Της αλυπίας η χώρα

Σαρακοστή,  όπως ανθοφορία δύσβατη,  όπως Φλεβάρης των κρυμμένων βολβών.

  Έρχεται ακάθεκτη, αυτή η άνοιξη. Ήταν χειμώνας όμως πριν, μια λάμπα πετρελαίου άναψε και έσβησε, ένα χιόνι πέρασε και έλιωσε. Ήρθαν αερικά. Τ' αερικά του Στάθη Κοψαχείλη, η Ευγενία μες απ' τη νεροτριβή, το πεθαμένο αδέλφι,  ο παππούς ολόκληρος -και με τα δυο του χέρια- ήρθανε ζωντανά κι αποθαμένα.  Ένθεοι και “ασεβείς”. “Σακάτηδες” και αρτιμελείς. Κάποτε απελπισμένοι. Πλακώσανε ανθρώποι.  Και λύκοι, ζωντανά, και ρόμπαλα αιωνόβια κι αίμα σφαγμένο και πουλιά πάνω στο χιόνι. “Έχει αρχίσει να ρίχνει ένα ψιλόβροχο από νωρίς το απόγευμα και κάνει ψύχρα, γι' αυτό στους ώμους του έχει ριγμένη τη βραχεία. Το σούρουπο που έρχεται δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την, ήδη, κακή όρασή του. Υψηλός μύωψ εκ γενετής, ποτέ δεν μπόρεσε να δει καθαρά. Αυτό τον έχει κάνει ως χαρακτήρα ανασφαλή, διστακτικό και, ίσως, αρκετά μοναχικό. Ο κόσμος του, μέχρι τώρα που πάτησε τα εξήντα πέντε, πάντα ήταν πιο μικρός απ 'ό,τι των άλλων ανθρώπων.” Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΚΥΛΟ “Ένας θάνατος απλ

ένα νανούρισμα για όπου χρειάζεται. ένα νανούρισμα για τον ουρανό.   

  άνθος ανθίζει. πέρυσι. Φλεβάρης των βολβών.  κάτι ήρθε πάλι να νικήσει το σκοτάδι. σήμερα. πανσέληνος του χιονιού, λένε. "... έδειξε με το δάχτυλο τον ουρανό: "Κοιτάξτε το φεγγάρι!" Ήταν πανσέληνος. "Είναι το τελευταίο ίχνος άγριας ζωής, προσιτό στο βλέμμα "... SYLVAIN TESSON, Η λεοπάρδαλη του χιονιού, μτφρ. Σπύρος Γιανναράς, Άγρα 2020

  Έρχεται από το 1924. Ένα αγριολούλουδο.  Του Νιρβάνα -Πέτρου Αποστολίδη- από τη Σκόπελο και τη Χίο. Ακτινογραφεί τα πρόσωπα, τις καταστάσεις, τη γλώσσα, την εποχή. Προσωπογραφεί την Αθήνα, τα ορεινά της Κεφαλλονιάς. Υμνεί τη δεύτερη, στέκεται δυσοίωνος απέναντι στα ήθη της πρώτης.  Όλα αλλάζουν. Σώζει ό,τι μπορεί από αυτό που είναι ήδη παρελθόν. Η ιστορία του Αγίου αποτελεί είσοδο σε έναν “τόπο” όπου κατοικείται από την αγνότητα  και επομένως πιστεύει στο θαύμα . άρα είναι ολωσδιόλου άτρωτος μέσα του,  ευάλωτος σε όποιον όμως δεν κατοικείται επίσης από αυτό. “Ο Άγιος, εξήγησε ο αγωγιάτης, φύτεψε με τα χέρια του αυτό το δέντρο κ' έσκαψε στην ρίζα του αυτό το πηγάδι. Όταν γιορτάζη η χάρη του, φέρνουνε το άγιο σώμα του και το απιθώνουνε απάνω στα χείλια του πηγαδιού. Και γίνεται το θάμα... Μια δροσερή κοριτσίστικη φωνή έκοψε άξαφνα τη διήγηση του αγωγιάτη. Τότε το νερό φουσκώνει -είπε τρεμουλιαστή από συγκίνηση η δροσερή φωνούλα- ταράζεται, ανεβαίνει ψηλά και φιλεί τ

  το ολοκαύτωμα του Ανθρώπου. Άουσβιτς. στα "ερείπια" του θαλάμου της μεγάλης σφαγής. Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023. φωτό: Χριστίνα Βλαχοδήμου

Ανεβαίνεις το Νυμφαίο. Σταματάς, προτού μπεις στο χωριό, εκεί όπου η προτομή μαρτυρεί τα πρόσωπα, το γεγονός. Μια προτομή, μια στήλη μέσα στις χιλιάδες άλλες σπαρμένες σε όλη την Ελλάδα απ' όπου περάσανε Οθωμανοί, Γερμανοί. Δε συνδέεσαι με το γεγονός, δε σημαίνει τίποτα, μια ακόμη θυσία, σκέφτεσαι, συγκινείσαι εξωτερικά, δεν έχεις τα συμφραζόμενα, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα πρόσωπα συμπυκνώνονται μέσα στον γενικό κι αόριστο και ομιχλώδες τίτλο “ήρωες”. Μια πινακίδα δίπλα από την προτομή μοιάζει να αιχμαλωτίζει το βλέμμα, σε κατευθύνει προς ένα πάρκο άγριας φύσης, άγνωστο τι ακριβώς εννοεί, λες κι όλο το χωριό δεν είναι μέσα σε φύση άγρια, ορίζουμε όμως τώρα ευτελώς -και ασφαλώς με πολλούς εύσχημους αριθμούς από κάτω- όσα δεν έχουν χρεία ορισμού κι αφήνουμε απ' έξω, στην άγνοια και στη λήθη, όσα θα μπορούσαν να έχουν τη δύναμη να νοηματοδοτήσουν εκ νέου τον τόπο που τόσο εύκαιρα πατάμε (“εύκαιρα” όπως ακριβώς το λένε οι Πόντιοι, ο άδειος, ο επιπόλαιος, ο απρόσεκτος, ο φ