Της αλυπίας η χώρα

  το ολοκαύτωμα του Ανθρώπου. Άουσβιτς. στα "ερείπια" του θαλάμου της μεγάλης σφαγής. Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023. φωτό: Χριστίνα Βλαχοδήμου

Ανεβαίνεις το Νυμφαίο. Σταματάς, προτού μπεις στο χωριό, εκεί όπου η προτομή μαρτυρεί τα πρόσωπα, το γεγονός. Μια προτομή, μια στήλη μέσα στις χιλιάδες άλλες σπαρμένες σε όλη την Ελλάδα απ' όπου περάσανε Οθωμανοί, Γερμανοί. Δε συνδέεσαι με το γεγονός, δε σημαίνει τίποτα, μια ακόμη θυσία, σκέφτεσαι, συγκινείσαι εξωτερικά, δεν έχεις τα συμφραζόμενα, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα πρόσωπα συμπυκνώνονται μέσα στον γενικό κι αόριστο και ομιχλώδες τίτλο “ήρωες”. Μια πινακίδα δίπλα από την προτομή μοιάζει να αιχμαλωτίζει το βλέμμα, σε κατευθύνει προς ένα πάρκο άγριας φύσης, άγνωστο τι ακριβώς εννοεί, λες κι όλο το χωριό δεν είναι μέσα σε φύση άγρια, ορίζουμε όμως τώρα ευτελώς -και ασφαλώς με πολλούς εύσχημους αριθμούς από κάτω- όσα δεν έχουν χρεία ορισμού κι αφήνουμε απ' έξω, στην άγνοια και στη λήθη, όσα θα μπορούσαν να έχουν τη δύναμη να νοηματοδοτήσουν εκ νέου τον τόπο που τόσο εύκαιρα πατάμε (“εύκαιρα” όπως ακριβώς το λένε οι Πόντιοι, ο άδειος, ο επιπόλαιος, ο απρόσεκτος, ο φ

  Η μια κουβέντα έφερνε την άλλη. ...θυμοντανε το 'να, θυμοντανε τ' άλλο, σαν να θέλανε να καταγράψουνε τα όσα  γινηκανε στα περασμένα χρόνια,  απόψε που τελείωνε ο χρόνος. ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ,  Πρωτοχρονιά στην Αγια- Παρασκευή 

"γηγενεῖς,  ἀπόθεσθε τὰ λυπηρά, θεώμενοι τὴν χαρὰν" ΡΩΜΑΝΟΣ  Τη Επαύριον Της Χριστού Γεννήσεως

  το όργωμα της άνοιξης μέσα σε χειμώνα.

Στις πολλές λέξεις που θ ακουστούν  και θα πούμε σήμερα,  ας βάλουμε αντίβαρο μία μονάχα -την αγάπη άνθος δύσβατο σπάνιο άνθος που παίρνει χρόνο αποκαλύπτεται αργά δε φωνάζει ψιθυρίζει μόνο αναγνωρίζεται από μακριά ζυγίζει αλάνθαστα είναι η μόνη που μας πρέπει /δέντρο στη Χειμαδίτιδα ακροβατεί ακόμα Νοέμβρης '22/

Είναι Νοέμβρης και πάλι. Οι λίμνες ριγούν, πυρκαγιά τα βουνά γύρω, κόκκινο της σκουριάς, πορφύρωσαν, πέσαν μέσα τους το σούρουπο. Αγκαλιαστήκαν.  Τρεις μέρες πριν, στα ψηλά, έπεσε το πρώτο χιόνι. Σούσλικ το 'πες, έρχεται η λέξη, δεν έρχεσαι εσύ. Έρχονται στίχοι, πουλιά που δεν αποδημήσαν. Τα ποιήματα, όχι, δεν αποδημήσαν. Κάπου σε κάποια όχθη ενδημούν. Επιστρέφεις εσύ τον Νοέμβρη ανελλιπώς. Κάπου σε κάποια όχθη καπνίζεις, δε μιλάς, μας λες τα επόμενα. Το βλέμμα σου ησύχασε μα εμείς ορφανεύουμε πάλι. Σούσλικ λέω και ξαναλέω μέσα μου τούτες τις μέρες τη λέξη. Λες κι είναι ξόρκι και θα σε φέρει κανονικά πίσω. Σούσλικ, και σκέφτομαι τον νέο, τη νέα, το στρώμα από χιόνι, το βαλκάνιο τραγούδι, το Asylum που μου πέρασες μια μέρα στο χέρι, τη μετάφραση της Μεκάση.  Σούσλικ λέω κι ας είναι η λίμνη μπροστά κι όχι το χιόνι. Κι ας είναι το γούβιασμα, ο δικός της βυθός. Κι ας λιώνει, έλιωσε το χιόνι, τα χρόνια λιώσαν, κι όμως κάτι σαν πυρκαγιά, η μνήμη σου, μας καίει ακόμη. Σούσλικ λέω κι είναι