Της αλυπίας η χώρα

ΜΕΣΟΒΟΥΝΟ  από τότε είπε η γερόντισσα την πόρτα εβδομήντα τόσα χρόνια ένα βράδυ δεν την κλείδωσα μήπως και κάποιος απ' όλους τους γυρίσει μήπως και φανεί μη βρει το σπίτι του κλειστό μην πει πως δεν τον περιμέναν                           28 Οκτωβρίου 2018                   Όλγα Ντέλλα

  Αυτές τις μέρες -θες δε θες- επιστρέφουν. Τα κείμενα, οι τόποι, οι άνθρωποι, τα κενοτάφια. Αυτά τα τελευταία περίσσεψαν στον τόπο. Επιστρέφουν τα τραγούδια. Εγείρονται. Ξενυχτάνε. Μέσα σε αυτά ήρθε “Το πλατύ ποτάμι” του Μπεράτη. Μαζί του στο ίδιο ράφι δίπλα δίπλα η ομιλία του Θανάση Βαλτινού, της πανηγυρικής συνεδρίας της 26ης Οκτωβρίου 2010. Θέλω να αντιγράψω σήμερα κάτι από τα λόγια του. Μέσα σε όλα τα άλλα που ακούστηκαν, θα ακουστούν, θα διαβαστούν -λιθαράκι όπως ταιριάζει στη στιγμή και τη διάθεση. “ Εορτάζουμε την 70ή επέτειο μιας μεγάλης ημέρας. Τιμούμε τη μνήμη όλων εκείνων που σε μια δύσκολη στιγμή για τον κόσμο στάθηκαν όρθιοι μπροστά στην Ιστορία. Ο πόλεμος του 1940 για τους Έλληνες ήταν άδικος και απρόκλητος. Αντίθετα με όσα διαλαλούσαν οι σχετικές αφίσες των έγχρωμων τσολιάδων με τα φουντωτά τσαρούχια, οι άντρες που έτρεξαν να πολεμήσουν για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους, τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους δεν ήσαν γίγαντες. Ήσαν συνηθισμένοι άνθρωποι, βιοπαλ

  Ένα δέντρο στη Μεθώνη. Ένας ήλιος. Μια μέρα μετά από έναν ακόμη χαμό. Ωστόσο ήλιος. Ήλιος όπως και να' ναι. Ήλιος στη σκοτία ξανά.  Ο.Ν.

  Η μοναξιά του κάλλους. Τρία φθινόπωρα συν ένα. σκέψεις πάνω στα ποιήματα του Ηλία Κεφάλα "Ο γραφέας του φυσικού έπους" εκδόσεις Θράκα, Ιούλιος 2021 Είναι “ο γραφέας του φυσικού έπους”. Ο “όλο βροχές”. Ο “εντός του δάσους”. Ο “πάλι φθινόπωρο”. Ο “μικρό φθινόπωρο”. Ένα “μικρό, αμήχανο φθινόπωρο”. Η “ρυτίδα” του “συνομήλικου ρυακιού”. Είναι “το χώμα”, όταν γύρω του υψώνεται ο ουρανός. Τα δέντρα είναι ο ουρανός. Τα δέντρα που ακούν τη φωνή του. Των δέντρων που ακούει τη φωνή. ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ Λεύκες που δυσπιστούν προς τον ορίζοντα Μονήρη κυπαρίσσια που αγνοούν το χώμα Βράχοι ασπρισμένοι που διδάσκουν Νωθρότητα κι υπομονή Κι ένα ρηχό ποτάμι ανάμεσά τους Όλο να σταματάει δίβουλο Και πάλι δίβουλο να ξεκινάει Αυτά σε πρώτη θέαση Επειδή πιο πίσω εγώ Γι' αυτά που μόλις είπα Κι εκείνα που δεν μπόρεσα να πω Επιμένω να ζω εδώ Υπακούοντας πιστά σε κάτι αόριστο Αν είναι αίνιγμα δεν ξέρω να το λύσω 28 Νοεμβρίου 2018 Ο χρόνος είναι φθινόπωρος.

  Μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου για την παράσταση  " Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι "  της Σοφίας Καρώνη και της Αγγελική Παπαθεμελή. Κείμενα: Lewis Carroll, Virginia Woolf. Μ' αυτά και μ' αυτά θυμάται κανείς  -τους κεραυνούς που πέρασαν από τον τόπο. 

  Η καρδιά της ξεδιπλώνεται.  Από mater dolorosa ως την Παυσολύπη.  Από την Παυσολύπη στην οδύνη ξανά.  Με ενδιάμεσους σταθμούς που βαρύνουν άλλοτε το φως και άλλοτε το σκοτάδι. Φορά το πρόσωπό μας. Την ευχή, την προσευχή, τη λαχτάρα. Την αναμονή.  Φορά την οδύνη. Γι' αυτό.  Γι' αυτό την αναγνωρίζουμε. Και τη ζωγραφίζουμε. Ψηφίδα-ψηφίδα στήνουμε το πρόσωπό της.  Άλλοτε με φως άλλοτε με σκοτάδι. Ακόμα και το σκοτάδι -το σκοτάδι- το ξορκίζουμε μιλώντας το,  ώστε να γίνει φως και αυτό.  Η Θαλασσινή, η Γλυκοφιλούσα, η Γκρεμιώτισσα. Η Αιματούσα, η Ακατάβλητος, η Κατευοδώτρα. Η Αμπελοκήπισσα, η Άνασσα, η Αναφωνήτρα. Η Εγκλειστριανή, η Θολοσκέπαστη, η Υπακοή. Η Οξεία Βοήθεια, η Δεόμενη, η Δακρυρροούσα. Η Εσφαγμένη, η Ηλιόχαρη, η Άγιο Γάλας.  Η Καλυβιανή, η Κρίνα, η Μαχαιρωμένη. Η Παραμυθία, η Προσφυγιά, η Ρόδο το Αμάραντο. Η Επίσκεψις, η Χρυσοχεριά, η Ανθοφορούσα. Η Πορφυρά, η Αγριλίων, η του Βουνού. Η Στάζουσα, του Χάρου, η Μπαλωμένη. Η Χελιδονού, η Βελανιδιά, η Γοργόνα, η Μαυρομάτα

  Βλέπω τούς ανθρώπους ως δένδρα περιπατούντας Κατά Μάρκον, κεφ. η', στ.24 Πίσω από το τζάμι έβλεπα τα έλατα να γέρνουν από τη μέση του κορμού και να σκύβουν, σχεδόν να ακουμπάει η κορφή τους στο χώμα, ή να πέφτει με ορμή το ένα πάνω στο άλλο, τα κλαδιά τους να πλέκονται δίνοντας σχήματα παράξενα στη βουή του ανέμου. “Έχουν πολλά να πουν μεταξύ τους [...]. Μόνο στις θεομηνίες συνομιλούν. Όλο τον καιρό τούτα τα δέντρα στέκουν βουβά κι ακίνητα, το καθένα κλεισμένο στον εαυτό του, και προσεύχονται”. Όσα δέντρα απέμειναν ας προσευχηθούν αυτά. Ας προσευχηθούν οι άνθρωποι-δέντρα. Αυτά τα ανθρωπόμορφα δέντρα, τα προϋποθέτουμε, εμείς οι δεντρόμορφοι άνθρωποι που λησμονήσαμε πόσο δεντρόμορφοι κατ' ουσίαν είμαστε.   Κι ύστερα ας κλάψουμε. Μπορούμε ακόμα να θρηνήσουμε για το καθένα από αυτά.  Για το κάθε σπίτι που' ναι δέντρο. Για το κάθε δέντρο που' ναι σπίτι. Σ' αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο μπορούμε ακόμα να προσφέρουμε θυσίες εξιλαστήριες,  να ελπίζουμε ίσως,  έστω και αν η