στον θαλασσόκεδρο

TOY NIKOY Α.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

έπιασε το νήμα του μυστηρίου

το σύσσημον νήμα που κράτησε καθ' οδόν και το έφερε

από τον Όμηρο ως τη Γυναίκα της Ζάκυθος, 

από τα αναγνώσματα ως το κέλυφος του φωτός -αυτό το carmen seculare.

αυτό τραγούδησε εν είδει θουρίου ώρες-ώρες κι άλλοτε ισοκρατώντας

φλοίσβισμα προς νησιά Ταφικά και άγνωστα αιγαία πελάγη

-αυτός ο κλειδοκράτορας της ζωής που φύλαγε γκόλφι την Ανάσταση

και την προσκύναγε στο σκαμνάκι της γιαγιάς της Σμυρνιάς που απωλέσθη

-άγνωστο πώς- σε μία μετακόμιση.

αυτός ο Ποιητής.

ο μετά τον Σολωμό -αφήνω έξω τον Καβάφη,

παρακάμπτω του υπόλοιπους

-αν είναι να' βρω το νήμα της γλώσσας, 

κάνω το άλμα ως αυτόν,

τον δυσεπίλυτο λίθο 

-τον αχάτη-

με όλο το   αχ   

που' ταν και ψίθυρος και παραλήρημα

παλίμψηστα κι ανάλεκτα και λόγια Κορυφαία.

κρατώ τον αχ-άτη του φίλου Νίκου

οσμίζομαι τη μοναξιά

όπως οσμίστηκα την έξοδο

-άλληκτοι λυγμοί προτού τη χώρα των δακρύων.

προσκυνώ το σκεύος που φύλαξε το πνεύμα του

-αυτό το σεπτό μαρτύριο, το σώμα του.

τον αποχαιρετώ -ένα με όλα τ' αερικά που σκέπασαν

το εύρος του μικρού του γραφείου

-"αερικά" τα έλεγε-

φυλακτά και σήμαντρα αγάπης 

των δικών του περίκλειστων φίλων.

τον αποχαιρετώ -σημείο των ποιητών αντιλεγόμενον,

σύσσημον Φίλον, 

θαλασσαετό

-όχι μονάχα κέδρο.

φωτογραφία: Κωνσταντίνος Πίττας

Ο Νίκος στο γραφείο του με τα "αερικά"