η κόρη της θάλασσας

 

Ήταν στο ραδιόφωνο. Β' Πρόγραμμα. Το 2006. Ή και το 2007. Μια εκπομπή για την Αγνή Στρουμπούλη.

Μιλούσε για τα παραμύθια. Έλεγε παραμύθια.

Όπως βαδίζεις πάνω στο χώμα που πατάς και το νιώθεις. Και σε νιώθει κι αυτό.

Ένιωσα απ' την αρχή ότι το χώμα τους το γνώριζε καλά. Και το άγγιζε, ψηλαφώντας το.

Κι έπειτα άρχισε να λέει πως πριν από κάθε αφήγηση, παίρνει τον δρόμο της θάλασσας.

Πλάι της τα λέει και τα ξαναλέει.

Κι η θάλασσα τ' ακούει και τ' ακούει.

Ύστερα παίρνει τον δρόμο των ανθρώπων.

Αυτό που άκουγα ήταν ένα ακόμη παραμύθι.

Την επόμενη στιγμή την αναζήτησα.

Πέρασαν χρόνια από τότε κι ανταμώσαμε σε πόλεις πολλές και πολλές στιγμές.

Κι όσο την άκουγα -είτε στο ραδιόφωνο είτε σε παράσταση είτε και δίπλα σε ένα ποτήρι κρασί- ένιωθα και κάθε φορά την κλωστή, αυτό το νήμα, όχι να το ξετυλίγει η ίδια αλλά ανέμη να είναι η ίδια κι αυτό να τυλίγεται και να τυλίγεται κι αυτή να στροβιλίζεται κι εκστατικά να αποθέτει τον λόγο του στα χέρια μας.

Ένιωσα τη θάλασσα δίπλα της. Πως είναι μυστήριο η θάλασσα κι αναγνωρίζει από μυστήρια

και τα παραμύθια το έχουν αυτό και ο δικός της τρόπος το έχει αυτό.

Γιατί η θάλασσα τη βλέπει πως μπαίνει μέσα τους όπως θα' μπαινε κανείς σε τόπο ιερό -σιωπηλός και ανυπόδητος ίσως. 

Κρατώντας σφιχτά τη συγκίνηση στα έγκατα -έτσι που να βλέπεις το άνθος μονάχα. Όχι τη ρίζα.