ας προσευχηθούν τα δέντρα

 

Βλέπω τούς ανθρώπους ως δένδρα περιπατούντας

Κατά Μάρκον, κεφ. η', στ.24

Πίσω από το τζάμι έβλεπα τα έλατα να γέρνουν από τη μέση του κορμού και να σκύβουν, σχεδόν να ακουμπάει η κορφή τους στο χώμα, ή να πέφτει με ορμή το ένα πάνω στο άλλο, τα κλαδιά τους να πλέκονται δίνοντας σχήματα παράξενα στη βουή του ανέμου. “Έχουν πολλά να πουν μεταξύ τους [...]. Μόνο στις θεομηνίες συνομιλούν. Όλο τον καιρό τούτα τα δέντρα στέκουν βουβά κι ακίνητα, το καθένα κλεισμένο στον εαυτό του, και προσεύχονται”.

Όσα δέντρα απέμειναν ας προσευχηθούν αυτά.

Ας προσευχηθούν οι άνθρωποι-δέντρα.

Αυτά τα ανθρωπόμορφα δέντρα, τα προϋποθέτουμε,

εμείς οι δεντρόμορφοι άνθρωποι που λησμονήσαμε πόσο δεντρόμορφοι κατ' ουσίαν είμαστε.  

Κι ύστερα ας κλάψουμε.

Μπορούμε ακόμα να θρηνήσουμε για το καθένα από αυτά. 

Για το κάθε σπίτι που' ναι δέντρο. Για το κάθε δέντρο που' ναι σπίτι.

Σ' αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο μπορούμε ακόμα να προσφέρουμε θυσίες εξιλαστήριες, 

να ελπίζουμε ίσως, 

έστω και αν η Τρωάδα καταρρέει.

Κοίταξε το φωτισμένο παράθυρο. Ένα θαύμα, σκέφτηκε. Το σπίτι σου, φυτρωμένο στη γη σαν δέντρο, που σε περιμένει να χωθείς μέσα του, είναι σαν μια πράξη θυσίας. Επιστρέφεις πάντοτε σ' αυτό. Αφήνεις τον έξω κόσμο για να κλειστείς μες στο δικό σου, με όλη τη θλίψη της μοναξιάς σου. Όπως άλλοι εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους για να συναντήσουν, στους μεγάλους δρόμους, τα πεπρωμένα της ανθρωπότητας. Το ταπεινό θαύμα του σπιτιού σου είναι πάντα ειρηνικό. Δεν προκύπτει από τον πόλεμο.

                           ΜΑΡΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Άθος ο δασονόμος, Το Ροδακιό, 2014

[φωτογραφία: ένα δέντρο στο Σινιάτσικο, Ιούλιος 2021]