Της αλυπίας η χώρα

  ήταν ζωή. προτού άγαλμα γίνουν, ήταν όνομα, προσκέφαλο, ήτανε βήματα. κι ύστερα κάποιος τους έστησε και αγναντεύουν κρυφά αφουγκράζονται αν κάποιος περάσει, αν σταθεί, αν διαβάσει αν διασχίσει το μάρμαρο να φτάσει στο εσωκάρδι   -αυτό το εγκόλπιο να δει μέσα ίσως να δει μέσα να δει ως εκεί να τα ξυπνήσει να τους ξυπνήσει τον Λορέντζο, τον Μιχάλη, τον Χρίστο Μακρή κι ύστερα μπορεί και τ' άλλα να ξυπνήσουν η Φροσύνη του Λάμπρου το ζευγάρι του Παπαγιάννη κι ίσως τότε ακουστεί ως τον πυθμένα της Παμβώτιδας αυτό το δάκρυ που θα εκχυθεί ως τον λυγμό και θα σηκώσει ένα ρίγος μόνο  ως την άλλη όχθη  μια σιωπηλή κραυγή απλή ως την ανυπαρξία της ύπαρξης σα να πέρασε ένας άνεμος ή ακούστηκε ένας ψίθυρος  “υπήρξαμε” "Έχοντας υπόψη μου το χώρο δουλειάς (ο παραλιακός χώρος), την ιστορία της πόλης, τα βιώματά μου στα Γιάννενα, αποφάσισα να δώσω ένα συμβολικό έργο για την ιστορία της περιοχής. Ένα δάκρυ λοιπόν είναι το θέμα που επέλεξα να φτιάξω, έν

δρόμοι που ναι ρίζες και ρίζες που ναι δρόμοι και λαβύρινθοι αγριόχορτα ξεσκλιδια χώμα σκληρό  εν άνθος ή μάλλον δυο ψιθυρίζουν  δρόμο να βρουν  στην αρχή του τέλους της φετινής μας άνοιξης -μεσα στην πετρα

όπως πηγαινα κι αξαφνα έπεσα πάνω στον Θεό γιατί όμως μου ρχεται η λέξη "ξενιστής";

  Δημήτρης Ανθής, Λευκή Παναγία     ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Ζ'   Είπαν πως αναστήθηκες. Πως θ' αναστηθείς. Πες μου, Κύριε. Πως γύρισες και για κείνη. Πως εκείνη πρώτη αγκάλιασες. Πως τη δική της πόρτα πρώτα χτύπησες. Συχώρα με, όμως, έχει σημασία να ξέρω πως ήταν η μάνα σου που σε είδε, πως στη μάνα σου έτρεξες, πως ήσουν εμείς, Κύριε. Πως ήσουν και εμείς. Είπαν πως αναστήθηκες. Πως θ' αναστηθείς. Πες μου, Κύριε, πως έφερες τη γαλήνη. Τη χαρά, Κύριε. Πες μου πως έκανες τον θάνατο, άγγιγμα. Και φωνή. Κείνο που πρώτα σου λείπει. Φωνή, Κύριε. Φωσάκια. Τα λουλούδια τούτα, φωσάκια, ένα λυχνάρι, να βρίσκουν' εκείνοι τον δρόμο τους σ' εμάς. Να ξανάρχονται, Κύριε. Να ξανάρχονται. Υπομονή. Τα λουλούδια τούτα τα λένε υπομονή. Αίμα, Κύριε. Μαρτύριο η υπομονή. Αργούν. Το ξέρεις; Αργούν ν' ανθίσουν. Όσο αργεί το μαζί τους. Ως ότου η αγκαλιά γίνει αγκαλιά. Κι ο λόγος, λόγος. Περιμένεις πολύ για να το δεις ολόγιομο, Κύριε. Περιμένεις πολύ για ένα μονάχα λόγο τους. Όμως, τα όνειρα. Ευτ

  στους πενθούντες στους δυσκολεμενους στους ασθενείς στους Όλους. στα δέντρα τα μοναχά. σε κείνη τη γερόντισσα που περιέφερε το κεράκι του Επιταφίου ασυνοδευτη και το προστάτευε με την ανοιχτή παλάμη της σε κείνον που θα παραμείνει απαρηγόρητος  ασκεπης νηστικός απεγνωσμένος. Καλή Ανάσταση στον Άνθρωπο.

  ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤ'   Το βλέπω πως έδειξες τον δρόμο. Πως είπες εδώ ο σταυρός, πως μίλησες γι' ανάσταση. Τι σημαίνει "ανάσταση", Κύριε. Εγώ δεν ξέρω. Κηπουρός είμαι. Το βλέπεις. Χώμα, βολβοί, ανθοφορίες. Το νιώθω, όμως. Χώμα κι ύστερα το φως. Αυτό είναι η ανάσταση, Κύριε; Σκοτάδι κι έπειτα το άνθος; Τότε, να την πω παρηγορία. Να την πω φως παρήγορο. Να την πω και λυχνάρι, Κύριε. Αλλά αργεί. Η ανάσταση πάντα αργεί. Μήπως δεν το ξέρω; Εγώ ο ανθοκόμος το λέω αυτό. Κηδευτής και καλλιεργητής ψυχανθών. Κι εσύ τι άνθος, Κύριε, ακόμα δεν μπορώ να πω. Έγινες λίμνη και ποτάμι. Κι είπαν πως απάνω στα ύδατα περπάτησες. Ποιος είσαι, Κύριε. Τι λουλούδι είναι αυτό που ήρθε στον κήπο μου.  ΣΤΑΣΙΜΟ ΣΤ '   De profundis                                                                                        OSCAR WILDE ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤ '   Jordi Savall,   El cant des aucells, το τραγούδι των πουλιών (είσοδος της μουσικής για ένα λεπτό περίπου που χαμηλώνει σιγά-σιγά -δί

  Δημήτρης Άνθης, Παναγία ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Δ' Τώρα θυμάμαι κι εκείνη. Εκείνο το μαντήλι της βάσταξε το πρόσωπό σου, Κύριε. Ο πόνος, ο πόνος, το πιο αληθινό μας πρόσωπο. Κι εκείνη σήκωσε για μια στιγμή τον πόνο σου όλο. Τη σκέφτομαι. Τη σκέφτομαι, Κύριε. Ας έχω, ας έχουμε, μια Βερενίκη κι εμείς την ώρα του μαρτυρίου. Ας έχουμε ένα χέρι δίπλα μας, Κύριε. ΣΤΑΣΙΜΟ Δ' 1. Εκείνη η κοπέλλα που Του σπόγγισε το πρόσωπο με το μαντήλι της, εκείνη η κοπέλλα που αντικατέστησε τη μάννα Του!   2.   "Εν πάση περιπτώσει να μην ξεχνάμε πως γυναίκα ήταν που Του σκούπισε τον ιδρώτα, να μην ξεχνάμε πως από γυναίκα θάναι το μόνο ενθύμιο που θάχη από εμάς»   3.   «Όχι εκείνη την πονεμένη φωτογραφία που της χάρισες, Χριστέ μου, να τη βασανίζη σ’ όλη της τη ζωή. Έπρεπε να βρης λίγο χαμόγελο, έπρεπε για το χατήρι της να βρης λίγο χαμόγελο»   4.   «Φοβάμαι πως δεν θάχης τίποτ’ άλλο να θυμάσαι από εμάς παρά μονάχα εκείνη την κοπέλλα που Σου σκούπισε το πρόσωπο»   5.