Της αλυπίας η χώρα

TOY NIKOY Α.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ έπιασε το νήμα του μυστηρίου το σύσσημον νήμα που κράτησε καθ' οδόν και το έφερε από τον Όμηρο ως τη Γυναίκα της Ζάκυθος,  από τα αναγνώσματα ως το κέλυφος του φωτός -αυτό το carmen seculare. αυτό τραγούδησε εν είδει θουρίου ώρες-ώρες κι άλλοτε ισοκρατώντας φλοίσβισμα προς νησιά Ταφικά και άγνωστα αιγαία πελάγη -αυτός ο κλειδοκράτορας της ζωής που φύλαγε γκόλφι την Ανάσταση και την προσκύναγε στο σκαμνάκι της γιαγιάς της Σμυρνιάς που απωλέσθη -άγνωστο πώς- σε μία μετακόμιση. αυτός ο Ποιητής. ο μετά τον Σολωμό -αφήνω έξω τον Καβάφη, παρακάμπτω του υπόλοιπους -αν είναι να' βρω το νήμα της γλώσσας,  κάνω το άλμα ως αυτόν, τον δυσεπίλυτο λίθο  -τον αχάτη- με όλο το    αχ    που' ταν και ψίθυρος και παραλήρημα παλίμψηστα κι ανάλεκτα και λόγια Κορυφαία. κρατώ τον αχ-άτη του φίλου Νίκου οσμίζομαι τη μοναξιά όπως οσμίστηκα την έξοδο -άλληκτοι λυγμοί προτού τη χώρα των δακρύων. προσκυνώ το σκεύος που φύλαξε το πνεύμα του -αυτό το σεπτό μαρτύριο, το σώμα

είναι τα νήματα ξανά που μας καλούν. είναι οι δρόμοι που μας δείχνουν,  οι παράλληλες διαδρομές,  η συνύφανση των αντιθέτων,  μα κυρίως η στιγμή  όταν υπογραμμίζουν με φωνή ψιθυριστή  πως εδώ δεν υπάρχουνε κόμποι,  πως εδώ -στον κάμπο του υφαντού- εδώ τουλάχιστον  όλα ενώνονται  ανεπαίσθητα, αγόγγυστα, αγαπητικά. σα να' ναι φωνή, προσευχή ή τραγούδι.

 

  ΣΙΝΑ ΙΙ 4 Μαΐου 2023 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Ξημέρωνε το τάλαντο την αυγή. Κι η έγερση προτού το τάλαντο. Και ένα δέος προτού το δέος να διαβείς την Πύλη, να εισχωρήσεις όσο πιο γρήγορα μέσα. Λες και το μέσα έκρυβε ένα μυστικό. Μυστικό ήτανε, αιώνων. Οι ελιές -ανθισμένες σε μια βραδιά- συνοδεία ως την είσοδο της Ακολουθίας. Μια γάτα κατέβηκε τρέχοντας, άλλος κανείς, προϋπαντεί ώρα ορθρινή. Τρέχω να προλάβω το αβάδιστο των ανθρώπων. Εισέρχομαι στο πορτάκι της Μονής, σκύβω να περάσω, προαιώνιοι λίθοι συνοδεύουν το πέρασμά μου. Μια εικόνα Της μου χαμογελά. Καλημερίζω, αχάραγα ακόμα, τον Βεδουίνο που στέκεται φύλακας εκεί. Χριστός Ανέστη, λέμε ακόμα. Αληθώς, απαντά και χαμογελά. Σου έρχεται να σκύψεις επιπλέον μπροστά σε αυτά τα πρόσωπα που εισβάλλουν μέσα από αιώνες ανοίκειους και φυλές μυθικές. Μα κυρίως να χαμηλώσεις το βλέμμα μπροστά σε μια έμφυτη παιδικότητα, σχεδόν συστολή. Θεόρατοι, γρανιτένιοι τοίχοι, δημιουργούν έναν λαβύρινθο. Διασχίζω τα τοιχώματά του, ορθώνεται μπροστά μου το καμπαναριό τ