ἦν δε ἐν τῷ τόπῳ κῆπος ΙΙΙ
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Δ'
Τώρα θυμάμαι κι εκείνη. Εκείνο το μαντήλι της βάσταξε το πρόσωπό σου, Κύριε. Ο πόνος, ο πόνος, το πιο αληθινό μας πρόσωπο. Κι εκείνη σήκωσε για μια στιγμή τον πόνο σου όλο. Τη σκέφτομαι. Τη σκέφτομαι, Κύριε. Ας έχω, ας έχουμε, μια Βερενίκη κι εμείς την ώρα του μαρτυρίου. Ας έχουμε ένα χέρι δίπλα μας, Κύριε.
ΣΤΑΣΙΜΟ Δ'
1.
Εκείνη η κοπέλλα
που Του σπόγγισε το πρόσωπο με το μαντήλι της,
εκείνη η κοπέλλα
που αντικατέστησε τη μάννα Του!
2.
"Εν πάση περιπτώσει να μην ξεχνάμε
πως γυναίκα ήταν που Του σκούπισε τον ιδρώτα,
να μην ξεχνάμε πως από γυναίκα θάναι
το μόνο ενθύμιο που θάχη από εμάς»
3.
«Όχι εκείνη την πονεμένη φωτογραφία
που της χάρισες, Χριστέ μου,
να τη βασανίζη σ’ όλη της τη ζωή.
Έπρεπε να βρης λίγο χαμόγελο,
έπρεπε για το χατήρι της να βρης λίγο χαμόγελο»
4.
«Φοβάμαι πως δεν θάχης τίποτ’ άλλο να θυμάσαι από εμάς
παρά μονάχα εκείνη την κοπέλλα
που Σου σκούπισε το πρόσωπο»
5.
«Εκείνο το σκούπισμα του προσώπου Σου
να τόχης πάντα στην τσέπη Σου, Κύριε,
να μας θυμάσαι»
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ
 |
| Δημήτριος Άνθης, Χριστός [λεπτομέρεια] |
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Ε'
Και ποιος δεν το ξέρει. Στο σταυρό απάνω, ο καθένας μονάχος. Άλλος μαζί του δε χωρά. Γύρω πολλοί. Κάποιοι, ελάχιστοι, αγαπημένοι. Όμως απάνω, μονάχος. Και ποιος δεν το ξέρει, Κύριε, -μπορείς να το βεβαιώσεις αυτό- πως την ώρα του μαρτυρίου ούτε στο χώμα ούτε στον ουρανό. Κάπου ανάμεσα, Κύριε, κάπου ανάμεσα.
Ο πόνος, ο μεγάλος πόνος, σε βγάζει απ' τον κόσμο, Κύριε. Σε πετά έξω από τον κόσμο τους, Κύριε. Τούτο το χώμα δε σε αφορά. Μονάχα ο σταυρός. Μονάχα ο σταυρός σου σε αφορά. Καρφωμένος ως τη στιγμή που κάποιο χέρι θα σε σκεπάσει. Θα πει "ως εδώ".
Ως τη στιγμή της εξόδου, Κύριε, κρέμεσαι από ' να πηγάδι.
ΚΟΜΜΟΣ Β': dle yaman, θρήνος των Αρμενίων
(μπαίνει ο θρήνος, εισέρχεται στον χώρο, ακούγεται και έπειτα από ένα λεπτό περίπου χαμηλώνει, δίχως να σταματά, ως το τέλος -και στο στάσιμο)
Ήρθε μια κοπέλα. Χτες ήταν, προχτές, δε θυμάμαι. Έκλαιγε, έκλαιγε δίχως ν' ακούγεται. "Ο Κύριός μου" έλεγε μόνο. "Ο Κύριός μου". Σε περίμενε. Ώρες σε περίμενε. Σ' έψαχνε σα να μην ήσουν μέσα εκεί. Σα να μην ήσουν μες στον τάφο. Είδα την αγωνία, Κύριε. Τάφος, μνήμα κλειστό η αγωνία. Κι ούτε χαραμάδα ούτε μια στάλα ζωή σπρώχνει τον λίθο.
Όποιος σε ζητά πολύ, κλαίει, Κύριε; Όποιος σε ζητά, σταυρώνεται μαζί σου; Είναι τότε, όταν σιωπάς; Τότε που είσαι εδώ και κανείς δεν σε βλέπει;
Ούτε η μάνα σου, Κύριε; Ούτε κι εκείνη;
ΣΤΑΣΙΜΟ Ε'
1.
ΠΡΙΝ ΤΑ ΠΑΘΗ
Αφού αυτό επιθυμείς, δεν έπρεπε
από σώμα γυναίκας να έχεις γεννηθεί:
πέτρα στα σπλάχνα των βουνών να σκάψουν για Σωτήρα,
εκεί που το Σκληρό απ' το Σκληρό ξεσπάζει.
Δε σε λυπεί την προσφιλή κοιλάδα σου
που έτσι έρημη αφήνεις; Δες: είμαι ανήμπορη.
μόνο ρυάκια από δάκρυα και από γάλα έχω.
κι εσύ ήσουν πάντα κάτι παραπάνω.
Με τόση μεγαλοπρέπεια μού εβόησε ο Άγγελος τον Ερχομό σου.
Γιατί εξίσου άγριος δεν βγήκες από την κοιλιά μου;
Κι αν τίγρεις μόνο χρειάζεσαι, για να σε κατασπαράξουν,
γιατί οι γυναίκες στο Ναό μού έμαθαν πως
ένδυμα ολοκάθαρο, στιλπνό, να σου υφάνω
μην και το παραμικρό
ίχνος ραφής σε πλήξει-: έτσι όλη η ζωή μου κύλησε
κι εσύ τώρα αναιρείς αιφνίδια τη Φύση.
2.
PIETA
Τώρα η δυστυχία μου πληρούται
κι ανέκφραστη με κατακλύζει.
Κοκαλώνω όπως η πέτρα
μες στην καρδιά της κοκαλώνει.
Κι έτσι σκληρή, γνωρίζω μόνο ένα:
μεγάλωσες -
....και μεγαλώνεις
για να γίνεις μεγαλύτερος ακόμη πόνος,
απ' αυτόν που μπορεί η καρδιά μας ν' αντέξει.
Κείτεσαι τώρα πάνω στην κοιλιά μου.
και πλέον δεν μπορώ
να σε γεννήσω.
ΡΑΪΝΕΡ-ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ
Σημείωση:
Τον Απρίλιο του 2019 στην Κοζάνη και την Πτολεμαϊδα παρουσιάστηκε το λογοτεχνικό αναλόγιο
"ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ κῆπος"
Τα "Επεισόδια" που προηγούνταν των "Στάσιμων" ήταν η τότε συνομιλία μου με την "ετέρα μορφή".
Τα "Στάσιμα" αναγνώστηκαν όλα από 7 μαθήτριες, τις:
Καλλιόπη Αβραμίδου Μαρία Ανδρεάδου Δανάη-Ελένη Παπαδοπούλου
Μαρία Κατσάλη Κατερίνα Ιωσηφίδου Μαρία Προβίδα Ζωγραφιά Αδαμίδου
Επιστρέφω σήμερα σε αυτό, Μεγάλη Εβδομάσα του 2022.
Μοιράζεται -
ο τρόπος που υπαγόρευσε τότε
την ανάγκη να πιαστώ από το χέρι του επιτάφιου Άλλου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου