τα βήματά μας είναι δώρα ακριβά

Έχοντας την αίσθηση ότι ανεβήκαμε ένα βουνό και επιβιώσαμε. Ευγνώμονες γι' αυτό. Και δίπλα μια υδρία χοηφόρος για όλους αυτούς που αναλήφθηκαν στα μισά.

Εισέρχεται ως χαιρετισμός στο καινό ο “θρήνος του Μένωνος για τη Διοτίμα”. Άγνωστο πώς κατορθώνει ο Holdernin να μεταστοιχειώσει την ελεγεία σε δοξολογία. Να κρατηθεί σε αυτή τη Χάρη  έως ότου καταλυθεί το εδώ πένθος και ανταμώσει στο μετά θάνατον την Αγαπημένη. 

"Όποιος έτσι αγάπησε, βαδίζει, δεν μπορεί αλλιώς"

Και η Χάρη βαδίζει μαζί του. Τον βγάζει -όσο υπάρχει μέσα σε αυτή την "ευλαβή δέηση", μέσα σε αυτές τις "εμπνεύσεις του ενθουσιασμού"- από την ασήκωτη ομίχλη. Καταλύεται το πένθος μέσα από την προσμονή της φανέρωσης. Όταν έρθει αυτή, τότε η ψυχή θα περιβληθεί με ένδυμα καινό. Αυτό θα είναι γι' αυτήν το νέο έτος. Η μετά τον Χρόνο αντάμωση. Έως τότε αξιώνεται την καθαρτήρια φωνή:

 "Θέλω λοιπόν να ζήσω"

Θέλω λοιπόν, ω ουράνιοι, να σας ευχαριστήσω, και επιτέλους

      Υψώνεται και πάλι του τραγουδιστή η προσευχή από στήθος ελαφρύ.

Και όπως, όταν εγώ στεκόμουνα μαζί της σε ηλιόλουστα υψώματα,

      Μου ομιλεί και τώρα ένας θεός από τα βάθη του ναού και με ζωογονεί.

Θέλω λοιπόν να ζήσω! Θάλλει ήδη το πράσινο! Σαν από λύρα ιερή

      Ακούγεται το κάλεσμα από τα αργυρά όρη του Απόλλωνος!

Έλα! Ήταν σαν όνειρο! Τα ματωμένα τα φτερά

     Ήδη γιατρεύτηκαν, ανανεωμένες ξαναζούν όλες οι ελπίδες.

Μένουν πολλά, πολλά ακόμη για ν' ανακαλύψουμε το Μέγα, κι όποιος

      Έτσι αγάπησε, βαδίζει, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, ο δρόμος οδηγεί

             προς τους θεούς.

Κι εσείς μας οδηγείτε, ω ώρες καθαγιασμένες, ω σοβαρές εσείς,

    Νεαρές! ω μείνετε ιερές προαισθήσεις, εσείς

Δεήσεις ευλαβείς! κι εσείς εμπνεύσεις του ενθουσιασμού και όλα εσείς

    Πνεύματα αγαθά, που ευχαρίστως συντροφεύετε τους αγαπώντες^.

Μείνετε μαζί μας μέχρι εμείς σε έδαφος κοινό

   Εκεί, όπου όλοι οι μακάριοι επιθυμούν να επιστρέψουν,

Εκεί, όπου είναι οι αετοί, οι αστέρες, οι αγγελιαφόροι του πατρός,

   Εκεί, όπου είναι οι Μούσες, και όθεν κατάγονται οι ήρωες και οι

            ερωτευμένοι,

Εκεί, ή ακόμη και εδώ, σε δροσερό νησί να συναπαντηθούμε,

    Όπου το πρώτον οι δικοί μας συναντήθηκαν στων κήπων την ανθοφορία,

Όπου τα τραγούδια αληθεύουν κι η ομορφιά της άνοιξης διαρκεί μακρότερον,

    Και εκ νέου της ψυχής μας ένα έτος άρχεται.

FRIEDRICH HOLDERLIN

1801

"Ελεγείες, ύμνοι και άλλα ποιήματα" (μτφρ.Στέλλα Γ.Νικολούδη), εκδόσεις Άγρα, 1996