αγάπανθος πασχίζει

 

είναι χιόνι και όμως είναι άνοιξη

είναι άνοιξη και όμως είναι χειμώνας.

είναι χειμώνας επειδή ο θάνατος πλανιέται στα πρόσωπα.

και “το πνεύμα του θανάτου βγαίνει από το στόμα”.

και “ν' ανασάνεις δεν μπορείς από τη βρόμα του θανάτου που σκορπιέται γύρω”.

από τα χίλια πρόσωπα του θανάτου που επέλεξαν τόπο και χρόνο να επιστρέψουν.

και γινόμαστε μάρτυρες και ομολογητές του κακού.

δίχως να είμαστε μάρτυρες.

εκ του μακρόθεν πενθούμε τον θάνατο που ξανάρθε στον κόσμο.

κάθε τέτοιος θάνατος, άδικος είναι.

σε όποιο αλώνι και αν τύχει να βρεθείς.

κορμιά σπαρμένα για τη ζωή και την αγάπη.

και όμως

ανυποψίαστα

αφύλαχτα εντελώς

προχώρησαν στον θάνατό τους.

από τη μια στιγμή στην άλλη βρεθήκαν μελλοθάνατοι.

σήμερα -μετά από τέτοια πείρα θανατικού.

σήμερα -όχι χτες.

όχι πριν από έναν αιώνα εβδομήντα χρόνια διακόσια χρόνια.

σήμερα μόνο.

ανεπιστρεπτί.

και όμως. “εντός του ανθρώπου κατοικεί η Αγάπη”

και κάτω από το χιόνι και μέσα στον παγετό, η αγάπη κατοικεί.

κι “ο άνθρωπος προετοιμάζειται για τον επόμενο χρόνο

και δεν γνωρίζει ότι θα πεθάνει πριν πέσει το σούρουπο”.

ένα σούρουπο μια αυγή ένα μεσημέρι.

άγνωστο το πότε. σίγουρο το δε.

και δεν ξέρει τις ανάγκες του.

και ετοιμάζει βαλίτσες και προμήθειες

όταν ασκεπής και γυμνός θα κάνει το ταξίδι.

απελπιστικά γυμνός. εφιαλτικά ασκεπής.

κι ούτε θα προλαβαίνει κανείς να σταθεί κοντά του όπως η Αντιγόνη.

η Αντιγόνη.

επέστρεψε για μια ακόμα φορά.

εισέρχεται και πάλι βουβή στον κόσμο

ζητά το άταφο αγαπημένο σώμα του αδελφού

ζητά και πάλι να το σώσει από τον ασκεπή θάνατο.

κι έρχεται μαζί της η αγάπη. η αγάπη πάντα μαζί της έρχεται.

επειδή 

“οι άνθρωποι ζουν όχι γιατί φροντίζουν τους εαυτούς τους

αλλά από αγάπη”.

από την αγάπη που θα τους σκεπάσει. θα τους απαλύνει.

θα ραγίσει τον ήδη ραγισμένο κόσμο τους.

“στην πραγματικότητα η αγάπη είναι εκείνη που τους κάνει να ζουν.

εκείνος ο οποίος έχει την αγάπη βρίσκεται εντός του Θεού

και ο Θεός εντός αυτού, επειδή ο Θεός είναι αγάπη”

ο Λέων Τολστόη το 1881 μιλά για τον ανθό της ζωής που είναι η αγάπη.

δεν ξέρω τι χρώμα είναι ο ανθός της αγάπης

αφού τον περιμένω ν' ανθίσει

-ξέρω μονάχα πως είναι ανθός.

όπως ανθός είναι η γραφή

και η γραφή δεν έχει πατρίδα

αφού μιλά για την πατρίδα του ανθρώπου

που' ναι η καρδιά.

υπό το κράτος τούτων των σκέψεων συγκινούμαι ξανά από το μικρό αυτό άνθος

το διήγημα του Τολστόη

και σπεύδω να το παραδώσω στα χέρια όσων σήμερα θα τους γαληνέψει

για λίγο

την απόγνωση

ή την ανημπόρια μπροστά στο καινό και κοινό μέτωπο του θανάτου.

αφού είμαστε όλοι μας

η ολομέλεια της Ζωής.

υ.γ. 

φωτό, αγάπανθος στο χιόνι του Φεβρουαρίου 2022

τώρα ήρθε και το επόμενο.