ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ κῆπος I
"ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ κῆπος"
συνομιλώντας με την ετέρα μορφή
ΠΑΡΟΔΟΣ: Το λιβάδι που δακρύζει, Καραϊνδρου
(με το τέλος και το άκουσμα της τουφεκιάς, μετά τρεις στιγμές εισέρχονται όλες, κάθονται στα καθίσματα, ο ανθοκόμος ανάβει το κερί -σημάδι του Αναστημένου και της "ετέρας μορφής")
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Α'
Σε θυμάμαι. Ναι, σε θυμάμαι. Είσαι Εκείνος. Ό,τι έγραψαν σε κείνο το ξύλο. Εγώ δεν ξέρω. Τον κήπο μου μονάχα ξέρω. Είναι κήπος εδώ, βλέπεις; Όλα τα χρόνια μου εδώ. Χώμα και λόφοι -τα βουνά μου, Κύριε. Και δέντρα. Δέντρα φυλλοβόλα. Όλα φυλλοβόλα. Χώμα, Κύριε. Πολύ χώμα. Όλη η μέρα μες στο χώμα. Κι όλο να το περιμένω. Κάπως να βλαστήσει. Όμως αργεί, Κύριε. Το χώμα εδώ αργεί πολύ. Δεν ξέρω για τους άλλους κήπους. Όμως εδώ το χώμα κοιμάται, Κύριε.
Έφταναν όλα για σένα εδώ. Κι ας είναι τείχος γύρω. Περνάγανε τα τείχη του κήπου μου, Κύριε. Φύτρωναν όπως τ' αγκάθια. Φήμες και μουρμουρητά και κάτι μισόλογα. Όλα για σένα. Και άνθη, Κύριε. Αλλιώτικα άνθη. Πρώτη μου φορά τ' αντίκριζα. "Αγαπάτε αλλήλους" και "τους εχθρούς". Τέτοια λουλούδια ποτέ δεν άνθισαν στη γη ετούτη. Πορφύρα, Κύριε. Πορφύρα τα ένιωθα. Τότε ορμούσαν τ' αγκάθια. Ορμούσε το ίδιο το σκοτάδι. Επιβάλλεται το σκοτάδι, Κύριε. Έστω και για κείνη τη στιγμή. Το γνωρίζεις άλλωστε αυτό. Το νιώθεις από πρώτο χέρι.
Μια φάτνη μίλησε για σένα. Μια σπηλιά. Πώς μια σπηλιά να πει κάτι άλλο. Πώς να σε πιστέψουν, Κύριε. Ζώα γύρω σου. Βοσκοί. Και κάτι ανθρώποι, παράξενοι είπαν, που' χαν έρθει από μακριά. Ένα αστέρι ζήταγαν. Κι εσένα μαζί του. Κι άφησαν στη μάνα σου δώρα για σένα. Δώρα αλλιώτικα κι αυτά. Μίλαγαν για κείνα που θα έρχονταν. Μα ύστερα χάθηκαν όλα μες στη νύχτα εκείνη. Μονάχα τα λόγια μιλούσαν ακόμα για ό,τι έγινε. Τα λόγια θα μίλαγαν πάντα, Κύριε. Κι όταν ύστερα κράτησες ένα ξύλο και μ' αυτό σε γνώρισαν όλοι. Ένα ξύλο. Από μικρός τη μυρωδιά του απάνω του είχες. Ένα δέντρο, Κύριε. Στον κορμό του ακούμπησες.
Έπαιξες ποτέ σου; Έχει σημασία να ξέρω τώρα που ήρθες στον κήπο μου. Έχει σημασία για να συνεχίσω, Κύριε. Αν είναι να συνεχίσω εγώ, ο άνθρωπος, πρέπει να μου το πεις. Πως ήσουν κάποτε παιδί. Πως σ' αγκάλιασαν και πως έπαιξες. Πώς δεν ήξερες απ' την αρχή για το ξύλο. Πως ύστερα. Πως ύστερα ένιωσες.
ΣΤΑΣΙΜΟ Α'
1.
«Αν έψαχνες για τον “άνθρωπο”
υπήρχε ένας μικρός Ιησούς
πούπαιζε σβώλους στη γειτονιά Του,
αν έψαχνες για τον “άνθρωπο”
υπήρχε ένας μικρός Ιησούς
που τραβούσε τη Μητέρα Του απ’ το ρούχο,
που σκούπιζε τη μύτη με το μανίκι Του.
Αργότερα δεν ξέρω πόσος
“άνθρωπος” απέμεινε».
2.
«Την παιδική Του γειτονιά αναζήτησα πρωτίστως
να Τον δω να κρατά τη Μητέρα Του απ’ το ρούχο,
να Τον δω να παίζη κρυφτό με τα γειτονόπουλά Του»
3.
«Λέω μα ειλικρινά δεν ξέρω αν έπαιξε ποτέ Του κρυφτό,
δεν ξέρω»
4.
«Οι τύψεις μας πρέπει νάναι
αν δεν έπαιξε ποτέ Του κρυφτό,
η οφειλή μας πρέπει νάναι αν δεν έπαιξε ποτέ Του κρυφτό,
αν άλλα είχε να σκέφτεται απ’ την αρχή-αρχή,
αν άλλα ήταν υποχρεωμένος να σκέφτεται απ’ την αρχή-αρχή»
5.
«Ζωγραφίστε μου ένα μικρό Χριστό στη γειτονιά Του
να παίζη σβώλους,
ζωγραφίστε μου ένα μικρό Χριστό στη γειτονιά Του
να τραβά τη Μάνα του απ’ το ρούχο».
6.
«Γιατί φοβηθήκατε όλοι
να Τον ζωγραφίσετε έστω και μια φορά να χαμογελά;»
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ
Σημείωση:
Τον Απρίλιο του 2019 στην Κοζάνη και την Πτολεμαϊδα παρουσιάστηκε το λογοτεχνικό αναλόγιο "ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ κῆπος"
Στον κήπο εισήλθαν οι
Κώστας Μόντης Hans Christian Andersen Oscar Wilde Rainer-Maria Rilke
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Ρωμανός ο Μελωδός Migel De Unamuno
Στυλιανός Λεωνής
μέσα από τις φωνές 7 μαθητριών του 3ου Γυμνασίου Πτολεμαϊδας που ανέγνωσαν όλα τα "Στάσιμα":
Καλλιόπη Αβραμίδου Μαρία Ανδρεάδου Δανάη-Ελένη Παπαδοπούλου
Μαρία
Κατσάλη Κατερίνα Ιωσηφίδου
Μαρία Προβίδα Ζωγραφιά Αδαμίδου
Τα "Επεισόδια" που προηγούνταν των "Στάσιμων" ήταν
η τότε συνομιλία μου με την "ετέρα μορφή".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου