της Παυσολύπης

 

Η καρδιά της ξεδιπλώνεται. 

Από mater dolorosa ως την Παυσολύπη. 

Από την Παυσολύπη στην οδύνη ξανά. 

Με ενδιάμεσους σταθμούς που βαρύνουν άλλοτε το φως και άλλοτε το σκοτάδι.

Φορά το πρόσωπό μας. Την ευχή, την προσευχή, τη λαχτάρα. Την αναμονή. 

Φορά την οδύνη.

Γι' αυτό. 

Γι' αυτό την αναγνωρίζουμε.

Και τη ζωγραφίζουμε.

Ψηφίδα-ψηφίδα στήνουμε το πρόσωπό της. 

Άλλοτε με φως άλλοτε με σκοτάδι.

Ακόμα και το σκοτάδι -το σκοτάδι- το ξορκίζουμε μιλώντας το, 

ώστε να γίνει φως και αυτό. 

Η Θαλασσινή, η Γλυκοφιλούσα, η Γκρεμιώτισσα.

Η Αιματούσα, η Ακατάβλητος, η Κατευοδώτρα.

Η Αμπελοκήπισσα, η Άνασσα, η Αναφωνήτρα.

Η Εγκλειστριανή, η Θολοσκέπαστη, η Υπακοή.

Η Οξεία Βοήθεια, η Δεόμενη, η Δακρυρροούσα.

Η Εσφαγμένη, η Ηλιόχαρη, η Άγιο Γάλας. 

Η Καλυβιανή, η Κρίνα, η Μαχαιρωμένη.

Η Παραμυθία, η Προσφυγιά, η Ρόδο το Αμάραντο.

Η Επίσκεψις, η Χρυσοχεριά, η Ανθοφορούσα.

Η Πορφυρά, η Αγριλίων, η του Βουνού.

Η Στάζουσα, του Χάρου, η Μπαλωμένη.

Η Χελιδονού, η Βελανιδιά, η Γοργόνα, η Μαυρομάτα.

Η Δένδρου, η Δεόμενη, η Γλυκοκυματούσα.

Αυτή. Η μεγάλη αγκαλιά απλώς.

Πώς αλλιώς να την πεις.

«Δεν μπορώ να κάνω τίποτε πια. Ούτε να ενταχθώ, ούτε να ξεδιαλύνω, ούτε φανατικός να γίνω σε τίποτε. Ποθώ πάντα εκείνο το πρώτο άφημα, την εισαγωγή μέσα σ’ αυτό τον κόσμο με την ψυχή κι όχι με το μυαλό μου. Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι λογικές αποδείξεις -καμιά λογική απόδειξη. […] Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι αυτό που ακολουθούν, και όσο το ακολουθούν, οι ψυχές των πολλών απλών ανθρώπων».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ, Της Ταφής και του Πάθους, Κοιτάσματα, Γνώση, 1990