το άνευ όρων και ορίων του θέρους

 

Σ' αυτόν τα βήματά της πάει.

*

Τόσο η αγάπη τους κρατάει

που μες στο δάσος τη ζητάει

*

Όλο αυτό το δάσος ήταν θεοφώτιστο.

Θα σας συμβουλεύαμε να κυνηγήσετε σ' αυτό το δάσος.

Υπάρχει ένα ζώο τέτοιο που, αν μπορούσατε να το αιχμαλωτίσετε,

θα γιατρευόσαστε απ΄τις πληγές σας.

Τώρα είστε ελεύθερος να το ακολουθήσετε ή να τα παρατήστε.

*

Αν ήξερα πού να τη βρω,

δε θα είχα τώρα να τη γυρεύω

ΟΚΑΣΕΝ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΕΤ, μεσαιωνική γαλλική ερωτική ιστορία

(μτφρ. Σπυριδούλα Ράνιο - Σωκράτης Λ.Σκαρτσής), εκδ. Καστανιώτη, 1989

Άνθρωποι που δε φοβούνται το άλμα προς τον Άλλον να κάνουν. Και πετούν. Γιατί αγαπούν. Και το φόβο τον ξορκίζουν. Και ο άλλος λόγος στέλνει τον καθένα από μας στη δοκιμασία που το παραμύθι προαπαιτεί, “αν το βαστά βέβαια η καρδιά του να πάει”. Κι η καρδιά τους το βαστά, γιατί κατά βάθος είναι με τα δέντρα συγγενείς.

 Και εκείνης, της Κυράνης, “το έλεγε η καρδιά της, γιατί ήταν κατά βάθος η κόρη της ροδιάς”. 

Και τότε το άλμα κάνουν, “τα μυστικά του δάσους κοινωνούν”, μπαίνουν άνθρωποι κι αλλιώς εξέρχονται, ενδύονται την πιο βαθιά ουσία τους. 

Γιατί κάποτε “έρχεται για όλους η στιγμή που γνωρίζουνε το ριζικό τους” και το ακολουθούνε, “νιώθουν την αγάπη και την αλήθειά της απλά, σιωπηλά, ήσυχα” και της υποτάσσονται. 

Όπως εκείνη, που “μπήκε ελάφι 

και βγήκε γυναίκα αληθινή”. 

“Ο δρόμος που πήραν δεν είχε γυρισμό”. 

Ήταν μονάχα δρόμος.

“Πέρα από το μαγεμένο δάσος”, που “για να μπεις σ’ αυτό, πρέπει πρώτα ν’ ανεβείς το βουνό κι ολομόναχος να μπεις στο κάστρο”.

 

Γιατί στην αγάπη μονάχος βαδίζεις κι έπειτα συναντάς τον Άλλον. 

Αν καταφέρεις λοιπόν και το βουνό αντέξεις. 

Γιατί “όσο το ανεβαίνεις, όλα γίνονται πιο δυνατά. Και τότε ο άνθρωπος ή δυναμώνει και συνεχίζει ή δειλιάζει και γυρίζει πίσω”.

Και τότε το κρύο αψηφούν, “το κρύο της μοναξιάς και του φόβου”. 

Και το άλμα κάνουν, γιατί το ποθούν.

Η μικρή Λενιώ, η Κυράνη, η Πορφυρένια, η Αταίριαστη. 

Κορίτσια ελαφοκόριτσα, που κάνουν μες στο σκότος της δοκιμασίας τους και “τις μαύρες πέτρες να ανθίσουν”. 

Με την υπομονή μονάχα. 

Που θα τις δουν, αυτές “τις παράταιρες”, αυτές “τις απόκοσμες”, αυτές τις άραχνες, όμορφες.

 

Κορίτσι-ελαφοκόριτσο η Κυράνη, που μες στην αντάρα της αγάπης “θα κλαίγει τη χαρά της και θα χαίρεται τη λύπη της” 

και θα αιμορραγεί την ίδια ώρα και που

στο τέλος-τέλος “θα πει ναι στο ναι 

και ναι στο όχι”.

Γιατί η αγάπη σαν “είναι αληθινή, όλα τα δέχεται”, όπως “τα δέντρα τον καιρό”. 

Και “τα δέντρα της προσφοράς έχουν μια και μόνο αδυναμία: βρέχει, το δέχονται, χαλάζι ρίχνει, το ίδιο. Παγωνιά, ζέστη αφόρητη, πού να πάνε; Στον κεραυνό, στη φωτιά ακίνητα. Είναι βαθιές οι ρίζες”.

Τούτο το δάμασμα της πιο αληθινής αγάπης. 

Είναι τότε που και εκείνος πρέπει να δοκιμαστεί. 

Είναι τότε που του ορίζεται πως σα θέλει “να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα πρέπει να βρει το παγωμένο βουνό και να το κάνει να λιώσει. Μόνο έτσι ένα παλικάρι γίνεται αληθινός άντρας. Ούτε οι θάλασσες, ούτες τα ταξίδια είναι αρκετά”.

Μονάχα “σα δει τη μέσα αλήθειά του και σαν την παραδεχτεί”. 

Και τρέξει να την αναζητήσει. Να “πάρει την όχθη και να την ανέβει”. 

Να σπάσει τη μεταξύ τους ομίχλη. 

Γιατί “ο δρόμος ελεύθερος είναι και στο χέρι του καθενός να το κερδίσει αυτό που θέλει”. Τρόπος άλλος “για να σπάσει ο πάγος δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει ποτέ”.

Δεν είναι το μαχαίρι, η φωτιά μονάχα της καρδιάς είναι που λιώνει το παγωμένο βουνό. 

“Πρέπει όμως να λιώσει το βουνό για να πιστέψει κανείς πως η αγάπη του είναι πιο δυνατή απ’ όλα, κι από τα κοφτερά μαχαίρια κι από τον καυτό ήλιο κι από τις σαράντα τις φωτιές. Έτσι γίνεται. Σπάνια οι άνθρωποι πιστεύουμε αυτό που μας συμβαίνει. Θέλουμε τρανταχτά σημάδια για ν’ αποδείξουμε στον εαυτό μας την αλήθεια”. 

Πως αλήθεια είναι ο Άλλος, αυτός που κάνει “τις ώρες και μοσχοβολούν”, αυτός που “μυρίζει αγιόκλημα και λουΐζα”, αυτός που βγαίνει και φωτίζει το σκοτάδι “σα φαναράκι μέσα στη νύχτα”. 

 Και πως δίχως Αυτόν “η ψυχή μαραζώνει” και “όλα γίνονται μέσα ένα αβάσταχτο «αχ»”.

σημείωση:

* όλα τα σε εισαγωγικά είναι αποσπάσματα από τα παραμύθια της Φωτεινής Φραγκούλη 

και κυρίως από το παραμύθι της -πλέον εξαντλημένο- “Η Κυράνη του δάσους” 

(εικονογράφηση: Νίκος Αγγελίδης), εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1998²

* το αρχικό κείμενο, από το οποίο και αποσπάστηκε το παραπάνω, 

δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο περιοδικό fractal, 

https://www.fractalart.gr/olga-ntella/ 

δημοσιεύεται τώρα ξανά, επεξεργασμένο, στο φυλλάδιο που συνόδευε την παράσταση "Η Κυράνη του δάσους" 

του 3ου Γυμνασίου Πτολεμαϊδας, Ιούνιος 2022, σε σκηνοθεσία της Βίκυς Χατζηκυριάκου. 

* οι φωτογραφίες από την παράσταση είναι του 

Χαράλαμπου Βλαχοδήμου, 

λήψεις Παρασκευή 17 Ιουνίου 2022