στρώμα από αστέρια

 

Όλα ξεκίνησαν από την ανάγνωση της ιστορίας “Στρώμα από λέξεις”¹ της Φωτεινής Φραγκούλη μέσα σε μια τάξη της Α' Γυμνασίου σ' ένα Γυμνάσιο του Βόλου. Το θέμα ήταν αυτό το “στρώμα από λέξεις”. Την επομένη τα κείμενα των παιδιών ήρθαν. Όλα είχαν αφετηρία τις λέξεις της Φωτεινής. Και άκουγες πού μπορεί να ταξιδέψει -πού μπορεί να φτάσει- το δικό της στρώμα. Και να' ναι πια ένα άλλο στρώμα. Αυτό που υπάρχει λανθάνον και περιμένει μια ελάχιστη αφορμή για να ξεδιπλωθεί. 

“Ο ποιητής των παραμυθιών” της Φωτεινής “έχει αστέρια στον ουρανό του που λάμπουν με σμαραγδένιο φως”.

Αυτά τα αστέρια φώτισαν την Αγγελική. Και της φανερώθηκαν.

Αυτά τα αστέρια φώτισαν αυτό που ήδη υπήρχε στην Κατερίνα. “Έγραψα αυτό που ερχόταν εκείνη τη στιγμή” είπε. Και μου παρέδωσε, χωρίς να διαβαστεί στην τάξη, το δικό της “στρώμα”. Αυτό που κουβαλούσε μέσα της και μέσα σε μια στιγμή τής φανερώθηκε με λέξεις -τις δικές της λέξεις.

Είναι από αυτά τα κείμενα που τα πηγαίνουν και τα φέρνουν καθημερινά τα δικά τους βήματα. Που αγνοείς ότι τα εμπεριέχουν. Που όσο υποψιασμένος και να είσαι, πάντα σε αιφνιδιάζουν, σε αφοπλίζουν -πάντα κρατούν μιαν άκρη “μυστική”, για να εισέλθουν και αν θέλουν να σε κάνουν κοινωνό αυτού του μυστικού τους κήπου.

Είναι από αυτά τα κείμενα που όταν συναντιόμαστε μαζί τους μια ευλογία και μια ευγνωμοσύνη νιώθουμε για αυτές τις αίθουσες που μέσα στο δύσκολό τους, το αποσπασματικό, το εν εντάσει, κυοφορούν την ίδια ώρα και κάθε φορά και ξανά και ξανά το θαύμα.

“Θυμάμαι τα παιδιά που ανασαίνανε ποιήματα” έγραψε ο Θάνος Ανεστόπουλος.

Αυτά θυμάμαι.

“Το βράδυ κοιτάω ώρες στο παράθυρο τα άστρα. Σκέφτομαι ότι τα λίγα άστρα που φαίνονται είναι μία κάλυψη από το τι υπάρχει πέρα από τη σκέψη και ότι κάποια στιγμή θα γίνει μια αποκάλυψη σαν ένα λουλούδι που ανθίζει. Το σύμπαν έχει πολλές μοίρες για εμάς και κάποια στιγμή θα τις δούμε. Για αυτό θα πρέπει να απολαύσουμε κάθε στιγμή, γιατί δεν μπορείς να ξέρεις τι μοίρα σε περιμένει”

Αγγελική

Α' Γυμνασίου

ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Όταν το πέπλο της νύχτας πέσει, όλα τα αστέρια εμφανίζονται, είναι τόσο λαμπερά που νομίζεις ότι θα σε τυφλώσουν. Μου αρέσει να τα κοιτάω ώρες από το μικρό μου παράθυρο. Θα με ρωτήσετε γιατί; Γιατί τα κοιτάς; Και αυτή εδώ είναι η απάντησή μου: Τα κοιτάω γιατί νιώθω όμορφα. Τα κοιτάω γιατί μέσα μου ξέρω ότι μπορώ να λάμψω τόσο δυνατά, αλλά σαν κι αυτά που στο φως της μέρα η λάμψη τους σβήνει. Αλλά όταν έρθει η ώρα τους ξαναλάμπουν πιο δυνατά, πιο λαμπερά, γιατί όσο και να σταματάνε, θα ξαναλάμψουν και ξανά και ξανά, γιατί έχουν μια δύναμη μέσα τους που τα κάνει να συνεχίσουν να λάμπουν. Για αυτό τα κοιτάω.

Κατερίνα

Α' Γυμνασίου

1Φραγκούλη Φωτεινή, Στρώμα από λέξεις, Ελιά στο πέλαγος, εκδόσεις Πατάκη, 2015