Τρία φθινόπωρα συν ένα
Η μοναξιά του κάλλους. Τρία φθινόπωρα συν ένα.
σκέψεις πάνω στα ποιήματα του Ηλία Κεφάλα "Ο γραφέας του φυσικού έπους" εκδόσεις Θράκα, Ιούλιος 2021
Είναι “ο γραφέας του φυσικού έπους”. Ο “όλο βροχές”.
Ο “εντός του δάσους”.
Ο “πάλι φθινόπωρο”. Ο “μικρό φθινόπωρο”. Ένα “μικρό, αμήχανο φθινόπωρο”.
Η “ρυτίδα” του “συνομήλικου ρυακιού”.
Είναι “το χώμα”, όταν γύρω του υψώνεται ο ουρανός. Τα δέντρα είναι ο ουρανός.
Τα δέντρα που ακούν τη φωνή του. Των δέντρων που ακούει τη φωνή.
ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ
Λεύκες που δυσπιστούν προς τον ορίζοντα
Μονήρη κυπαρίσσια που αγνοούν το χώμα
Βράχοι ασπρισμένοι που διδάσκουν
Νωθρότητα κι υπομονή
Κι ένα ρηχό ποτάμι ανάμεσά τους
Όλο να σταματάει δίβουλο
Και πάλι δίβουλο να ξεκινάει
Αυτά σε πρώτη θέαση
Επειδή πιο πίσω εγώ
Γι' αυτά που μόλις είπα
Κι εκείνα που δεν μπόρεσα να πω
Επιμένω να ζω εδώ
Υπακούοντας πιστά σε κάτι αόριστο
Αν είναι αίνιγμα δεν ξέρω να το λύσω
28 Νοεμβρίου 2018
Ο χρόνος είναι φθινόπωρος. Τα δέντρα διασχίζουν τη μια εποχή τους. Θρυμματίζονται από τον άνεμο. Απομένουν με το τίποτα της σκευής. Αυτά τα δέντρα.
Τα πρόσωπα απόντα. Ο πατέρας, ο παππούς, η γιαγιά. Ο γείτονας. “Παράξενες φιγούρες ξεχασμένων εποχών”. Η Σούε Τάο, ο Raymond Carver, κάπου η Dickinson. Ο Δικταίος.
Ένα το πρόσωπο -αυτός. Κι ο κάμπος μονάχος. Αυτός και τα δέντρα και ο κάμπος. Ο Κόζιακας. Το Κερκέτιον όρος. Αυτός ο άλλος ουρανός. Η ασπίδα της οροσειράς. Η κρύπτη. Και κάτω ο κάμπος. “Γλυσίνες, ανεμώνες, σπαθόχορτα”. “Ανθίζουν χαμομήλια”. “Κάτι φύλλα δέντρων μακρινών [...] /λάμπουν σαν χαλκός”. “Ιδού λευκόφλουδες σημύδες και ιτιές /Πλαγιές με πρόθυμους σιτοβολώνες /Στάσιμα και τρεχούμενα νερά”.
Είπε νερά. “Ο πλημμυρισμένος Πηνειός”, “βροχές, άνεμοι και χαλάζια”. “Χείμαρροι και γράνες”, γλεντά ο ποταμός.
“Αθέατες αγριόπαπιες”. “Γελάδια που' ναι μοναξιές /Κι είναι καθρέφτες λησμονιάς /Τα μελαγχολικά τους μάτια”. Κι είναι ανθρώποι γύρω του. Σαν και αυτόν. Κι “όλο βροχές” να είναι γύρω του. Κι όλο “να βρέχει”. Κι όλο φθινόπωρο να είναι. Και το θέρος, φθινόπωρο τώρα πια και αυτό. Και το θέρος υποσκάπτεται διαρκώς.
ΧΕΙΜΩΝΙΑΖΕΙ
Ο άνεμος μας ξυρίζει με λεπίδες
Γέρικου και ρετσινιασμένου πεύκου
Δαγκώνω με δύναμη το κάστανο
Και σπάει αναπάντεχα το δόντι μου
Χειμωνιάζει παντού και γερνάμε
Κι ένας πόνος σφηνώνεται στο κορμί μας
Κρυώνουμε
Και θυμόμαστε πράγματα παλιά
Και δεν λέμε τίποτα
Γιατί είν' όλα θλιβερά
Ας είμαστε καλά στη σιωπή
Ας μη μελαγχολήσει κανένας
Αν το μπορεί
11 Μαϊου 2018
“Νερόχιονο παντού /Η νύχτα ασπρίζει /Κι ο κόσμος μαζεύεται σιωπηλός.” Κανείς. Κανείς δεν περπατά. Εκτός ίσως από αυτή. Αυτή μονάχα μπορεί. Κι είναι οριακή στιγμή της ανάγνωσης η παρουσία της μέσα στον κάμπο των ποιημάτων του:
ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ
Μην ταραχτείτε και μην πάει
Ο νους σας πάλι στο κακό
Μ' αυτά τ' ανάρια βήματα
Που ακούγονται στον τοίχο
Μπορεί ποντίκι άκακο να τριγυρνά
Μπορεί να ερωτοτροπούν οι κατσαρίδες
Μπορεί του μαύρου χώματος
Οι κρύες να σηκώνονται ανάσες
Ή ποιος το ξέρει;
Μπορεί κι η γριά Σαββούλα
-ερείπιο του χρόνου-
Να σέρνει τα στραβά ποδάρια της
Δυο νύχτες τώρα πεθαμένη
21 Μαρτίου 2017
Τα περί ποιητικής ποιήματα αναταράζουν τα κλαδιά, τις ρυτίδες, τα χαρτιά, τους απόντες φίλους ποιητές. Αναρωτιέται πάντα. Μένει ασκεπής διαρκώς. Ίσως γιατί είναι εν εγρηγόρσει. Και πώς να σκεπαστείς, να λουφάξεις, όταν ακόμα ψάχνεις για φωλιά.
ΑΣΤΕΓΟΣ
Τόσα χρόνια
Στοιβάζοντας τις λέξεις
Τη μια δίπλα στην άλλη
Δεν κατάφερα να φτιάξω
Ούτε ένα σπίτι
Έφτιαχνα τοίχους βέβαια
Και κολόνες από βιβλία
Όμως χωρίς κεραμίδι πάνω τους
Τόσα χρόνια μέσα
Στους σωρούς των λέξεων
Κι ούτε μια λέξη
Δεν βρέθηκε να με στεγάσει
Ολόκληρον
2 Οκτωβρίου 2019
Σκέφτομαι τον ποιητή Ηλία Κεφάλα, όπως ίσως την κοπέλα εκείνη στο δέντρο του παραμυθιού. Είναι ψηλά και βλέπει. Και ξεχωρίζει δίχως να τη βλέπουν. Και καταγράφει σιωπηλά τα σημάδια του κάμπου. Παίρνει ονόματα πολλά. Ξεχωρίζει αυτό της Πούλιας. Λάμπουν οι σκέψεις που' ναι λέξεις και δεν κρύβονται πια.
Επιστρέφω στον γενέθλιο τόπο του. Τον περιέχω, όπως τον περιέχει κι ο ίδιος. Αναγνωρίζω τα χώματα μέσα από δρόμο ομφάλιο. Έτσι μιλώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου