ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ κῆπος V
 |
Δημήτρης Ανθής, Λευκή Παναγία |
Είπαν πως αναστήθηκες. Πως θ' αναστηθείς. Πες μου, Κύριε. Πως γύρισες και για κείνη. Πως εκείνη πρώτη αγκάλιασες. Πως τη δική της πόρτα πρώτα χτύπησες. Συχώρα με, όμως, έχει σημασία να ξέρω πως ήταν η μάνα σου που σε είδε, πως στη μάνα σου έτρεξες, πως ήσουν εμείς, Κύριε. Πως ήσουν και εμείς.
Είπαν πως αναστήθηκες. Πως θ' αναστηθείς. Πες μου, Κύριε, πως έφερες τη γαλήνη. Τη χαρά, Κύριε. Πες μου πως έκανες τον θάνατο, άγγιγμα. Και φωνή. Κείνο που πρώτα σου λείπει. Φωνή, Κύριε.
Φωσάκια. Τα λουλούδια τούτα, φωσάκια, ένα λυχνάρι, να βρίσκουν' εκείνοι τον δρόμο τους σ' εμάς. Να ξανάρχονται, Κύριε. Να ξανάρχονται. Υπομονή. Τα λουλούδια τούτα τα λένε υπομονή. Αίμα, Κύριε. Μαρτύριο η υπομονή. Αργούν. Το ξέρεις; Αργούν ν' ανθίσουν. Όσο αργεί το μαζί τους. Ως ότου η αγκαλιά γίνει αγκαλιά. Κι ο λόγος, λόγος. Περιμένεις πολύ για να το δεις ολόγιομο, Κύριε. Περιμένεις πολύ για ένα μονάχα λόγο τους. Όμως, τα όνειρα. Ευτυχώς υπάρχουν τα όνειρα. Κουπιά της ψυχής, φτερά, Κύριε. Εκεί ανταμώνουμε. Μέσα σ' αυτό το πηγάδι.
Θα' ρχεσαι; Όταν ανάβω ένα φως, θα' ρχεσαι πάλι, Κύριε; Θ' ανάβω ένα φως, ένα κεράκι, Κύριε, να' ρχεσαι. Μ' αυτό θα σε καλώ. Να' ρχεσαι, Κύριε. Να βρίσκεις και πάλι τον δρόμο σου στη γη.
Σηκώθηκε άνεμος, Κύριε. Κι είναι νοτιάς και φέρνει βροχή. Είν' η σιωπή σου πέτρα, Κύριε. Δεν έχω το πρόσωπό σου. Δεν έχω το πρόσωπό σου ακόμη. Δεν το' χω απαίτηση, το φως όμως, το φως που σε λούζει είναι βροχή για μένα, Κύριε. Χώμα είμαι και το μαζύ σου είναι βροχή.
Μη με αφήνεις. Χάνω τον δρόμο μου δίχως μια στάλα από σένα.
Εμένα χάνω, Κύριε. Μη με αφήνεις.
ΣΤΑΣΙΜΟ Ζ'
1.
«Κύριέ μου,
έτι άπαξ αν ειπώ, μη οργισθής μοι.
λέξω σοι ο έχω, ίνα μάθω παρά σου πάντως ο θέλω.
αν πάθης, αν θάνης, αναλύσεις προς εμέ;
αν περιοδεύσης συν τη Εύα τον Αδάμ, βλέψω σε πάλιν;
αυτό γαρ φοβούμαι, μήπως εκ του τάφου
άνω δράμης, τέκνον, και ζητούσά σε ιδείν
κλαύσω, κράξω. “πού εστιν
ο υιός και θεός μου”;»
ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ
2.
«Καταλαβαίνω, Κύριε, την αποστολή Σου,
καταλαβαίνω τι επρόκειτο ναν’ οι μαθητές Σου,
όμως είμαι βέβαιος πως πριν τους δης εκείνους,
όμως είμαι βέβαιος πως μόλις αναστήθηκες
θα πέρασες πρώτα-πρώτα μια στιγμούλα απ’ τη Μάννα Σου,
θα πέρασες μια στιγμούλα να σε δη η Μάννα Σου
(-Μητέρα, άνοιξε, Εγώ είμαι!)
κι’ ας δεν το λεν οι Ευαγγελιστές,
κι’ αν άλλα μετρούσαν για την αποστολή τους,
αν αυτό τ’ ανθρώπινο δεν τους ενδιέφερε,
αν δεν τους ενδιέφερε
που Σου παρέμεινε λιγάκι αυτό τ’ ανθρώπινο»
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ
3.
Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ
Ό,τι αισθάνθηκαν τότε: δεν είναι γλυκό
πέρα από κάθε μυστήριο
και πάντα ακόμη επίγειο:
όταν Αυτός, κάπως χλωμός ακόμη απ' τον τάφο,
ελαφρύς, καθώς εκπλήρωσε το Χρέος, ήλθε κοντά της:
παντού επί γης Αναστημένος.
Ω, κοντά της πρώτα. Τι απερίγραπτη ίαση βρήκαν κι οι δύο.
Σίγουρα, ίαση ήταν.
Και δε χρειάστηκε καν με δύναμη ν' αγγιχτούν.
Για μία στιγμή και μόνο
το χέρι Του, που εντός ολίγου έβαινε
στην αιωνιότητα, ακούμπησε στον γυναικείο ώμο.
Και άρχισαν γαλήνιοι,
καθώς την άνοιξη τα δέντρα,
κι αιώνιοι συγχρόνως,
την Εποχή της έσχατης Κοινωνίας τους.
ΡΑΪΝΕΡ- ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ
ΕΞΟΔΟΣ
Όλοι ήρθαν στον κήπο απόψε, Κύριε. Όλοι να μιλήσουν για σένα. Χρόνια αναζητούν το φως. Χρόνια κι εγώ το ίδιο φως ζητώ.
Το βλέπω τώρα, τώρα, η φάτνη, φάτνη δεν ήταν. Ούτε και σπήλαιο. Μήτρα, Κύριε. Κι ο τάφος τούτος, τάφος δεν είναι. Ούτε και σπήλαιο. Μήτρα κι αυτός, Κύριε. Μήτρα στο φως. Θάλασσα. Ο κήπος τούτος έγινε θάλασσα, Κύριε. Από κει σου μιλώ.
Άνθισαν. Άνθισαν όλα απόψε. Το βλέπεις. Άνθισε το σκοτάδι. Η αγάπη, Κύριε. Κείνη δεν είναι που ανθίζει τα λουλούδια; Η αγάπη άνθισε ολόκληρο τον κήπο απόψε, Κύριε. Όχι, το χώμα. Όχι, ο θάνατος.
Το φως. Το φως ανθίζει τον κόσμο.
"Ξαφνικά αισθάνθηκε ότι η άβυσσος στην οποία έπεφτε, η άβυσσος του θανάτου, άρχιζε να φωτίζεται,
αλλά με ένα φως που δεν έριχνε σκιά. Ήταν σαν όλα να φωτίζονται και σαν κι αυτά τα έγκατα της γης
να γίνονταν φως. Ήταν ακόμα σαν το φως αυτό να έρχεται από έναν ουρανό τελείως σκεπασμένο με
αστέρια, όπου πάντα υπήρχαν μόνο αστέρια. Και ήταν ένα φως ανθρώπινο και θεϊκό μαζί. Ήταν ένα
φως θεϊκής ανθρωπινότητας. Ο Ιππότης βύθισε το βλέμμα του σε αυτή τη γλυκιά διάχυση φωτός, τη
χωρίς σκιά, και ανακάλυψε μια μορφή που γέμισε την καρδιά του με μια σοβαρότητα ολόφωτη. Είναι
που έβλεπε τον Ιησού, το Χριστό, το Λυτρωτή. Και τον έβλεπε με τον μανδύα του από πορφύρα, με το
αγκάθινο στεφάνι του και με το καλαμένιο σκήπτρο. Όταν ο Ιππότης πλησίασε, ο Χριστός άφησε να
πέσει ο πορφυρός μανδύας και το καλαμένιο σκήπτρο του και άνοιξε τα χέρια του, όπως τα άνοιξε και
πάνω στο σταυρό. Και ο Ιππότης άνοιξε κι αυτός τα χέρια του σαν εσταυρωμένος. Έπεσε στην αγκαλιά
του Λυτρωτή που θα τον έκρινε. Και ο Δον Κιχώτης ακούμπησε το κεφάλι του στον αριστερό ώμο του
Χριστού, στη μεριά της καρδιάς και άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε...Τα δάκρυά του
κυλούσαν πάνω στον ώμο του Χριστού. Και ανακατεύονταν με τα δάκρυα του ίδιου του Λυτρωτή. Τα
δάκρυα του τρελού της Ισπανίας ανακατεύονταν με τα δάκρυα Εκείνου που ήταν τρελός για την
οικογένειά του. Και οι δυο τρελοί έκλαιγαν"
MIGEL DE UNAMUNO
σκοπός από την Οδησσό, "Το λιβάδι που δακρύζει"
(ακούγεται ως το τέλος. Ο κηπουρός, οι μυροφόρες αποσύρονται.
Προτού, όμως, το κερί σβήνει ο κηπουρός)
Όλγα Ντέλλα
Ιανουάριος-Απρίλιος 2019
Σημείωση:
Τον Απρίλιο του 2019 στην Κοζάνη και την Πτολεμαϊδα
παρουσιάστηκε το λογοτεχνικό αναλόγιο
"ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ κῆπος"
Τα "Επεισόδια" που προηγούνταν των "Στάσιμων" ήταν η τότε συνομιλία μου με την "ετέρα μορφή".
Τα "Στάσιμα" αναγνώστηκαν όλα από 7 μαθήτριες, τις:
Καλλιόπη Αβραμίδου Μαρία Ανδρεάδου Δανάη-Ελένη Παπαδοπούλου
Μαρία Κατσάλη Κατερίνα Ιωσηφίδου Μαρία Προβίδα Ζωγραφιά Αδαμίδου
Επιστρέφω σήμερα σε αυτό, Μεγάλη Εβδομάσα του 2022.
Μοιράζεται -
ο τρόπος που υπαγόρευσε τότε
την ανάγκη να πιαστώ από το χέρι του επιτάφιου Άλλου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου