρνουν προς το ουρανί ή και

σκίτσο πάνω στην άμμο που είναι έτοιμο το επόμενο φλοίσβισμα να το σβήσει: 

ανάμεσα σε αρχαίους σχολιασμούς

κείται κρυμμένη ταπεινά αιώνες τώρα

νους και ψυχή ευγενική κι άστρα μετράει

την Πούλια

τον Αυγερινό

τους Γαλαξίες

τον φωτεινό και απέραντο ουράνιο θόλο

θαμπώνεται απ' τον Πλόκαμο της Βερενίκης

και αιώνιο πλέκει ποιητικό, γλυκό τραγούδι

Κρατώ στίχους της Καικιλίας Τρεβούλλης, όπως τους απέδωσε, 

επειδή οι πέτρες στον αρχαίο κόσμο δεν έπαψαν να μιλάνε -τουλάχιστον στις ποιήτριες.

μήπως ανάσα και λαλιά στην άψυχη την πέτρα

η φύση, η δημιουργός των όλων, δεν χαρίζει;

Κι είναι συγκίνηση η ανάγνωση -σιωπηλή συγκίνηση-

αυτές οι φωνές που κάποιος ελεεί την ύπαρξή τους

ότι κάποτε υπήρξαν έγραψαν αφανιστήκαν

όμως δε λησμονηθήκαν.

Δεν θέλω να πω παραπάνω

παρά μόνο ότι η σιωπή τους είναι σήμερα ανάγκη.

αυτά τα ζωτικά περιθώρια όπου μετακινείται 

-όποιος το' χει ανάγκη-

μήπως και κατορθώσει να πάρει ανάσα.