Της αλυπίας η χώρα

Κάποιοι άνθρωποι είναι δέντρα. Και κάποιοι άλλοι δέντρα νηπενθή. Ένα τέτοιο δέντρο ανταμώνεις κάποτε. Και το αποχαιρετάς καθ' οδόν. Το νηπενθές της Μαρίας ίσως σήμερα βοηθήσει και άλλους. “ Της αλυπίας η χώρα 428 δωμάτιο” για τη Μαρία Αλβανού-Βλαχοδήμου πρεσβυτέρα και αγαπημένη Μες στους ένθεους τώρα κι εσύ. Τους σαλούς και τα παιδιά, αγαπημένη Μαρία. “ Να γράψεις τη βιογραφία μου” μου' λεγες και γελούσαμε. Και τα' χαμε λύσει όλα τα μεταθανάτια σε στιγμές χαράς και κρασιού, όταν δεν μας άγγιζε ο θάνατος. Μας άγγιξε όμως. Κι έφυγες εσύ, η πιο ζωντανή, η πιο πλήρης από ζωή. Το΄λεγες από καιρό τώρα “Είμαι γεμάτη από τα πάντα. Και τώρα, τώρα, φεύγω. Δεν έχω κακία για κανένα”. Και έτσι ήταν. Συγχωρούσες γρήγορα και ολοκληρωτικά. Πώς να φωλιάσει η κακία σε σένα. Πώς να φωλιάσει η μιζέρια, η στεναχώρια. Φύσαγες και τα' διωχνες. Σα να' ταν σκόνη τα σκόρπαγες στον αέρα. “ Όταν φτάνω σε αδιέξοδο δεν τρελαίνομαι, απλά το απολαμβάν