ερωτευμένα άλογα

Σκέψεις πάνω σε μια παράσταση από την ομάδα “Εν δυνάμει”

Η έκθεση της ατέλειας -όχι μόνο της αναπηρίας- μέσα σε έναν κόσμο που σκίζεται για τη φλούδα της τελειότητας.

Η ευγένεια των τρόπων της αναπηρίας -εννοώ του ερωτικού τρόπου- μέσα σε έναν κόσμο που διεκπεραιώνει ταχύτατα την αρπαγή της σάρκας, για να περάσει στην αμέσως επόμενη -φορά ή σάρκα.

Ακούγονται λέξεις, φράσεις πρωτόγονες, εδεμικές θα μπορούσες να πεις “μου επιτρέπεις” “θέλω να σου κρατήσω το χέρι” “μου αφήνεις να σου κρατήσω το χέρι;” “μου αρέσει που μου κρατάς το χέρι” “μου αρέσει που ακουμπώ πάνω σου”.

Η ειλικρίνεια -αυτή η πρώτη ύλη- να είναι η λευκή κόλλα ενός κειμένου άγραφου. Όπου κείμενο να είναι το βίωμα, η μαρτυρία, η εμπειρία. Η ζωή.

Η ειλικρίνεια. Αυτή η παλίμψηστη ουσία. Για να γραφτεί απάνω της η τόλμη.

Η άφεση του έρωτα.

Η άφεση του Έρωτα.

Η Άφεση του Έρωτα.

Η άφεση.

Κι ύστερα το τέλος. Ακούω ένα “Πιστεύω”, όμως, αν και ακούω λέξεις από αυτό το “Πιστεύω”, γιατί νιώθω ότι βρίσκομαι μέσα σε κάποιο άγνωστό μου χορικό του Σοφοκλή, γιατί νιώθω ότι όποια τραγωδία κι αν προηγήθηκε, ο έρωτας δεν είναι παρά η Έξοδός της;

Πιστεύω στον έρωτα

Πιστεύω

Αυτόν που τα ξέρει όλα και όλα τα αγαπά

Πιστεύω.

Αυτόν που έρχεται απροσκάλεστος. Που όλα τα βλέπει κι όλα τα επιτρέπει.

Πιστεύω.

επιμύθιο

Η Μαρία κλείνει το τηλέφωνο.

Νίκος: Λένε  πως υπάρχει μια ευγενής ράτσα αλόγων, που όταν έχουν πυρώσει και καταπονηθεί,

μπήγουν τα δόντια από ένστικτο και ανοίγουν μια τους φλέβα, για να μπορέσουν να ανασάνουν πιο

ελεύθερα. Το ίδιο νιώθω κι 'γω πολύ συχνά: θα 'θελα να τρυπήσω μια φλέβα μου για να εξασφαλίζω

την αιώνια ελευθερία.

Υ.Γ.

Το ανυπεράσπιστο του γεροντικού σώματος. Η έξωση του ροζιασμένου δέντρου από το δικαίωμα να συνεχίσει να ζει, να ερωτεύεται, να αγαπάει. Αν έβαζα μία ψηφίδα σ' αυτόν τον καλπασμό των ερωτευμένων αλόγων, θα ήταν μονάχα αυτή. 

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2022

Μονή Λαζαριστών