σήμερα

 

Οι πλατείες σήμερα γέμισαν.

Και οι δρόμοι.

Παιδιά κι άλλα παιδιά και παιδιά που δεν είναι πια.

Μικροί Μεγάλοι Αχρωματιστοι. Άνθρωποι Απλώς.

Που θρηνούμε ακόμα.

Και δε θέλουμε να ξεχάσουμε ακόμα.

(Κι είμαστε θλιμμένοι σχεδόν οργισμένοι και με τον όποιον

θρέφει και τρέφεται από τον μικρόκοσμο του - τις βλέψεις τις επιδόσεις τις διακρίσεις του- σα να λικνιζεται στα ύδατα του Νάρκισσου και να μην τον αφορά τόσο ατόφιο πένθος)

Θρηνούμε. Κάτι επτασφράγιστο θέλει να ξεχυθεί στους δρόμους σήμερα, τόσες μέρες τώρα, απνοοι τόσες μέρες τώρα 

-τα δάκρυα μας, εγκλωβισμένα στο ασύλληπτο.

Δεν ξέρουμε γιατί είμαστε σήμερα σε αυτή την πλατεία.

Δεν ξέρουμε γιατί χρειάστηκε σήμερα να είμαστε σ αυτήν την πλατεία.

Δεν ξέρουμε αν θα χρειαστεί και αύριο να σταθούμε πάλι σε μια πλατεία και να αναρωτηθούμε για το παιδί -αν ζει, αν δεν ζει, αν απέμεινε κάποιο χοικο του ίχνος, αν έφτασε, αν θα φτάσει, αν θα το δούμε ξανά.

Θρηνούμε τα παιδιά τόσα παιδιά και σήμερα.

Θρηνούμε και γονυκλινουμε σε αυτό το παραθύρι όπου μια γερόντισσα δεν είχε άλλο τρόπο να μιλήσει τον πόνο της, την κραυγή, τη χαρμολυπη της παρά χειροκροτώντας με δύναμη, με μάτια που τα χαρακωνε οδύνη μάνας προς μανάδες πολλές.

Όλο σκέφτομαι τα τρία γράμματα του Μόντη στη μητέρα. 

Αυτά σκέφτομαι, αυτά μόνο μπορώ να αρθρώσω στην τάξη.

Είτε με τα δικά του λόγια είτε με άλλα ψελλισματα.

Μια βδομάδα τώρα.

"Όχι, δεν είν' φτιαγμένες για να κλαίνε οι μητέρες

κι όταν κλαιν ψαχτε να βρήτε αντιστυλια για τον κόσμο, 

κι όταν κλαιν μαζευτε τα να φεύγουμε "

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ, Δεύτερο γράμμα στη μητέρα,