Της αλυπίας η χώρα

ξυλογραφία 100 ετών πριν. Ταλιαδώρος ο ξυλογλύπτης από το Μοναστήρι. φυλάσσεται στο τυπογραφείο  του Μίμη Σουλιώτη  από τον επιστήθιο τυπογράφο του Γρηγόρη Αλεξίου. μνήμη Παύλου Μελά χτες και σήμερα και πάντα.

μοναστηράκι Τιμίου Προδρόμου. Βυζίτσα Πηλίου.   δυο μοναχές συναρμοζουν τα υλικά του αμονταριστα πλάνα μιας καθημερινότητας που  τακτοποιεί όμορφα το αταίριαστο. τη μια τη λένε Μαρκέλλα, τη γερόντισσα. κι έτσι εξηγείται η Αγία φτασμενη εδώ απ' την  απέναντι θάλασσα κι όμορφα στολισμένη. είναι φθινόπωρο γλυκό. αρχές Οκτώβρη.

  Με απλά υλικά η καλοσύνη της, κάτι ρήματα κάτι μνήμες  κάτι άνθρωποι λιγότερο ευνοημένοι, γεμάτοι “χάρες ειδικές” και μοίρα που μοιράζεται ίσα στον Απάνω και τον Κάτω. Ποιήματα περι ποιητικής -ταπεινά, στρωτά βαδίσματα. Ψιχουλάκια για σπουργίτια ή περιστέρια. Έτσι όπως κουβέντες εις εαυτόν στην κάθε μέρα. Κλαυσίγελως της επιούσιας στιγμής. ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ Φορούσε χοντρά μυωπικά γυαλιά. Καθόταν στην πρώτη σειρά να βλέπει στον πίνακα. Σκυμμένη στο θρανίο της ζωγράφιζε ήλιους με ακτίνες που βγαίναν έξω από τη σελίδα έξω από την τάξη και βάζαν φωτιά στου κόσμου το άδικο. “Παιδιά, σας μυρίζει καμένο ή είναι ιδέα μου;” ρωτούσε η δασκάλα Ο ΣΤΕΡΓΟΣ Σκάβει τη γη. Ο Στέργος από μικρός. Νοητική υστέρηση. Και με τα δυό του χέρια. Με μανία. Στα λαϊκά του Άι-Γιάννη. Σκάβει τη γη. Νερό δε βρίσκει μόνο τη δίψα μας. Του άρεσαν τα τριαντάφυλλα. Τα αγκάθια τους. Τα χάιδευε δε μάτωναν τα χέρια του. “Μητέρα και πατέρα μου”, τους έλε...

Σκέψεις πάνω σε μια παράσταση  από την ομάδα “Εν δυνάμει” Η έκθεση της ατέλειας -όχι μόνο της αναπηρίας- μέσα σε έναν κόσμο που σκίζεται για τη φλούδα της τελειότητας. Η ευγένεια των τρόπων της αναπηρίας -εννοώ του ερωτικού τρόπου- μέσα σε έναν κόσμο που διεκπεραιώνει ταχύτατα την αρπαγή της σάρκας, για να περάσει στην αμέσως επόμενη  -φορά ή σάρκα. Ακούγονται λέξεις, φράσεις πρωτόγονες, εδεμικές θα μπορούσες να πεις “μου επιτρέπεις” “θέλω να σου κρατήσω το χέρι” “μου αφήνεις να σου κρατήσω το χέρι;” “μου αρέσει που μου κρατάς το χέρι” “μου αρέσει που ακουμπώ πάνω σου”. Η ειλικρίνεια -αυτή η πρώτη ύλη- να είναι η λευκή κόλλα ενός κειμένου άγραφου. Όπου κείμενο να είναι το βίωμα, η μαρτυρία, η εμπειρία. Η ζωή. Η ειλικρίνεια. Αυτή η παλίμψηστη ουσία. Για να γραφτεί απάνω της η τόλμη. Η άφεση του έρωτα. Η άφεση του Έρωτα. Η Άφεση του Έρωτα. Η άφεση. Κι ύστερα το τέλος. Ακούω ένα “Πιστεύω”, όμως, αν και ακούω λέξεις από αυτό το “Πιστεύω”, γιατ...

  πόσο πιο ποίηση από τη σιωπή. πόσο πιο σιωπή από την ποίηση. (η ποίηση μοιράζεται στα σκοτεινά. τρεμάμενα, ψιθυριστά  ή με τα χείλη ελαφρως κλειστά  μην τύχει κι  ο.τι αξιωθηκαμε αλαργεψει -καποτε όταν πολύ απαιτηθεί γίνεται ο σημαιοφόρος Χριστόφορος Ρίλκε) /προς ποιητές/

αυτό δεν είναι μοιρολόι. χάδι είναι. κι ας είναι πάνω σε σταυρό.

  αναφανηκαν. κυκλάμινα - παιδιά αρχές Σεπτέμβρη.