Της αλυπίας η χώρα

  στην εκπνοή τούτου του χρόνου αφήνω την αίσθηση ενός κήπου. θα πω τελετουργία, διάβαση, θα πω μύηση. ένας κήπος. ο κήπος μιας γυναίκας, βασίλισσας των φοινίκων  - ο μόνος αδιαπραγματευτος τίτλος της. που θέλησε τη στέρηση να τη μεταμορφώσει  σε άνθος σπάνιο, την απώλεια σε δένδρο  αειθαλές, την οδύνη σε κορμό. Amalia melancholia, γνωστή και ως Αμαλία.  Βασίλισσα Αμαλία.  η άτεκνη, η που δοκίμασε πάνω της και  δοκιμάστηκε με άπειρες επώδυνες τεχνικές  προκειμένου να καρπισει. δεν καρπισε. έκανε όμως τη στέρηση καρπό αιωνόβιο. έκανε το σώμα της κήπο, έγινε φυλλωσιά,  θάμνος, χώμα, νερό.  υπάρχει, όταν τίποτα δεν θυμίζει το πέρασμά της. αυτή τη μνήμη διασώζει η σκηνοθέτις  Ζωή Χατζηαντωνίου,  και αυτό κάνει την παράσταση από μόνη της κάτι το εκλεκτό. αποσύρεται κανείς εκ του κήπου  και για ώρα νιώθει πως ίπταται  πως κάτι έχει μεταρσιωθει,  πως έγινε και αυτός φύλλο, κλαδί, μία κίνηση απλώς -όχι εκ του κόσμου τούτου. Η Έμιλυ Κολιανδρη και η Ρίτα Λυτου ενσαρκώνουν τα βήματα σε αυτόν τον

  είναι που η φάτνη επανέρχεται για να θυμίζει ότι υπήρξε  απλή σιωπηλή  ενσαρκωμένη όπως η αγάπη  ✨ /Η Γέννηση, Αντρέι Ρουμπλιόφ/

  Ο Σύλλογος Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων ΑμεΑ Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας  στα πλαίσια του ετήσιου προγράμματος ΝΗΜΑΤΑ γιορτή σε 4 εποχές ,  σας προσκαλεί στα Νήματα του Οκτωβρίου ,  Σάββατο 21 Οκτωβρίου, ώρα 6 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο Πτολεμαΐδας   με τη συγγραφέα Κατερίνα Δημόκα .  Η συγγραφέας, μέσα από το βιβλίο της « Δύο στόματα»   συνομιλεί με τα πρόσωπα, τις λέξεις, μαζί μας,  σε μια προσπάθεια να χαρτογραφηθεί η αναπηρία μέσα από τους ήρωες  και συγκεκριμένα η ψυχογενής αναπηρία που οφείλεται σε τραύματα της νεότερης Ιστορίας. « Το Δίστομο θα με τιμωρεί όσο βλέπω το φως. Τώρα ξέρω την αλήθεια για τις φριχτές μου πράξεις. Τώρα όλα μού είναι καθαρά. Δε βαστάω τα αίσχη που έχω διαπράξει, τη γραμμή του αίματος που σέρνεται πίσω μου » ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΗΜΟΚΑ, Δύο στόματα Δύο στόματα. Δίστομο. Ιούνιος 1944. Πύργοι Ερμακιά Κλεισούρα Απρίλιος 1944 Μεσόβουνο Οκτώβριος   1941 /Απρίλης 1944 Ένας παππούς σχεδόν με ολική τύφλωση, ένας εγγονός μυωπικός.  Ένα ταξίδι από τη Γερμανία, το

  ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ [Άστεγη αγάπη] Ένα απλό δωμάτιο συνόδευε τα όνειρά της λιτό (σαν τη σκέψη της) χωρίς περιττά έπιπλα και αξιώσεις… εκεί μέσα περιφερόταν με τα λιγοστά αντικείμενα τοποθετημένα στη σειρά να θυμίζουν την τακτοποιημένη -φαινομενικά- ζωή της, μόνο στις μικρές λεπτομέρειες διέκρινες τη διαφορά εκείνες τραβούσαν την προσοχή των άλλων μα περισσότερο τη δική της, σ’ αυτές έβρισκες κρυμμένες λέξεις, φωνήεντα, συλλαβές κάποιες φορές να αρθρώνοντα ακόμα και κραυγές που καλούσαν επιτακτικά σε βοήθεια….     ΓΥΜΝΑ ΠΟΔΙΑ [Άστεγη αγάπη]   Γυμνά πόδια στις επάλξεις λοιπόν όλη νύχτα διασχίζαμε δύσβατα μονοπάτια για να φθάσουμε κάπου, να δούμε λίγο ουρανό να ξαποστάσουμε να βρούμε ένα κομμάτι ψωμί κι ας ήταν από περισσέματα άλλων όλη νύχτα συνεχίζαμε χωρίς σταματεμό και ας μην μετακινήθηκε σπιθαμή παραπέρα ο απέναντι τοίχος από τον ακάλυπτο της διπλανής πολυκατοικίας.   ΕΡΥΘΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ  [Άστεγη αγάπη]   Έτσι διέσχισε τη δική τ

Η κλειστή πόρτα θα μισανοιξει. Μπροστά εκείνη, άγρυπνη,  στο ρόδινο της αυγής,  ακροπλωρη, αφού διέσχισε το Αιγαίο ξανά  και φούσκωσαν τα κύματα που τη νιώσανε  και κείνος, ο γλάρος, άνοιξε τα φτερά του  πάνω από το λιμάνι,  μήνυμα πως η ιστορία βλέπει και κείνη βλέπει, αλλιώς βλέπει, το μακριά να ναι αλλιώς κοντά. Η Ψαπφα, ο Βενέζης, ο Νάσος, ο Εφταλιωτης, ο Μόλυβος.  Όλοι εκει, ορθανοιχτοι, άγιοι και σαλοι και άγγελοι την περιμένουν. Η πόρτα της μισάνοιχτη, εκείνη εκεί,  μπροστά της, χρόνια πέντε μακριά,  τώρα εδώ ξανά,  μισό πιθάρι,  ενώθηκε με ο.τι ήταν από πάντα ενωμένο, τώρα όμως εδώ, στην πόρτα της και πίσω της προβάλλουν, στριμώχνονται  να ελευθερωθούν ξανά, δέντρα και κοπέλες, παλληκάρια, οι παππούδες, οι γιαγιάδες της,  η ροδιά, η ελιά,  η ελιά, ναι, προπάντων αυτή, η ελιά που ρίζωσε ξανά και  καρπισε το πέλαγος.  κι έκανε το μαύρο, μπλε, ναι, μπλε,  και τα λιθάρια να ανθίσουν  γιατί αγάπησε και δεν έπαψε ως το τέλος  να θυμάται. Μνήμη Φωτεινής Φραγκούλη  από τον Μόλυβο πια,

  ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΊΑ Μιλῆστε Της ἐλεύθερα, πῆτε Της. Εἶναι δικιά μας, ξέρει. ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ 🌱 /ξωκκλησι Παναγίας.  Εμπόριο, Δυτική Μακεδονία/

είναι μια γυναίκα, ο κόσμος τη λέει τρελή. έξω χαράματα, μάζευε από το πλάι των δρόμων σκουπίδια, ντενεκεδες, χαρτοκουτα, πλαστικά. δεν της μίλησα.  πήρα το δρόμο των βουνών. πάνω οι ανεμοφασιστριες ετοιμάζονται. οι δρόμοι σκαφτηκαν, τα ζώα λουφαξαν,  τα περάσματα έρημα. παντού ο άνθρωπος. και η ασχήμια που σκορπά. η δυσωδία. κατεβαίνω. κλαίνε τα βουνά, τα δέντρα. αυτά ορίζουν, γνωρίζουν καιρό, ετοιμάζονται. τα φύλλα από τη ρίζα τους κιτρινίζουν. από το σαράκι τους. τη βλέπω. σκυμμένη ακόμα. της μιλώ. δεν το κάνω για τους ανθρώπους, λέει. για τα ζωντανά μόνο, που δεν έχουν χέρια  να μαζέψουν. κράζουν τα πουλιά, ελάτε βοηθήστε μας,  και δεν τ' ακούμε. δεν το κάνω για μας. σκύβει και συνεχίζει. το πρόσωπο της άλλαξε  τα χρόνια που έχω να τη δω. θαρρώ έγινε ανθρώπου νεογέννητου,  ουκ εκ του κόσμου τούτου, αγνού. αμνός, ίσως και λαμπηδων. ξωκλήσι στην άκρη του κόσμου. ο κόσμος τη λέει τρελή.