"...εμένα ποια μανία θα με σώσει;"

Τα λόγια παλιώνουν αργά. Αργά παλιώνουν τα λόγια. Αποκτούν τη στόφα την παλιοκαιρίσια πάνω στο νέο ένδυμα του χρόνου, μετριούνται μαζί του, αντέχουν. Όσο διασχίζουν τον χρόνο στέκονται και τον κοιτούν. Με θλίψη που γίνεται αγωνία. Γιατί ελάχιστα αλλάζουν που να σε γεμίζουν χαρά. Γιατί το σκοτάδι παραμένει και γίνεται αρκετά θορυβώδες. Χώρο καταλαμβάνει και ζητά κι άλλο. Κι αντέχουν μονάχα κάτι χαραμάδες. Αυτά τα ελάχιστα. Κι απ' αυτά τα ελάχιστα έχεις να βρεις αυτό το ένα. Να γεμίσεις τον υπόλοιπο χρόνο σου με αυτό μονάχα -με τις όποιες ψηφίδες διαλέγει κάθε φορά να δώσει φως στο ψηφιδωτό των ημερών σου. 

Αυτό το ένα έρχεται από την Αγνή. "Η μύγα" κυκλοφόρησε το 2007. "Το ένα" βομβίζει γύρω της χρόνια. Τώρα βομβίζει ξανά. 

Το ένα

Το καλοριφέρ δουλεύει σαν ρυάκι που κυλάει σε τσίγκινο λούκι. Ήχος όμοιος. Τον έχω συνηθίσει τόσο που νομίζω πως είναι ήχος του κεφαλιού μου, ρυθμός της σκέψης ή των εικόνων που διαδέχονται η μια την άλλη.

Με τι αυθαιρεσία οικειοποιείσαι, φίλε μου, τα πάντα! Όλα δικά σου^. Τα χρώματα, οι ήχοι, οι λέξεις, τα αισθήματα... Κάνε μια άσκηση: ένα βήμα πίσω^. σε όλα. Στα λόγια, στις κινήσεις, στις επιθυμίες. Κάτι λιγότερο. Ποιο είναι το δικό σου ένα;

Εκείνης της τρελής γριάς ήταν να σώσει το ψωμί -το σώμα του Χριστού- απ' τα σκουπίδια. Έχωνε ολόκληρα ψωμιά μέσα στο στόμα, που άφριζε κι έβριζε. Άνοιγε αλλόφρων τις πλαστικές σακούλες, ψαχούλευαν στα γρήγορα τα δάχτυλά της ξεδιάλεγαν τα ξεροκόμματα, τις λιγδιασμένες φρατζόλες και τα έχωναν μέσα σ' εκείνο το σκοτεινό στόμα. Θυμάμαι ότι πλησίασα πολύ κοντά για να ξεκαθαρίσει η εικόνα απ' αυτό το συνονθύλευμα χεριών, σκόρπιων αντικειμένων, φωνών θυμού, θυμού ακατασίγαστου. Φριχτή εικόνα υπέροχη!

Εμένα, ποια μανία θα με σώσει; Ποιος άκρατος εντοπισμός θα με εκτροχιάσει;

1994

Αγνή Στρουμπούλη, Η μύγα, μικρά πεζά, εκδόσεις Απόπειρα, 2007