Της αλυπίας η χώρα

Λίγο μετά το πρώτο Αναστα,  πήραμε το δρόμο του ελαφιού και πάλι. ο Φωταγωγός είχε κύμα  -τους έφερνε η θάλασσα της Ελεωνόρας-  παφλαζε ψιχαλιζε ανταριαζοταν. τα πρόσωπα -αφανη κι αγέλαστα- συναχτηκαν. σε πλαίσια κυρίως, όρια διακριτά, ο Κάτω μόνο  -ξύλινα σεντούκια του άυλου. τάματα και εικονίσματα  και πρόσφορα ασφράγιστα από σφραγίδες  που βυθίστηκαν μέσα στην προσμονή τους. εικονοστάσια όλα, ξωκλήσια της αναμονής  -κι εκείνοι δε φανηκαν. ακουγόταν από μακριά η θάλασσα,  έτσι όπως τους έφερνε,  όχι εντελώς αναστάσιμους,  αλλά προς αυτή την κατεύθυνση. μέσα σ όλα φάνηκε και κείνη.  μια η αγαπημένη, τα μάτια της σ εγρήγορση, εκείνος ίσως να είχε ήδη βασιλέψει, προοριζόταν για το άγνωρο κι εκείνη δεν το ήξερε.  περίμενε, εναγκαλιζοντας ενυπνια ή και εγερμενη το "ακόμα". ένας Άγιος σάλπαρε καλοταξιδος, σκορπαγε την ελπίδα.  εκείνη πιάστηκε στο νήμα το κόκκινο της απαντοχης, μετραγε τις μέρες τις ώρες τις στιγμές.  κι ήταν πολλές οι στιγμές και την αφησαν διάτρητη  - πώς να χ

  Σ' αυτόν τα βήματά της πάει. * Τόσο η αγάπη τους κρατάει που μες στο δάσος τη ζητάει * Όλο αυτό το δάσος ήταν θεοφώτιστο. Θα σας συμβουλεύαμε να κυνηγήσετε σ' αυτό το δάσος. Υπάρχει ένα ζώο τέτοιο που, αν μπορούσατε να το αιχμαλωτίσετε, θα γιατρευόσαστε απ΄τις πληγές σας. Τώρα είστε ελεύθερος να το ακολουθήσετε ή να τα παρατήστε. * Αν ήξερα πού να τη βρω, δε θα είχα τώρα να τη γυρεύω ΟΚΑΣΕΝ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΕΤ , μεσαιωνική γαλλική ερωτική ιστορία (μτφρ. Σπυριδούλα Ράνιο - Σωκράτης Λ.Σκαρτσής), εκδ. Καστανιώτη, 1989 Άνθρωποι που δε φοβούνται το άλμα προς τον Άλλον να κάνουν. Και πετούν. Γιατί αγαπούν. Και το φόβο τον ξορκίζουν. Και ο άλλος λόγος στέλνει τον καθένα από μας στη δοκιμασία που το παραμύθι προαπαιτεί, “αν το βαστά βέβαια η καρδιά του να πάει”. Κι η καρδιά τους το βαστά, γιατί κατά βάθος είνα

Τι είν' η πατρίδα μας ή “Γαίας ατίμωσις” 1 “ Η εποχή μας είναι τόσο φτωχιά που είναι πρέπον να σκύψουμε και να μαζέψουμε και τα τελευταία ψιχουλάκια που σ' αυτά πάνω ζει το Σχήμα” 2 ΠΙΚΙΩΝΗΣ Το ερώτημα μετεωρίζεται μέσα στα 200 χρόνια από την Επανάσταση και την Απελευθέρωση. Απελευθέρωση από τους μεν. Υποδούλωση στους δε -με τη βούλα των ελλαδικών Ρωσαγγλογάλλων. Σήμερα. Η Ελλάδα του Κορονοϊού, της καραντίνας, το μηδειακό κράτος εντός της πατρίδας. Όπως και τότε. Μια “Μήδεια” στα ανάκτορα και στη Βουλή. Η πατρίδα στα χέρια και στο μέτωπο κάθε ήρωα αφανή. Τι είν' η πατρίδα μας. Μην είν' οι ξαπλώστρες του καλοκαιριού, οι ανεμογεννήτριες των κορφών, τα φωτοβολταϊκά χωράφια, τα πλωτά φωτοβολταϊκά λιμνών και ποταμών, μην είν' το σκουπιδαριό σε κάθε ράχη και βουνό, μην είν' το εσπρεσάκι, το φραπεδάκι, το καναπεδάκι και το σουβλάκι; Τι να' ναι άραγε. Όλα φ ιλτράρονται μέσα από τις χιλιάδες αναγνώσεις. Όσοι και οι χρήστες υπό δικτύωση. Όπου δίκτυο, ο

μικρόκοσμος Αρχές Ιανουαρίου 2021 μ.Χ. Θάνατος στην ελληνική επαρχία. Νεκρώσιμος Ακολουθία στον Ιερό Ναό. 10 άνθρωποι μέσα. 20 απέξω. Ακροβολισμένοι. Να αποχαιρετήσουν αυτόν που φεύγει νέος -και όχι εκ του ιού. Γύρω του η οικογένειά του, τα αδέλφια. ΄Εξω φίλοι, συγγενείς. 30 άτομα. Μέσα έξω. Εισβάλλει η Ελληνική Αστυνομία. Άγνωστο τι έψαχνε. Τι καταγγελία είχε υπόψιν της και από ποιον. Ελέγχουν, ακροβολίζουν τους ήδη ακροβολισμένους, συνοδεύουν -τρία περιπολικά και μια κλούβα- ως τα κοιμητήρια. Αφού έχουν ήδη διαπιστώσει ότι δεν συντρέχει λόγος κανένας παρουσίας τους. Παραμένουν όμως ως το τέλος. Προκαλώντας την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό που επιβάλλει το πένθος αλλά και αυτή η στιγμή, η πιο ανθρώπινη και η “πιο” ύστατη γι' αυτόν που έχει ήδη φύγει. Μια στιγμή που συνιστά Ακολουθία. Μυστήριο εντελώς. Κι αυτοί εκεί. Στο άνευ λόγου. Αν ήταν όμως ο δικός τους άνθρωπος -ΑΝ ΗΤΑΝ- τι είδους νόμο άραγε θα επικαλούνταν για να παραμείνουν ως το τέλος; Κανείς δεν έσκυψε το κεφάλι; Κα

“ Στα Πλατανόπαιδα με αγάπη”. 1 Ένα ευχαριστώ. “ Κάποιοι νομίζουν πως είμαι ολομόναχη, αλλά όταν τέτοια δέντρα έρχονται δίπλα σου στην ανημπόρια, είναι σαν να σε επισκέπτεται ο Θεός” ΦΩΤΕΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ 2 Πριν μερικές μέρες ξεφυλλίζοντας τα διαδικτυακά νέα της περιοχής, σκοντάφτω πάνω σε μια είδηση από αυτές που είναι από μόνες τους κάτι το εξαιρετικό και σπάνιο. Και που λειτουργούν απολύτως παρηγορητικά . με την έννοια της παραμυθίας, όπως το έκαναν τα παραμύθια στα παλιά τα χρόνια. Ένα σχολείο, το 8ο Δημοτικό Πτολεμαϊδας, μια τάξη και η δασκάλα της, κυρία Ελένη Χατζηστεφάνου, υιοθέτησαν έναν πλάτανο, 850 ετών , σ τους Πύργους Εορδαίας. Έναν πλάτανο που έζησε μες στο Βυζάντιο, σε ένα χωριό που υπήρξε και βίγλα βυζαντινή λόγω της καίριας θέσης του μέσα στον κάμπο. Πύργοι. Δυο γεφύρια επιπλέον, το γεφύρι του Κάστρου και το γεφύρι του Σάνδρυμου, να ενώνουν τα περάσματα μέσα από κερασιές τώρα, λεύκες και άλλα πλατάνια. Τα περάσματα να υπάρχουν, χαμένα μέ