Αλυπιου και Ιωάννου του Ρώσου των αγαπημένων

Διαβάζουν ποιήματα, ποιήματα. 

Και το θυμάμαι κάθε χρόνο από τότε. 

Ιωάννου του Ρώσου και Αλυπιου των Αγίων.

Η μικρή Τερέζα θα μεγάλωσε 

κι εμείς μεγαλώσαμε κι η Γιώτα δεν είναι πια

κι από τότε τη Χλόη δεν την ξαναειδα 

ούτε τον Σπύρο και τη Μάγδα -κι ας μιλάμε τώρα στα μεσαντζερ και στα τηλέφωνα-

ούτε τον Μαρκόπουλο ούτε τον Δημητρίου.

Ουτε κι αυτόν τον εμπειρικειο τον Γιατρομανωλάκη.

Ο Γεωργουσης ανέβηκε κι αυτός στους ουρανούς, σύσσωμος με τα χαϊκού του, στων άστρων τις τροχιές, φωνάζοντας συνθήματα, τους στίχους του επιτέλους όλους.

Κι η Φωτεινουλα με τα παραμύθια της που γίνανε γαλαξίες αναμφίβολα, κι από εκεί στέλνουνε μαρμαρυγες, κορίτσια λαμπηδονες κι αγγέλους που κρυφτηκανε μέσα σε κοχύλια.

Η Αγνή μ' απόμεινε, να λέει παραμύθια, την κόρη του βουνού που είναι της θάλασσας κατ' ουσιαν, την κόρη των δασών και των άλλων ριζών.

Τους θυμάμαι όλους, έναν έναν. 

Και μετριομαστε τώρα μες στην ηχώ αυτής της μέρας που ήτανε όμορφη, πολύ όμορφη και χαρούμενη πολύ 

κι ήμασταν μια αγκαλιά κι οι τρεις και ψιθυριζαμε μες στη μικρή αυλή στίχους, λόγια που στριμωχτηκαν για να υπάρξουν μέσα σε ποιήματα 

κι ήτανε ένα δέντρο εκεί κι ακούγονταν από γύρω μας και πάνω μας φωνές ανθρώπων, που μες στον ακάλυπτο της καθημερινής τους ζωής είχαμε για λίγο εισδύσει κι εκείνοι δεν το ξέραν. Και μπερδεύονταν οι λέξεις μας με τη ροή της βρύσης, τα πιατικα, τις φωνές παιδιών, τα τραβήγματα των επίπλων πάνω στα μωσαϊκά.

Ήμασταν όλοι εκεί, η σφυζουσα ζωή. 

Μαζυ για λίγες ώρες που τις κουβαλω ανεξίτηλες ακόμα.

Κι ο Σπύρος κι ο Αυγουστίνος, το Λεμόνι, οικοδεσπότες της ομορφιάς του τόπου που σαλεύουν μέσα του ακόμα και τις νύχτες περάσματα ανθρώπων και συναντήσεις τους, αντάμωματα και ξεχωρισμοί. 

Αυτοί εκεί, αυθεντικοί, διακριτικοι, μια βεβαίωση και επιβεβαίωση κάθε φορά ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, όμως η κάθε φορά είναι και μια άλλη εμπειρία.

Θα θελα να προσθέσω σε αυτήν την ετικέτα όσους δεν μπορώ -αλυπους τώρα - και να το λάβουνε το μήνυμα.

Όμως, το μόνο που μπορώ είναι να ξαναφερω μπροστά μου όλα τα ποιήματα εκείνης της βραδιάς και μ ένα κάνιστρο που θα αντέχει τις εναέριες διαδρομές να τα υψώσω, προσφορά στα απαρηγόρητα ύδατα της Γιώτας και τα απαραμυθητα παραμύθια της Φωτεινής, μήπως και παρηγορηθούνε.

Ήτανε 27 Μαϊου, χρόνια πριν πολλά.

https://www.lemoni.gr/bookshop/?EventID=1046&Event=4