Της αλυπίας η χώρα

όπως πηγαινα κι αξαφνα έπεσα πάνω στον Θεό γιατί όμως μου ρχεται η λέξη "ξενιστής";

  Δημήτρης Ανθής, Λευκή Παναγία     ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Ζ'   Είπαν πως αναστήθηκες. Πως θ' αναστηθείς. Πες μου, Κύριε. Πως γύρισες και για κείνη. Πως εκείνη πρώτη αγκάλιασες. Πως τη δική της πόρτα πρώτα χτύπησες. Συχώρα με, όμως, έχει σημασία να ξέρω πως ήταν η μάνα σου που σε είδε, πως στη μάνα σου έτρεξες, πως ήσουν εμείς, Κύριε. Πως ήσουν και εμείς. Είπαν πως αναστήθηκες. Πως θ' αναστηθείς. Πες μου, Κύριε, πως έφερες τη γαλήνη. Τη χαρά, Κύριε. Πες μου πως έκανες τον θάνατο, άγγιγμα. Και φωνή. Κείνο που πρώτα σου λείπει. Φωνή, Κύριε. Φωσάκια. Τα λουλούδια τούτα, φωσάκια, ένα λυχνάρι, να βρίσκουν' εκείνοι τον δρόμο τους σ' εμάς. Να ξανάρχονται, Κύριε. Να ξανάρχονται. Υπομονή. Τα λουλούδια τούτα τα λένε υπομονή. Αίμα, Κύριε. Μαρτύριο η υπομονή. Αργούν. Το ξέρεις; Αργούν ν' ανθίσουν. Όσο αργεί το μαζί τους. Ως ότου η αγκαλιά γίνει αγκαλιά. Κι ο λόγος, λόγος. Περιμένεις πολύ για να το δεις ολόγιομο, Κύριε. Περιμένεις πολύ για ένα μονάχα λόγο τους. Όμως, τα όνειρα...

  στους πενθούντες στους δυσκολεμενους στους ασθενείς στους Όλους. στα δέντρα τα μοναχά. σε κείνη τη γερόντισσα που περιέφερε το κεράκι του Επιταφίου ασυνοδευτη και το προστάτευε με την ανοιχτή παλάμη της σε κείνον που θα παραμείνει απαρηγόρητος  ασκεπης νηστικός απεγνωσμένος. Καλή Ανάσταση στον Άνθρωπο.

  ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤ'   Το βλέπω πως έδειξες τον δρόμο. Πως είπες εδώ ο σταυρός, πως μίλησες γι' ανάσταση. Τι σημαίνει "ανάσταση", Κύριε. Εγώ δεν ξέρω. Κηπουρός είμαι. Το βλέπεις. Χώμα, βολβοί, ανθοφορίες. Το νιώθω, όμως. Χώμα κι ύστερα το φως. Αυτό είναι η ανάσταση, Κύριε; Σκοτάδι κι έπειτα το άνθος; Τότε, να την πω παρηγορία. Να την πω φως παρήγορο. Να την πω και λυχνάρι, Κύριε. Αλλά αργεί. Η ανάσταση πάντα αργεί. Μήπως δεν το ξέρω; Εγώ ο ανθοκόμος το λέω αυτό. Κηδευτής και καλλιεργητής ψυχανθών. Κι εσύ τι άνθος, Κύριε, ακόμα δεν μπορώ να πω. Έγινες λίμνη και ποτάμι. Κι είπαν πως απάνω στα ύδατα περπάτησες. Ποιος είσαι, Κύριε. Τι λουλούδι είναι αυτό που ήρθε στον κήπο μου.  ΣΤΑΣΙΜΟ ΣΤ '   De profundis                                                                           ...

  Δημήτρης Άνθης, Παναγία ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Δ' Τώρα θυμάμαι κι εκείνη. Εκείνο το μαντήλι της βάσταξε το πρόσωπό σου, Κύριε. Ο πόνος, ο πόνος, το πιο αληθινό μας πρόσωπο. Κι εκείνη σήκωσε για μια στιγμή τον πόνο σου όλο. Τη σκέφτομαι. Τη σκέφτομαι, Κύριε. Ας έχω, ας έχουμε, μια Βερενίκη κι εμείς την ώρα του μαρτυρίου. Ας έχουμε ένα χέρι δίπλα μας, Κύριε. ΣΤΑΣΙΜΟ Δ' 1. Εκείνη η κοπέλλα που Του σπόγγισε το πρόσωπο με το μαντήλι της, εκείνη η κοπέλλα που αντικατέστησε τη μάννα Του!   2.   "Εν πάση περιπτώσει να μην ξεχνάμε πως γυναίκα ήταν που Του σκούπισε τον ιδρώτα, να μην ξεχνάμε πως από γυναίκα θάναι το μόνο ενθύμιο που θάχη από εμάς»   3.   «Όχι εκείνη την πονεμένη φωτογραφία που της χάρισες, Χριστέ μου, να τη βασανίζη σ’ όλη της τη ζωή. Έπρεπε να βρης λίγο χαμόγελο, έπρεπε για το χατήρι της να βρης λίγο χαμόγελο»   4.   «Φοβάμαι πως δεν θάχης τίποτ’ άλλο να θυμάσαι από εμάς παρά μονάχα εκείνη την κοπέλλα που Σου σκούπι...

  ένα κοτσυφακι κάπου εκεί ψηλά. Επιτάφιους ήδη στέλνει. οι θρήνοι άρχισαν νωρίς. νωρίς για φέτος. αιφνίδια απαρηγόρητα αγαπημένοι αγαπημένων φίλων. στριφογυρναμε στον θρήνο τους. τίποτα άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε. για τον Βασίλη Κεφάλα του Ηλία και της Αθηνάς κάτω από τον Κόζιακα. για τη Σάσα Κωνσταντάκη συν-αδελφο κάτω από το Σινιατσικο. ΡΕΚΒΙΕΜ  Και τώρα γίνε φλάουτο στο σύμπαν. Γίνε ψίθυρος στις νεροσυρμές. Γίνε λαβωμένο πουλί που ξεψυχά στο έρημο λιβάδι. Και τώρα μάγεψε τους τροχούς που σ’ έλιωσαν στην άσφαλτο και κάνε τους καλειδοσκόπιο του ονείρου.  Και τώρα λάμψε μονάχα μια στιγμή και λάμπρυνε αναδρομικά τα χρόνια σου, όπως τότε που κέρδιζες τον κόσμο. Και τώρα τρέχα μπροστά μας διάφανος, τραγουδώντας στη γλώσσα των γαλαξιών. Από εδώ κάτω, Βασίλη, θα στήνουμε το αυτί και θα σ’ ακούμε. Ηλίας Κεφάλας 20 Απριλίου 2022

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Β'   Κλαδιά ολόκληρα τα λόγια τους, Κύριε. Κλαδιά και μπλέχτηκες μες στα κλαδιά τους. Και περνούσ' ο καιρός. Κι εσύ ήσουν φάτνη και πήρες τον δρόμο. Πέρα απ' τ' αστέρι και τα δώρα τους.  Πήρες τον δρόμο του ξύλου. Τι σκεφτόσουν; Τι σκεφτόσουν κάθε που το κράταγες μες στα χέρια σου; Ήξερες, ήξερες όπως εκείνη γνώριζε, Κύριε; Προτού απάνω στη θάλασσα περπατήσεις, γνώριζες κι εσύ; Γνώριζες το ξύλο; Και τα καρφιά του, Κύριε; Γνώριζες και γι' αυτά; Άκουγα. Άκουγα και για κείνη. Σκιά σου η μάνα σου, Κύριε. Ίσκιος ακακίας. Μόνο το "ναι" είπε. Κι έπειτα σαράκι. Όσο τα χρόνια πέρναγαν, όσο μεγάλωνες, βουνό το σαράκι. Η οδύνη τη σκάλισε. Η μάνα σου, Κύριε. Ένα ξερόκλαδο απόμεινε. Πώς ν' ανθίσει το ξερόκλαδο. Είδες εσύ ποτέ ξερόκλαδο και ν' ανθίζει; Ή μήπως είδες. Μήπως και τα ξερόκλαδα κάποτε χτυπήσουν στο φως.     ΣΤΑΣΙΜΟ Β'   1.   «Στο φόντο αντί παιγνίδι ένας σταυρός από τ’ ανυποψίαστο πίσω πρόσωπό Του. Μα πούν’ τος και στο φόντο της Μητέ...