φύλλα για έναν ποιητή. Λεύκιος Ζαφειρίου

 

ΦΥΛΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΗ 

κι ύστερα σε σένα 

πάλι ξαναγυρνώ

ω, ποίηση

ΛΕΥΚΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ

Όταν πεθαίνει ένας ποιητής

μια σιγή νιώθω το σύμπαν και εμένα να τυλίγει

κι ύστερα νερά πολλά νερά

φύλλα οι στίχοι του που πέσαν μες στα νερά

και ταξιδεύουν χωρίς αυτόν

αφού πρώτα τον απόθεσαν

μαλακά

στην άλλη όχθη

της μνήμης

εκεί θα τον ανταμώσουν -στα σίγουρα-

όλοι εκείνοι που διακόνησε τον λόγο τους

σα να' τανε δικός του

πρώτα-πρώτα ο Ανδρέας εκ της “ωραίας και μόνης” πατρίδας

κι έπειτα

ο Μιχαηλίδης ο Λιπέρτης

ο Κωστάκης Μόντης

για να πούμε μόνο την αρχή

η πορεία θα' ναι μεγάλη

κυματόβρεχτη

τόσο κοντά το Αιγαίο με τη θαλασσοφίλητο

τόσο Αιγαίο αυτή η θαλασσοφίλητη πατρίδα

τότε είναι που θα' ρθουν 

οι δικοί του

θα ξαναβρούνε την αφή

-άγνωστο πώς θα αναγνωριστούνε μετά τα τόσα χρόνια

όμως το αίμα φωνάζει από μακριά

και η Νεφέλη

και χωρίς χοές

θα βρει τον δρόμο προς τον γιο της

τέλος θα' ρθουν οι μαθητές του από το Ριζοκάρπασο

-στα ενύπνιά τους ασφαλώς-

θα κανοναρχούν αυτοί

όλοι όμως θα ακολουθήσουν εν χορώ 

στίχους του εγκλωβισμού και της μητέρας Ελευθερίας 

-γιατί άλλη διακονία η τάξη και το ξέρει καλά

αυτός που κατέβηκε απ' την έδρα

και σεργιάνισε ανάμεσα-

θα φορούνε στεφάνια με άνθη μυγδαλιάς

θα σε σκεπάσουν 

ναι, ο Φλεβάρης είναι που παίρνει τους ποιητές, ασφαλώς

τα παιδιά 

άνθη αμυγδαλιάς

τόσο γρήγορα

τόσο γρήγορα

που έρχεται και φεύγει

Ο.Ν.