Της αλυπίας η χώρα

"ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ κῆπος" συνομιλώντας με την ετέρα μορφή   ΠΑΡΟΔΟΣ: Το λιβάδι που δακρύζει, Καραϊνδρου   (με το τέλος και το άκουσμα της τουφεκιάς, μετά τρεις στιγμές εισέρχονται όλες, κάθονται στα καθίσματα, ο ανθοκόμος ανάβει το κερί -σημάδι του Αναστημένου και της "ετέρας μορφής")   ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Α'   Σε θυμάμαι. Ναι, σε θυμάμαι. Είσαι Εκείνος. Ό,τι έγραψαν σε κείνο το ξύλο. Εγώ δεν ξέρω. Τον κήπο μου μονάχα ξέρω. Είναι κήπος εδώ, βλέπεις; Όλα τα χρόνια μου εδώ. Χώμα και λόφοι -τα βουνά μου, Κύριε. Και δέντρα. Δέντρα φυλλοβόλα. Όλα φυλλοβόλα. Χώμα, Κύριε. Πολύ χώμα. Όλη η μέρα μες στο χώμα. Κι όλο να το περιμένω. Κάπως να βλαστήσει. Όμως αργεί, Κύριε. Το χώμα εδώ αργεί πολύ. Δεν ξέρω για τους άλλους κήπους. Όμως εδώ το χώμα κοιμάται, Κύριε. Έφταναν όλα για σένα εδώ. Κι ας είναι τείχος γύρω. Περνάγανε τα τείχη του κήπου μου, Κύριε. Φύτρωναν όπως τ' αγκάθια. Φήμες και μουρμουρητά και κάτι μισόλογα. Όλα για σένα. Και άνθη, Κύριε. Αλλιώτικα άνθη. Πρώτη μου

  “ κάπου ακούγονταν πουλιά ” προς την αδελφήν στρατιώτου. γράμματα από το Μικρασιατικό Μέτωπο "θ ὰ σοῦ εἶμαι εὐγνώμων ἐπ' ἄπειρον δι ὰ τ ὴ ν ἀδελφικήν σου φροντίδα, διότι ποία ἄλλη, ἐκτ ὸ ς ἀπ ὸ σ έ , θ ὰ ἀνελάμβανε ν ὰ ἐκπληρώση τ ὰ χρέη μιᾶς ἀληθινῆς ἀδελφῆς σ ὲ ἕναν πολυβασανισμένον ἀδελφ ὸ ν σ ὰ ν κα ὶ μένα” στρατιώτης Ιωάννης Λυρώνης Αναγνώσεις 15 γραμμάτων του -άγνωστου εντελώς- στρατιώτη Ιωάννη Λυρώνη από την Κόρινθο που βρέθηκε ως εύζωνας στο Μικρασιατικό Μέτωπο στη γραμμή Κιουτάχεια-Αφιόν Καρά Χισάρ με το 5/ον Σύνταγμα του Μαύρου Καβαλλάρη, Νικόλαου Πλαστήρα, όπου και έπεσε τον Αύγουστο του 1922 σε ένα ύψωμα. Στη Σμύρνη, την Αθήνα, την Κωνσταντινούπολη είχαν οργανωθεί εξαρχής οι “Σύνδεσμοι των Ελληνίδων” που αναλάμβαναν οικειοθελώς να αλληλογραφούν με στρατιώτες από το Μέτωπο που ζητούσαν την αλληλογραφία. Η μοναξιά, οι κακουχίες, το άξενο του τόπου, η ανυπαρξία άλλων προσώπων που θα τους έγραφαν γράμματα και θα τους στήριζαν εκεί, ήταν οι κύ

  ΣΙΩΠΗΛΕΣ φωνές που χάθηκαν ονόματα αδειανά ζωές-αινίγματα και σκόρπιοι θρύλοι αυτές που μένουν σιωπηλές τα όσα έγραψαν τα έθαψε ο χρόνος τα πολεμήσανε εχθροί που μπρος τους σάστισαν ή  των ανδρών η καταφρόνια η μια μαθήτρια της Σαπφώς αγαπημένη φίλη την έλεγαν Δαμόφυλα  [...] ούτε το πότε ούτε το πού τι άραγε είχε γράψει; [...] όσα στιχάκια έγραψαν και μοιραστήκαν σβήσαν [...] και η Θεανώ; απλώς αυτό - με θλίβει η σιωπή της μήπως και άλλες πιο πολλές γυναίκες και κορίτσια υπήρξαν και τραγούδησαν και ζήσαν και αγαπήσαν ή μήπως ζουν μα σιωπηλές κοιμούνται στα βιβλία; [...] ΘΑΝΟΣ ΤΣΑΚΝΑΚΗΣ σκέφτομαι σήμερα τις σιωπηλές του Θάνου Τσακνάκη.  μετά από μια απνευστί καταβύθιση στις ποιήτριες του αρχαίου κόσμου που αυτός σκόρπισε για χάρη τους τη στάχτη που τις σκέπασε. όταν η Ζωή Γοζαδίνου ξεχώρισε τις μορφές τους μέσα από τις στάχτες του ξύλου ελιάς  -αυτούς τους κόκκους μιας ανεπιστρεπτί παρουσίας.  διαβάζω και είναι -και τα ονόματα μόνο- μια ανθοφορία αγνώστων ανθέων. Ανύτη, Ήριννα, Νοσσί

  Τί μένει Ποίηση που αξίζει είναι αυτή που λέει ότι εδώ ζήσαν άνθρωποι, την τάδε Πέμπτη, που ανάπνεαν, πονούσαν, γελούσαν, μιλούσαν και δεν γινόντουσαν βαρετοί. ΜΙΜΗΣ ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ, Περί ποιητικής, Ερμής, 1999 [φωτογραφία, Αγία Κυριακή Τρίκερι, άνοιξη 2021, Ο.Ν.]

ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ Ανάμεσα από σωρούς σκουπιδιών, ερειπίων, θανάτων και ποταμούς δακρύων, λάμπουνε καταχωνιασμένα, ελάχιστα, τα υλικά της χαράς.                                                       Ψάχνε με υπομονή και πίστη απέραντη καθώς τα πετεινά τ' ουρανού σε χιονισμένον  έρημο κάμπο και μάζευέ τα πετραδάκι πετραδάκι. ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, Το διάλειμμα, Θεσσαλονίκη 1976 [φωτογραφίες: Δυτική Μακεδονία, Μάρτιος 2022, Ο.Ν.]

  ΤΟ ΦΩΣ Και στα πιο σκοτεινά λαγούμια τα πιο βαθιά τα πιο λησμονημένα έρχεται κάποτε ωσάν σε διάλειμμα κι όταν κανείς πια τίποτε δεν περιμένει θαυματουργό παρήγορο το φως. ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, Το διάλειμμα , Θεσσαλονίκη 1976 [φωτογραφία: Δυτική Μακεδονία, Μάρτιος 2022, Ο.Ν.]

  Με πυροφάνι  ανέβαζε τις λέξεις στο άσπρο χαρτί ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΗΣ, Εν ολίγοις , Χίος 2003 Ταπεινωμένο  να σε βρει το ποίημα σαν ευλογία ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΗΣ, Ο ανθοκόμος , εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011 [φωτογραφία: Παγασητικός, άνοιξη 2021, Ο.Ν.]