η επίσκεψη
Η Επίσκεψη
Ήταν χαρούμενη. Ζούσε τα θαυμαστά της φύσης: δέντρα γερά, άκαμπτα, δέντρα ευλύγιστα στον άνεμο. Μυρωδιές, γεύσεις πολλές από μυριστικά και βότανα. Και ανάμεσα στα φυτά, ζώα, μικρά και μεγάλα. Έντομα, παράσιτα, ερπετά.
Με όλα συμφιλιώθηκε, σε όλα επέτρεψε να μπουν στη ζωή της με νόημα και αξία. Τα χρόνια τής έδωσαν χαρές παράξενες. Ακριβά μυστικά. Πολύτιμες σημασίες. Και αυτή τις μάζευε, πολύχρωμες καραμέλες, τις έκλεινε σε βαζάκια γυάλινα στα ράφια της κουζίνας της και έπαιρνε από αυτά νοστιμιές και γλύκαινε τα χρόνια της, με αλήθειες και γαλήνη.
Μεγάλωσε σιγά σιγά. Γέρασε γλυκά, όμορφα. Ανήμπορη πια, όπως είναι φυσικό, έμεινε στο κρεβάτι. Και τότε, ένα πρωί, άνοιξε η πόρτα του σπιτιού της και ήρθαν και στάθηκαν δίπλα της δυο δέντρα. Δεξιά της μια Βελανιδιά κι αριστερά της ένας Πλάτανος. Πρώτη της μίλησε η Βελανιδιά:
-Κάνε κουράγιο, Φλούδω, αναθάρρεψε. Θλίβομαι να σε βλέπω λυπημένη.
Η Φλούδω άκουσε τη Βελανιδιά και συγκινημένη έστρεψε τα μάτια της στον Πλάτανο. Είχε άλλη, πιο στενή σχέση μ' αυτόν, συγγενική. Χρόνια τη σκέπαζε η δροσιά των φύλλων του και στήριζε με τις ρίζες του τα θεμέλια του σπιτιού της.
-Ακούς, Πλάτανε, τη Βελανιδιά; Ακούς τα συμπονετικά της λόγ...
Και πριν τελειώσει τη φράση της η Φλούδω βλέπει πως ο κορμός του είναι τεράστιος. Το ανάγλυφό του δε θύμιζε το δέντρο που ήξερε.
-Μα εσύ δεν είσαι ο Πλάτανος, του ψιθύρισε έκπληκτη.
-Ναι, της είπε αυτός με ήρεμη φωνή. Δεν είμαι. Ήρθα ως Πλάτανος αλλά είμαι Σεκόια.
-Σεκόια! Μα αυτά είναι δέντρα παμπάλαια. Δεν υπάρχουν πια. Έχουν απολιθωθεί!
-Ε, ναι. Έπρεπε όμως να βρω έναν τρόπο να έρθω κοντά σου. Να σου δείξω την αγάπη μου. Την αρχαία αγάπη όλων των δέντρων. Κατάλαβες, καλή μου Φλούδω;
Η Φλούδω χαμογέλασε όπως παλιά και ανακουφισμένη σκέφτηκε: “Κάποιοι νομίζουν πως είμαι ολομόναχη, αλλά όταν τέτοια δέντρα έρχονται δίπλα σου στην ανημπόρια, είναι σαν να σε επισκέπτεται ο Θεός”.
Φωτεινή Φραγκούλη, Εφτά ορφανά μολύβια....εφτά ιστορίες (ζωγραφιές Φωτεινή Στεφανίδη), εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2008
“Η Επίσκεψη” της Φωτεινής Φραγκούλη που θα γιόρταζε σήμερα -αν δεν είχε “ταξιδέψει στον Καναδά” και δεν είχε “απαγκιάσει στον αστερισμό της γαλής”, πράγμα που συμβαίνει όχι μονάχα στις γάτες αλλά και σε κάποιους συγγραφείς, εκεί όπου νωρίτερα από αυτήν ταξίδεψε ο αγαπημένος φίλος της Νάσος Θεοφίλου και τα “ορφανά μολύβια” του - είναι μια ιστορία από αυτές που συνιστούν γκρο πλαν και αυτοπροσωπογραφία του ίδιου του συγγραφέα.
Και αυτές οι ιστορίες υπαγορεύονται από μια πολύ φωτεινή και φωτισμένη στιγμή.
Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι ιστορίες επιλέγουν το ένδυμα της αλληγορίας για να μιλήσουν την αλήθειά τους. Και “Η Επίσκεψη” είναι μια υπέροχη αλληγορία πάνω στα ανθρώπινα. Όταν ο καθένας από εμάς είναι ένας ή μια Φλούδω, ένα φυλλαράκι στον άνεμο, που αξιώνεται να ζήσει τα θαυμαστά, να τα ζυγίσει μέσα του και πάνω στην κάθε μέρα του, να κάνει το ταξίδι του όπως του πρέπει πάνω σ' αυτή τη γη, με εικόνες και γεύσεις όσο γίνεται πιο πολλές από μυριστικά και βότανα ιαματικά. Να διασχίσει τον χρόνο του -αν το μπορέσει- συμφιλιωμένος εντέλει με όλα. Ακόμα και τα ερπετά και τα παράσιτα να βρουν τον δρόμο τους, το χνάρι τους ν' αφήσουν μέσα του, κι ύστερα να διαβούν.
Κι όλα αυτά τα έκλεισε η Φλούδω, αυτά τα ακριβά μυστικά, σε βαζάκια γυάλινα. Η Φωτεινή σε βιβλία διάφανα, “αυτά τα πολύτιμα μισάνοιχτα κουτάκια, που είναι τα βιβλία”, που τα μοίρασε και τα μοιράστηκε κι έγιναν κτήμα κοινό και αγαπημένο.
Σήμερα που γιορτάζει κάπου μέσα στους ουρανούς, ανατρέχω στις λέξεις που άφησε πίσω της. Σε αυτά τα ορφανά μολύβια που απέμειναν στο γραφείο της να την περιμένουν. Ίσως όμως και να συνεχίζουν να γράφουν ερήμην της. Να υπαγορεύουν τις λέξεις της που της αγάπησε “σεβαστικά”. Που τις είχε -όπως και ο “ξεχωριστός συγγραφέας” Νάσος Θεοφίλου- “σε μεγάλη υπόληψη. Τις σεβόταν, τις φρόντιζε πολύ. Ζούσε μ' αυτές. Ήταν μάστορας και συλλέκτης λέξεων. Αυτές ήταν ο πολύτιμος θησαυρός της ζωής του”.
Αυτές ήταν και για τη Φωτεινή. Και όσο ζούσε τις περιποιήθηκε “με τρυφερότητα και μεράκι”. Είτε έγραφε είτε μιλούσε. Γιατί μιλούσε έτσι όπως έγραφε, “με ιστορίες χειροποίητες. Με λέξεις ακριβές, πολύτιμες σαν μάλαμα”. Όπως και ο Θεοφίλου.
Όπως και όποιος γράφει μέσα σε στιγμές φωτεινές. Όπως και όποιος ζει μέσα σε στιγμές φωτεινές.
Έτσι όπως σκίζονται σήμερα οι ουρανοί, για να φανεί το Φως. Και φαίνεται.
Έτσι και αυτοί. Αυτό το μικρούλι φως, αυτό το φωσάκι που αξιώνονται, το μιλάνε.
[Ήρθαν σε συνομιλία σήμερα τρεις ιστορίες της Φωτεινής, "Η Επίσκεψη" και "Τα ορφανά μολύβια" από το " Εφτά ορφανά μολύβια...εφτά ιστορίες" (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2008) και το "Στρώμα από λέξεις" από την "Ελιά στο πέλαγος" (εκδόσεις Πατάκη, 2014, εικονογράφηση Εύη Τσακνιά). Μαζί με τις ζωγραφιές της Φωτεινής Στεφανίδη από τα "Εφτά ορφανά μολύβια"]
υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφή