μικρές ιστορίες καλοσύνης

 

Με απλά υλικά η καλοσύνη της,

κάτι ρήματα κάτι μνήμες 

κάτι άνθρωποι

λιγότερο ευνοημένοι, γεμάτοι “χάρες ειδικές” και μοίρα που μοιράζεται ίσα

στον Απάνω και τον Κάτω.

Ποιήματα περι ποιητικής -ταπεινά, στρωτά βαδίσματα.

Ψιχουλάκια για σπουργίτια ή περιστέρια.

Έτσι όπως κουβέντες εις εαυτόν στην κάθε μέρα.

Κλαυσίγελως της επιούσιας στιγμής.

ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ

Φορούσε χοντρά μυωπικά γυαλιά.

Καθόταν στην πρώτη σειρά

να βλέπει στον πίνακα.

Σκυμμένη στο θρανίο της

ζωγράφιζε ήλιους

με ακτίνες που βγαίναν

έξω από τη σελίδα

έξω από την τάξη

και βάζαν φωτιά

στου κόσμου το άδικο.

“Παιδιά, σας μυρίζει καμένο ή είναι ιδέα μου;”

ρωτούσε η δασκάλα

Ο ΣΤΕΡΓΟΣ

Σκάβει τη γη.

Ο Στέργος από μικρός.

Νοητική υστέρηση.

Και με τα δυό του χέρια.

Με μανία.

Στα λαϊκά του Άι-Γιάννη.

Σκάβει τη γη.

Νερό δε βρίσκει

μόνο τη δίψα μας.

Του άρεσαν τα τριαντάφυλλα.

Τα αγκάθια τους.

Τα χάιδευε

δε μάτωναν τα χέρια του.

“Μητέρα και πατέρα μου”, τους έλεγε

“σεις με μάθατε ν' αγαπάω”

Φυσάει αέρας δυνατός

από παλιές στερήσεις

Κουβαλούσε τις βαλίτσες στο λιμάνι

δεκαπεντάχρονος αχθοφόρος

απ' τον Άι-Ισίδωρο.

Το ένα του πόδι πιο κοντό.

Του ασήκωτου το βάρος σήκωνε γελώντας

τα πούπουλα τον λύγιζαν στα βλέμματα των άλλων

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΘΕΙ

Της πέσαν τα μαλλιά.

“Όποιος σου πειράξει μια τρίχα από το κεφάλι σου

θα τον σκοτώσω”

έλεγε πάντα ο πατέρας της.

Δεν του το 'πε.

Φόρεσε την περούκα της από φυσική τρίχα.

“Με γειά τα μαλλιά”, της είπε.

“Σου πάνε πολύ.”

Δεν ήθελε να τον βγάλει ψεύτη

τώρα στα γεράματα

Γραφή, γραφούλα μου καλή,

εσύ που τη γνωρίζεις

μίλα της με επίθετα

να στολιστεί και να 'ρθει

γιατί με τις προστακτικές

δε γύρισε κανένας

                                   Χαραλαμπίδη Μαρία, "Μικρές ιστορίες καλοσύνης με τον συνοδό τους", 

                                    εκδόσεις Το Ροδακιό, 2022