Της αλυπίας η χώρα

  Μάτια που άνοιξαν στο φως για να πλανηθούν, μετά, τυφλά μες στη γη και, χορτάτα, να κοιτάν χωρίς να δουν. ANTONIO MACHADO Γεννιέται στις 26 Ιουλίου 1875 στη Σεβίλλη. Πεθαίνει τον Φεβρουάριο του 1939. Ήταν ένα βουερό δέντρο στον κάμπο, τραγουδιστής γλυκός της σιωπηλής πεδιάδας, που κράταε ένα λυγμό γεμάτο πίκρα πνιγμένον μες στον θρόο της φυλλωσιάς του. Ήτανε ένας τραγουδιστής γκρίζος και μαύρος κάτω από το μυστήριο της ωραίας σελήνης Ήταν “όπως ένα μοναχικό αγκάθι της πεδιάδας στη σκιερή στροφή” που άνθισε “μέσα στου δρόμου την αργή απραξία” τότε που “φυτρώνει η ολόανθη ώρα της αγάπης”. Ήταν “ο κάμπος που ονειρεύεται” όταν “η γη δε ζωντανεύει”. Ήταν η λύπη . αυτή “η λύπη που είναι αγάπη”. Ήταν οι λεύκες, “λεύκες της ακροποταμιάς του Δούρο, είσαστε μαζί μου, σας κουβαλάει η ψυχή μου!” Ήταν οι κάμποι που “μαζί του πάνε” που “φτάσαν στην ψυχή του” που “μέσα του έχουν κιόλας φωλιάσει”. Ήταν αυτός που έβλεπε ότι “ο δρόμος είναι μόνο χνάρια πάνω στ

  Οι Αρχάγγελοι του Θεοφάνη του Κρητός Αν δει κανείς τους Αρχαγγέλους του Θεοφάνη του Κρητός, ίσως και να τους προϋποθέτει από εκεί και πέρα. Ο Θεοφάνης δημιούργησε γλώσσα -δηλαδή γλώσσα ερωτική- που σημαίνει αδύνατο να την αγνοήσεις. Γλώσσα ερωτική σημαίνει την απουσία εγκεφαλισμού. Σημαίνει άδειασμα, μη περιγραφή. Σημαίνει μη κατασκευή. Όπως το γράφει ο Σκαρτσής για τη γλώσσα της ποίησης: “Οι λέξεις πρέπει να είναι ποιητικές, δηλαδή πραγματικές, ελεύθερες. Πρέπει να γινόμαστε λέξεις, όπως η πραγματικότητα γίνεται εμείς. Όταν το σταματήσουμε αυτό με τις όποιες μας κατασκευές, όταν δηλαδή πάμε να γίνουμε δημιουργικοί, τότε η γλώσσα αδειάζει, γίνεται μιμητική ήχων, γίνεται ένας πεζός λόγος, φιλοσοφικός, περιγραφικός. Ή γίνεται ποίηση αριστοκρατική [...]. Όλ' αυτά λιγοστεύουν τον έρωτα και γεννάνε απορίες ή, χειρότερα ακόμη, γνώσεις. Από κει και πέρα σκορπιούνται όλα και η γλώσσα γίνεται αφηρημένη, [...] δηλαδή αυτό που έχουμε συνήθως σα γλώσσα απέναντι στα πράγματα [...] κι όχι ό

φωτογραφία: Κωνσταντίνος Ντέλλας Το θέατρο είναι ό,τι πιο εφήμερο. Το θέατρο είναι η ζωή. Ανεβαίνεις στην ορχήστρα και παίζεις. Κάθε παράσταση είναι ένα παιχνίδι. Κάτι παρασταίνεται, αποκαλύπτεται, οι σκέψεις γίνονται πράξεις. Οι πράξεις γράφονται ανεπίστροφα και γι' αυτό είναι τραγικές εξαρχής. Όπως η ζωή για τον ίδιο λόγο. Η “Αντιγόνη” του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ντέλλα ανέβηκε στις 20 και 21 Ιουλίου του 2018 στη μικρή Επίδαυρο. Ανέβαινα το δρομάκι προς τη χερσόνησο “νησί” από νωρίς. Σκυλιά ακούγονταν από μακριά να γαυγίζουν. Καμπάνες ακούγονταν να χτυπούν πένθιμα. Δεν ήταν άλλα σκυλιά. Δεν ήταν τυχαίες καμπάνες. Ο σκηνοθετικός τρόπος μάς υπέβαλε εξαρχής -ως μύηση. Όταν όλος ο τόπος προετοιμαζόταν να δεχτεί για μια ακόμα φορά το τίμημα προς την ελεύθερη πτήση. Οι θεατές προσέρχονταν σιωπηλοί, με δέος. Σιωπηλά μάς υποδείκνυαν και τον τόπο από όπου θα παρευρισκόμασταν στην τελετή. Σιωπηλά καθόμασταν ως να ξεκινήσει το δράμα. Κάθε περιττή κίνηση ή λόγος φαινόταν ιερ

  " Κατά τα άστρα ....καταμόναχος” 1 Ο ήρωας - τι είναι και πώς χάνεται Σοφοκλής, Τραχίνιαι 2 Ο άνθρωπος - τι είναι και πώς χάνεται Θάλαμος. Ποιος θάλαμος. Άγνωστος παραμένει ο θάλαμος. Το δωμάτιο. Οι ώρες επισκεπτηρίου. Η ώρα θανάτου το ίδιο. Η στιγμή. Ο τόπος. Η εικόνα του προσώπου. Το σώμα. Η θέση του. Τα χέρια του. Το πρόσωπό σου. Ως να υπήρξες μέσα σε χαράκωμα και να' χεις ξεχαστεί εκεί και φως να μη βλέπεις ούτε και αέρα -ως να' χεις βυθιστεί νωρίτερα στον Κάτω. Να ζεις όμως. Να περιμένεις να ζήσεις ή να πεθάνεις. Και να παλεύεις μόνος. Και να παλεύεις με το σώμα -το σώμα σου- που νομίζεις, που όλοι νομίζουμε, ότι κατέχουμε κι έρχεται μια σπρωξιά, ένα χτύπημα απλό, να σου υπενθυμίσει απαλά ή και λιγότερο απαλά, την ευθραυστότητα. Αυτή τη θνητότητά σου. Υπάρχεις μέσα σε χαράκωμα. Γύρω σου τα βλέμματα είναι τυχαία βλέμματα. Οι κινήσεις, κινήσεις διεκπεραιωτικές. Γύρω σου οι άλλοι. Όχι οι οικείοι. Απλά οι άλλοι. Ο καθένας με τον τρόπο του. Άγνωστοι τρόπο

  Όλα ξεκίνησαν από την ανάγνωση της ιστορίας “ Στρώμα από λέξεις ” 1 της Φωτεινής Φραγκούλη μέσα σε μια τάξη της Α' Γυμνασίου σ' ένα Γυμνάσιο του Βόλου. Το θέμα ήταν αυτό το “στρώμα από λέξεις”. Την επομένη τα κείμενα των παιδιών ήρθαν. Όλα είχαν αφετηρία τις λέξεις της Φωτεινής. Και άκουγες πού μπορεί να ταξιδέψει -πού μπορεί να φτάσει- το δικό της στρώμα. Και να' ναι πια ένα άλλο στρώμα. Αυτό που υπάρχει λανθάνον και περιμένει μια ελάχιστη αφορμή για να ξεδιπλωθεί.  “ Ο ποιητής των παραμυθιών ” της Φωτεινής “έχει αστέρια στον ουρανό του που λάμπουν με σμαραγδένιο φως”. Αυτά τα αστέρια φώτισαν την Αγγελική. Και της φανερώθηκαν. Αυτά τα αστέρια φώτισαν αυτό που ήδη υπήρχε στην Κατερίνα. “Έγραψα αυτό που ερχόταν εκείνη τη στιγμή” είπε. Και μου παρέδωσε, χωρίς να διαβαστεί στην τάξη, το δικό της “στρώμα”. Αυτό που κουβαλούσε μέσα της και μέσα σε μια στιγμή τής φανερώθηκε με λέξεις -τις δικές της λέξεις. Είναι από αυτά τα κείμενα που τα πηγαίνουν και τα φέρνουν κ

  “ Κι όταν ενόμιζες ότι ανοίγεις το μεσημέρι μόνο το παράθυρο, άνοιγες όλη τη ζωή ” ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ, “Θέλετε να χορέψομε Μαρία;” “ Η ομορφιά που γεννιόταν και πέθαινε απαρατήρητη και που, παρ' όλ' αυτά, ποτέ δεν το' βαλε κάτω” “ Μια πέτρα που δεν είχε τίποτα να χάσει, μέχρι που ανακάλυψε έναν καινούριο κόσμο και τον έχασε” ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ 1 Του Τυφλού χτες. Του εκ γενετής. Δυο παραμύθια του Αργύρη Χιόνη. Δυο τίτλοι που' ναι ποιήματα. Ο αφανής τρόπος των παραμυθιών να μιλήσει για την τυφλότητα. Την επίκτητη. Ένας σπόρος η ομορφιά. Μια αμελητέα ποσότητα. Μια μηδαμινή πιθανότητα. Μια πέτρα η ομορφιά. Μια πέτρα γκρίζα, ασήμαντη. Μια πέτρα που “σέρνεται στο δρόμο”. Που ζει τη “μονότονη ζωή της”. Χωρίς να υποψιάζεται τι άλλο μπορεί να υπάρχει μέσα της. Χωρίς να έχει καμιά ελπίδα να δει τι άλλο συμβαίνει δίπλα της. Ένας άνθρωπος η ομορφιά. Μια δυνατότητα επίσης στο μέρος της καρδιάς. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι γεννιούνται αυτ

  ΒΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ Δεν είμαι μόνος. Δεν περιμένω κανέναν πάρεξ ηχώ του Οσμαντάκα κόντρα στο ρεύμα του Καλαμά. Ν' αχάει στην Πογδόριανη να βγαίνει στα Τσαραπλανά. Να μου χαϊδεύει τα μαλλιά παρέα με τους Μπατζήδες καθώς να πίνουμε μπρούσκο κρασί από σταφύλι Βλάχικο. Κι απέ να φύγει με τ' αγέρι να πάρει της Νεμέρτσκας τα ριζά να βγει ψηλά του Γράμμου λάγιο κριάρι να κρυφτεί βαθειά της λίμνης.  ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΤΣΙΑΚΟΣ [Το ποίημα δημοσίευσε ο ίδιος στο fb. Στη φωτογραφία η Χειμαδίτιδα-Δυτική Μακεδονία. Φθινόπωρο του 2020] ΤΟ ΧΑΙΡΕ Στο μικρό νησί απέναντι Οι πέτρες μυτερές χαράζουν τις πατούσες Οι βράχοι μοιάζουν ήσυχοι, μα καίνε... Ανάγκη να βρει μια φλούδα ευκάλυπτου να χαράξει το στίχο να την κάνει κύλινδρο να μπαίνει ίσα στο μπουκάλι. "Τα φώτα σιγαλέα κινώνται των αστέρων λελυπημένα" Ώρα δειλινού το φως ανεβαίνει απ' τα χώματα ·  όλα σιωπούν. Κατηφορίζω στον κολπίσκο, σπρωγμένη από μια θέληση έξω από μένα. Φτάνω κάτω, στο άγγιγμα της θάλασσας · στην άμμο σφηνωμένο ένα μπ